List od końca

[Alicja_Wysocka]

 

Nie rozkochał mnie w sobie.
Rozkochał mnie w poezji.

Poznaliśmy się w górach - wędrowaliśmy w większej grupie, szliśmy obok przypadkiem. Oboje gadatliwi, trochę śmieszni, trochę zapatrzeni. Nic wielkiego - ot, kilka dni na szlaku, rozmowy między krokami, wspólna herbata z termosu.

Na koniec wymieniliśmy adresy. Tak zwyczajnie, niezobowiązująco, „na wszelki wypadek”.
I to on napisał pierwszy.

List przyszedł po kilku dniach. Pamiętam, że czytałam go przy kuchennym stole, w półśnie, z herbatą, jakby z lekkim niedowierzaniem.
Był inny.
Nie opowiadał tylko o tym, co słychać, ale miał w sobie rytm, swobodę, lekkość. Czytało się go jak książkę, jak opowieść.
A na końcu - wiersz.

Nie jego. Jakiś klasyk. Tęskny, miękki, trochę tkliwy.
Zaskoczyło mnie to, bo nikt wcześniej nie przesyłał mi wierszy.
A już na pewno nie na końcu listu, jak puenta.

Odpisałam.
A on znowu - odpowiedź, i znowu wiersz.
Zaczęłam czekać nie na same słowa, ale właśnie na ten fragment na końcu.
To był moment, który rozświetlał dzień.

W domu nie było zbyt wielu tomików poezji - może Mickiewicz, jakieś lektury. Zaczęłam więc szukać wierszy sama. Najpierw dla niego - by też coś pięknego mu wysłać. Ale z czasem...
Zaczęłam je czytać dla siebie.

Złapałam się na tym, że kiedy dostaję list, zaczynam od końca.
Wiersz był najważniejszy.

A potem - pewnego dnia - pomyślałam:
„A co tam… Może i ja bym coś spróbowała napisać.”

Napisałam pierwszy wiersz. Niepewnie.
Tak, jakby słowa znały drogę, ale ja nie byłam pewna, czy mam prawo je prowadzić.
Nie pokazałam go nikomu. Jeszcze nie.
Ale napisałam.

I to nie był koniec, tylko początek.

Pierwszy raz opublikowałam wiersz w internecie - na stronie, którą prowadził ktoś, kto już pisał. Kto miał swoje miejsce, swoje słowa.
On powiedział:
„Nie ma się czego wstydzić.”

A ja - choć z drżącym sercem - mu uwierzyłam.

To było jak uchylenie drzwi.
A potem były kolejne - inne strony, portale, przestrzenie, gdzie poezja mogła być nie tylko czytana, ale i usłyszana.

I tak doszłam - do teraz, do dzisiaj.

Dziś wiem, że nie trzeba się bać własnego głosu.
Bo kiedy wiersz się rodzi - trzeba mu dać światło.
Nawet jeśli nie wiadomo, czy ktoś go przeczyta, zrozumie, przytuli.

Bo może gdzieś, kiedyś, ktoś przeczyta od końca.
I od tego zacznie się jego własna opowieść.

 

 

[Berenika97]

@Alicja_WysockaPiękna historia, wzruszająca! Bardzo ciekawa narracja, taka od serca. Dobrze, że Go spotkałaś, możemy teraz czytać świetne wiersze i teksty. 

[Annna2]

@Alicja_Wysocka  a wiersze rodzą się na kartkach- tak mam

[Alicja_Wysocka]

@Berenika97 Dziękuję Bereniko, wiesz, z tym chłopakiem rozmawiałam niedawno, prawie przez przypadek, dostałam jego numer na wizytówce, zadzwoniłam i rozmawialiśmy jak kiedyś. Przypomniałam mu listy i wiersze... 

 

@Annna2 moje też na papierze, chociaż zdarza mi się też pisanie 'na gorąco' Dziękuję :)

[Kwiatuszek]

@Alicja_Wysocka Własny głos podpowiada najlepiej i dobrze byłoby zawsze go słuchać, a właściwie usłyszeć. Piękna historia, miło się czytało. Pozdrawiam serdecznie

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

[Alicja_Wysocka]

@Kwiatuszek Dziękuję Kwiatuszku za odwiedziny :)

[wierszyki]

Ładnie, spokojnie.

Wielu wysyła te same wiersze różnym odbiorcom, co oczywiście nie dowodzi, jak było w tej opowieści.

Pozdrawiam

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

[Alicja_Wysocka]

@wierszyki No cóż, nie wiemy, nie możemy przewidzieć, które słowo do kogoś trafi, które otworzy drzwi, a które odbije się tylko jak groch o ścianę.

 

Ileż się musi słowo

nabiegać po schodach

nakluczyć po zakrętach

żeby trafić do serca

żeby w nim zamieszkać

by zostać zapamiętać

 

Dziękuję za obecność :)

Edytowane 7 Sierpnia przez Alicja_Wysocka (wyświetl historię edycji)

[Alicja_Wysocka]

@Leszczym, dziękuję