na krawędzi snu

[Berenika97]

ona przyszła

jakby pamiętała to miejsce

z innego życia

 

brzeg podnosił się i opadał

jakby oddychał razem z nią

morze nie miało wody

tylko senną mgłę

 

on czekał

jak czekają ci

którzy już raz utracili miłość

 

nie było imion

nie było słów

tylko pamięć ciała

nie całowali się

rytuał nie zna pośpiechu

ich oczy nie szukały cudu

one nimi były

 

stali się kochankami

spóźnionymi o jedno życie

 

potem odeszła
nie w gniewie
nie w żalu
jakby ktoś przywołał ją
z innego brzegu

horyzont wchłonął

jej sylwetkę łagodnie

jakby czas zrezygnował z istnienia

 

on został
i czekał z nadzieją
że kiedyś
znów przyjdzie

 

Edytowane 8 godzin temu przez Berenika97 (wyświetl historię edycji)

[Migrena]

@Berenika97 ten wiersz to szept który się pamięta, choć nie wiadomo skąd. przepięknie utkana cisza między wersami.

gęste, senne, aż chce się czytać powoli, jakby każde słowo było śladem po czymś dawno utraconym.

 

przepraszam za tę "ciszę" co się do mnie przyplątała.

 

świetne poezjowanie Bereniko.

 

[Annna2]

@Berenika97  delikatnie bardzo. Pięknie

aż żal czasem się obudzić

[Berenika97]

@MigrenaBardzo dziękuję!

I nie przepraszaj za ciszę, 

ona też mówi -

tylko bardziej ...

@Annna2Bardzo dziękuję! Chciałam się zmierzyć z wierszem onirycznym. :) Pozdrawiam. 

[Robert Witold Gorzkowski]

@Berenika97 Moim zdaniem udało ci się wyszło zgrabnie