Pieczęć

[Simon Tracy]

Jeśli myśl stała się słowem

a ono zakiełkowało i

przeistoczyło się w ciało,

które pod wpływem

złych duchów i omenów,

zrodziło najgorszą z plag.

Owoc grzechu - człowieka.

Jego wszelkie

upodlenia i niedoskonałości.

Braki i ograniczenia.

Zaściankowość i pychę.

Nienawiść i podłość.

 

Alchemiczny wzorze, 

czarnomagicznych rytuałów.

Myślałeś, że Diabeł

ukorzy się przed Tobą,

strażnikiem bytów Miasta Umarłych i Ib.

Namaści, Twoje skronie, laurem Edenu 

i koroną z klejnotem boginii Isztar.

Lecz tym razem pycha Cię zdradziła.

Konałeś w szponach 

zawezwanych olbrzymów.

Złorzeczyłeś gdy wyrywano Ci

członki i serce,

na ołtarzu księżycowym.

A ślepi bogowie, tańczyli wśród zamieci na szczycie góry.

Ujrzałeś jedynie oczy tego, który pełza przez nieskończone korytarze eonów.

Zasnąłeś w ramionach śmierci.

 

Obudziłeś się o 4:20 w swoim domu

 w Nowej Anglii.

Byłeś zlany potem i cały we krwi.

Nie swojej. 

Obok Ciebie

spoczywało jej ciało w zwiewnej,

letniej, nocnej koszuli

barwy kremowobiałej.

Teraz jednak szkarłat krwi,

 zdobił jej piersi, brzuch i usta.

Miecz z pieczęcią i imieniem strażnika do połowy klingi,

spoczywał w jej sercu.

Jej rozwarte szeroko, błękitne oczy,

zwróciły się na Twoim obliczu.

Trup przemówił, 

głosem nieludzko zdeformowanym.

 

 

Idż luby drogą Królowej Potępionych,

przekrocz w dniu przesilenia,

północną bramę i oddaj cześć Tiamat.

Zaprowadzi Cię ona do świątyni.

Tam w odmętach starożytnych korytarzy odnajdziesz gniazdo

Matki Tysiąca Młodych.

Nakarm, koźlęta swą krwią i wyryj

na piasku pieczęć tego,

który wędruję na prastarym słońcu.

Przeklnij, zaklęciem, duchy Pierwszych.

Po siedmiokroć, wychwal imię Kutulu.

I odbierz strażnikom pieczęci.

Wtedy dopiero uciekaj w pełzający

 w chaosie byt a flety i piszczałki zagłuszą Twe kroki

i zmylą Ślepe Bóstwa

ze szczytu

śnieżnej góry.

Tak oto

przebudzi się święte miasto na dnie.

Powrócą oni.

 

Ciało na powrót zamarło

w sztywnym skurczu pośmiertnym.

A ja w totalnym szoku

i desperackim odruchu.

Doczołgałem się po omacku do nóg, hebanowego biurka. 

Ledwo wdrapałem się

na oparcie krzesła

i roztrzęsionymi rękoma

otworzyłem księgę,

oprawioną w za dobrze mi znaną skórę.

Odnalazłem bez trudu stronę z zaklęciem pierwszej bramy.

Usypałem szybko pieczęć z soli

 wokół mojego krzesła.

Już dużo spokojniej odłożyłem zawiniątko z solą na stół i sięgnąłem po mały, czarny sejf 

stojący w rogu biurka.

Wprowadziłem hasło

 i wyciągnąłem z niego rewolwer.

Spokojnie odwróciłem lufę

w swoją stronę.

Czułem podświadomie, że ona stoi nade mną i czeka na dogodny moment.

Rzuciła się na mnie jak zwierzę i wbiła kłami w odsłonięta kołnierzem szyje.

Wtedy rozległ się strzał.

Szkarłat krwi, zabrudził stronnice, przeklętego dzieła, szalonego Araba.

Lecz jedynie przez moment tkwiły na pergaminie nieruchomo.

Pieczęć przyjęła i spiła całą ofiarę.

Rytuał się dopełnił.

 

 

[Annna2]

@Simon Tracy  bo człowiek jest piękny.

W nas jest wszystko- i wielkość i małość.

Zdolni jesteśmy do najwznioślejszych czynów, i podłych