Oćma

[Gosława]

pokazywałeś mi dziś dom który oddycha szczelinami wyszczerbionych sęków
piękny oparty na kamiennych fundamentach
pachnący żywicznym ulepkiem

w oddali szumiał las niezmiennie brzozowym listowiem
zachęcając zielonością by wejść głębiej
w poszycie jeżynowych kolców

pokazałeś mi dziś Annę zagubioną w bezradnej niemocy
która jak oćma na trwałe zakryła kawałek świata
wodząc po omacku palcami po brodzie

tam gdzie zaczyna się ciemność budzą się żądze
mówisz
zamykam oczy
jest mnie coraz trudniej wypędzić z głowy
zespolona z nią jak mgła wpełzam w zakamarki wspomnień

 

ten wiersz już tu był ale go bardzo lubię 

Niech zostanie na dłużej 

[Migrena]

@Gosława

Gosławo. Tym wierszem

Jakbyś otworzyła drzwi w ścianie pamięci -- tam, gdzie żywica pachnie stratą, a cień ma ludzkie imię. Wiersz czuły jak palce po brodzie, a jednak ostry jak jeżynowy cień. Porusza -- bo boli miękko.

Edytowane 1 godzinę temu przez Migrena (wyświetl historię edycji)

[Annna2]

@Gosława  Dom- o nim zawsze się pamięta.

I gdziekolwiek się jest- on zawsze jest- tam gdzie serce

 

Wzruszający

[Ewelina]

@Gosława wiersz bardzo poruszający i boleśnie prawdziwy. 

[Berenika97]

@GosławaNiech "zostanie na dłużej" , bo on sam w sobie jest wspomnieniem. Piękny, przejmujący wiersz.