Skrzynia

[Berenika97]

Dzieciństwo -

zatrzaśnięte w skrzyni,

z ciałem zepsutej lalki,

zbyt ciche,

by wspominać,

zbyt trwałe,

by zniknąć.

Świat nie chciał go poznać -

było zbędne

jak sztuczne westchnienie,

unoszące się nad

dachami sierocińca.

Przemyka teraz cicho,

cieniem bez imienia,

tam,

gdzie smutek łzawą mgłą się ściele.

Czeka na dotyk,

który nie rani,

na słowo,

które nie osądza.

Istnieje w szczelinie

między życiem a udręką.

[Annna2]

@Berenika97 kojarzy mi się z niepełnosprawnością

Czeka na dotyk,

który nie rani,

na słowo,

które nie osądza.  Wzruszające słowa.

 Wszyscy  jesteśmy tacy sami.

Piękny.

[Roma]

Krucho...

porozbijał mnie Twój wiersz.

 

[Roma]

I nie wiem czy mogę, ale tak mnie naszło, więc wstawię.

 

"toy story"

 

gdy we mnie plusz
mogłoby być miękko
od wspomnień

 

od wspomnień zbrylonych
zbitych w ciszy
w ciszę -
doskwiera mi

 

i boli
wbija w dziurki w guziczkach
gdy patrzę
rozrywa uszka
gdy słucham

 

czekam na słowo
na dotyk
nóżką lewą macham

 

pod butem mam podpis -
dzieciństwo

[Alicja_Wysocka]

@Berenika97

Subtelna, ale przejmująca opowieść o dzieciństwie - nie tym idyllicznym, ale o takim, które zostało zatrzaśnięte, schowane, może nawet celowo wyparte. Obraz skrzyń i zepsutej lalki przywołuje poczucie utraty, milczenia i emocjonalnej izolacji.

Piękna i bolesna diagnoza traumy - czegoś, co nie daje się zapomnieć, a jednocześnie trudno o tym mówić.

Zostaje jak siniak. 

 

[Migrena]

@Berenika97

niezwykły wiersz Bereniko.

Albo nawet więcej niż niezwykły.