Nie mam do nich sukienki 4 (Z cyklu Dziecięce opowieści)

[Alicja_Wysocka]

To było w pierwszej klasie. Święta - nie pamiętam już, czy Wielkanoc, czy Boże Narodzenie - ale wiem, że jechaliśmy

do dziadków. Mama, tata, moi bracia i ja - całą rodziną, nocnym pociągiem, tym sypialnym. Ach, jaka to była atrakcja! Przedziały z łóżkami, wszystko pachniało inaczej niż zwykle. Spałam na górnym łóżku, cicho słysząc stukot kół i rozmowy zza ściany.

Dziadkowie mieszkali w Łodzi, na Piotrkowskiej, w starym piętrowym domu. Klatka schodowa była ciemna i pachniała kurzem - trochę się jej bałam, a trochę lubiłam ten dreszczyk. Dziadkowie mieli piec kaflowy, starą kredensową kuchnię i mnóstwo zakamarków, w których można było buszować.

I właśnie tam, w jednym z zakamarków, trafiłam na skarb.

To nie były zwykłe koraliki. Nie takie z plastiku, sklepowe. Te były... inne. Koraliki zrobione z wysuszonych ziaren ogórka, zafarbowane - chyba atramentem - i nawleczone na nitkę. Niby byle co, a dla mnie to było coś absolutnie wyjątkowego. Takie korale, jakie mogły mieć tylko lalki z baśni, albo bardzo eleganckie panie.

Zapytałam babcię, czy mogę je sobie zabrać.

- Ależ dziecko, to przecież byle co… Ale jak ci się podobają, to bierz - powiedziała, machając ręką.

Więc je wzięłam. Zawinęłam w papier i schowałam do kieszonki. I już wiedziałam, co z nimi zrobię.

Dam je pani Bogusi - mojej wychowawczyni.

Ona była taka ciepła, elegancka, mówiła do nas miękko i z uśmiechem. Bardzo ją lubiłam. Dam jej w prezencie.

Następnego dnia w szkole podeszłam do niej i wręczyłam zawiniątko.

- To dla pani - powiedziałam dumnie.

Pani Bogusia rozwinęła papier, spojrzała na moje korale i… uśmiechnęła się.

- Ojej, jakie śliczne! - powiedziała. - Dziękuję, Alu - i pogłaskała mnie po głowie.

Byłam przeszczęśliwa.

Tylko... przez następne dni wypatrywałam ich na jej szyi. No bo jak to - skoro śliczne, skoro prezent - to przecież powinna nosić, prawda?

Ale nie nosiła.

Mijały dni. Mijały tygodnie. A ja codziennie patrzyłam. Aż w końcu, któregoś dnia nie wytrzymałam i... zapytałam.
Przy całej klasie.

- Proszę pani, a dlaczego pani jeszcze nigdy nie ubrała moich korali?

Zapadła cisza, wszyscy spojrzeli na panią Bogusię.

A ona się tylko uśmiechnęła - tak jak to tylko ona potrafiła

 - i odpowiedziała:

- Wiesz, Alu… nie mam jeszcze sukienki do nich. Ale jak kupię, to od razu założę.

Uśmiechnęłam się. I z jakiegoś powodu - bardzo się wtedy ucieszyłam.

Dzisiaj, kiedy sobie to przypominam, robi mi się ciepło na sercu. I trochę wstyd.
Nie wiedziałam wtedy, co to znaczy „wstyd”.
Dopiero po latach zrozumiałam, że ta sukienka - to było najpiękniejsze wyjście z sytuacji, jakie mogła mi dać.

I do dziś, kiedy patrzę na dzieci, które wręczają komuś coś zrobionego z miłości - zawsze widzę te moje ogórkowe korale.
I uśmiech pani Bogusi.

Edytowane 20 godzin temu przez Alicja_Wysocka (wyświetl historię edycji)

[Berenika97]

@Alicja_WysockaUrocza historia o tym , jak niezwykły jest świat oglądany oczami dziecka, jego przeżycia i rozterki. Jest to świat niedostępny dla dorosłych, a sztuką jest, aby dorośli potrafili go uszanować. Pięknie napisałaś. :)

[Alicja_Wysocka]

@Berenika97Bereniko, mocno przeżywałam tę sytuację, tak wiesz, po dziecięcemu - ale małe dzieci też mają swoje duże kłopoty. Zwróciłam się z tym do mamy, a mama zapytała,

- jak mogłaś zapytać dlaczego nie nosi? 

No i dołożyła mi zmartwień. A po chwili powiedziała

- Ale mam głupiutką córkę...

 

Dzięki, że byłaś :)

[Migrena]

@Alicja_Wysocka Alicjo.

Wyczarowujesz piękno ze wspomnień.

I robisz to brawurowo !

[Alicja_Wysocka]

@Migrena Dziękuję bardzo, nigdy nie pisałam opowiadań, ale postanowiłam je spisać, a niech tam sobie będą, cieszę się, że przypadły Ci do gustu. 

Wiesz, sama się po latach śmieję się z siebie. Dzisiaj, przypomniałam sobie  jak mój mały brat głośno płakał, aż mnie to zdenerwowało chyba, nie miałam więcej jak ze 3 latka. Mama kazała dać mu smoczek - ale to nic nie pomagało, darł się jeszcze głośniej, wtedy ja zauważyłam na stole jakieś pieniądze, monety. Zabrałam jedną i wrzuciłam mu do buzi.

No i zaraz zrobiło się cicho, mama migiem przybiegła i okropnie mnie skrzyczała, bo on zaczął się krztusić,

Ludzie mówią, że byłam zbyt mała, żeby to pamiętać - a pamiętam doskonale. Możliwe, że z powodu awantury i krzyku mamy.

Mieszkaliśmy wtedy w dzielnicy Gdynia Oksywie. Tego domu już nie ma, ale we wspomnieniach cały czas jest, a teraz jeszcze w opowiadaniu.

Edytowane 1 godzinę temu przez Alicja_Wysocka (wyświetl historię edycji)

[Migrena]

@Alicja_Wysocka kapitalnie o tym piszesz. Czytam jak powieść kiedyś pod kołdrą z latarką, z wypiekami na buzi !

Dzięki Alicjo.

[Alicja_Wysocka]

@Migrena Czaruś, ale miły :)

[Migrena]

@Alicja_Wysocka nie czaruś :)

Taki sobie....

[Alicja_Wysocka]

@Migrena Dałam Ci takie imię, to samowolka, wiem i tak mi nic nie zrobisz :p

[Migrena]

@Alicja_Wysocka no dobrze.

Niech będzie.

Przecież nie wezmę się z Tobą na przewracanki :)

Och, Alicjo -- z krainy poezji !

[Alicja_Wysocka]

@Migrena  Zatem zgoda -  Cezary. Gładko poszło!

[Migrena]

@Alicja_Wysocka nie, nie, nie.

Żaden cezary.

Czaruś :)