Szepty poranka

[aniat.]

Dzień budzi się pozorną ciszą

Tylko wybrani ją usłyszą

Ci którzy duszą wtulają się w powietrze

 

Zieleń trawy dźwiga się pierwsza

Zaszeleści skrzydłami świerszcza

I obmyje rosą stopy wychodzących

 

Tafla jeziora pluskiem pęka

Niemrawo snuje się w piosenkach

Fali co zaplątała się w tataraku

 

Głos wilgi przebił liście klonu

I ukołysał serce komuś

Kto o poranku chciał wyciszyć myśli

[JWF]

Piękny!

[Stracony]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Piękny to stan duszy. Nie wiem jak inni, ale mnie to się zdarzyło zaledwie ( lub aż) kilka razy w życiu. Mówię o zachwycie nad przyrodą, miejscem.

Dziękuję za przypomnienie tych chwil.

[aniat.]

@JWF Dziękuję

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Stracony Właśnie jestem w takim momencie. Dziękuję za komentarz

[Jacek_Suchowicz]

bardzo ładnie treściowo bo mogłoby to popłynąć jak piosenka gdyby zadbać o rytm

 

las się budzi ptaków trelem

wśród drzew się muzyka ściele

głos grzybiarzy drzewa obiegł

 

a tam sarny karmią małe

i ze strachu aż drżą całe

by ich nie wypatrzył człowiek

:)))

 

 

 

 

[MIROSŁAW C.]

@aniat.

Cudeńko. 

Pozdrawiam. 

[Waldemar_Talar_Talar]

Witam - lubię takie tematy -   zachwycają - 

                                                                              Pzdr.serdecznie.

                                                    

[Witalisa]

@aniat. Ładnie się to harmonizuje: nastrój – dźwięk – obraz; szkoda, że odpuściłaś rymy w ostatnich wersach, cztery mogłyby się zgrać.

Edytowane 25 Lipca przez Witalisa (wyświetl historię edycji)

[Annna2]

@aniat.  ładnie, a poranki cudne są

[Witalisa]

@Stracony – czy mówisz o tym, co Stachura pięknie nazwał "całą jaskrawością"? Takie spojrzenie może się przytrafić w najzwyklejszym miejscu, niezwykłość do potęgi n.

[aniat.]

@Witalisa Tak, trzeba umieć patrzeć, a zachwycić Cię może najzwyklejsza rzecz

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Witalisa Zamierzone to było. Poprostu chciałam inaczej. Ale może dopiszę drugą wersję. Dziękuję za komentarz.

[Stracony]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Myślę, że można tak powiedzieć. Kiedyś sporo medytowałem ( zen) , ale jakoś w cholerę nogi mnie bolały, liczyć nie dawałem rady i pojąć "klaśnięcia jednej dłoni" :) W każdym razie ,tego uczucia nie można porównać raczej z ichniejszym oświeceniem. Raczej u mnie to była pełnia samotności, kiedy wszystko celebrujesz, widzisz, nie czujesz granicy, wtapiasz się. To coś wspaniałego ...hmm jak miłość powiedzmy w szczycie formy:) Zresztą  @aniat. obiecała opisać drugą wersję :) Skoro tak daleko to zaszło, to może @Witalisa podzielisz się swoimi odczuciami? Oczywiście wspominam tylko, bez nalegania najmniejszego. pozdrowienia

[Witalisa]

@Stracony – ależ dzielę się odczuciami w moich miniaturach, które przeważnie opisują małe epifanie (te "jaskrawe" to rzeczywiście coś więcej, bo całe otoczenie nabiera innego wymiaru, a człowiek się wtapia, jak piszesz). Porozmawiajmy na jakimś przykładzie z przyszłych publikacji

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Też trzymam @aniat. za słowo. Pozdr.

[Stracony]

@Witalisa Bardzo chętnie :) Do usłyszenia.

[aniat.]

@Stracony Dopisane:

Dzień budzi się pozorną ciszą,

tylko wybrani ją usłyszą.

Ci, którzy duszą wtulają się w powietrze

i pozostają w nim mgłą jasną.

 

Zieleń trawy dźwiga się pierwsza,

zaszeleści skrzydłami świerszcza

i obmyje rosą stopy wychodzących,

by chętni byli do uniesień.

 

Tafla jeziora pluskiem pęka,

niemrawo snuje się w piosenkach

fali, co zaplątała się w tataraku

i pocałunkiem pieści rzęsę.

 

Głos wilgi przebił liście klonu

i ukołysał serce komuś,

kto o poranku chciał pogłaskać myśli

po nocy jeszcze rozczochrane