Miasto z pękniętego szkła

[Migrena]

 

 

 

 

Dla Alicji Wysockiej......za natchnienie.






I. PUŁAPKA DNIA

        Wpadłem w dzień jak w paszczę kota z plastikowymi zębami.
        Zegary drapią kręgosłup – nie pazurami, lecz wspomnieniami,
        wyrastającymi na brokatowych pętlach reklam.

        Śnią mi się twarze zrobione z makulatury i waty cukrowej na patyku,
        na których nawet motyle zostawiają poezję w postaci śladu nóżek.

        Miasto – święty klocek LEGO z wyciśniętym śladem boga –
        tonie w moich płucach jak topielec w betonie.

        Duszę się możliwościami –
 są jak stado koni bez nóg, galopujące w          miejscu,
a kurz z ich kopyt osadza się na               
         źrenicach.





II. CYFROWA CISZA

        Nikt nie patrzy w oczy – patrzą w kody,
        kody patrzą w nicość,
        nicość zwraca paragony.

        Mam w głowie ptaki z białka i smutku –
        lecą wstecz i giną, uderzając w
betonowe szkielety szklanych domów.

        Z betonu wyrósł kwiat,
        ale z kwiatka wyszło dziecko z głośnikiem w gardle,
         które mówi cudzym głosem – głośno, ale nie do nikogo.

        Nie ma już zielonej  trawy,
na której siadali poeci –
        tylko język asfaltu, który mówi:
        „Zamknij oczy. Zostań klientem.”

        I bankomat za rogiem.




III. CIAŁO MASZYNY

        Co noc płoną sny –
        ale ogień śmieje się szeptem powiadomień.

        Ciała – pakunki mięsa z kodem kreskowym w pępku.
        Serca – kserokopiarki szeptów, biją na czarno-biało.

        Raz słyszałem duszę –
        wyła jak wilk zamknięty w pendrivie.

        Szkło pęka, ale nic się nie kończy –
        bo tu nawet śmierć ma interfejs użytkownika.




IV. WYKREŚLONE „JA”

        Nie ma dróg – są tylko ślady po błędach systemowych.
        Ruch to błędnik świata, który się zaciął
        i puszcza w kółko to samo intro.

        Myślę, że istnieję tylko jako resztka RAM-u
        w boskim laptopie,
        a moje imię to hasło zapomniane przez anioła.

        Życie?
        Rytuał szczura w mikrofali – jego taniec lajków,
        jego modlitwa w formie captcha.

        A moje „ja” –
        pępowina do nikąd, owinięta w folię bąbelkową
        i wysłana do nieistniejącej strefy komfortu.
        Do folderu o nazwie home, ukrytego na pulpicie betonu.
        Gdzie dzieci krzyczą jeszcze: tata".

 

 

[Annna2]

@Migrena kilka wierszy- a łączy je Twoje ja.

niezgoda na rutynę

[Migrena]

@Annna2 dzięki Aniu za uważny komentarz. Fajnie, że dostrzegłaś „moje ja” w tym tekście – to dokładnie tam było, tylko ukryte między szkłem a betonem.

[Berenika97]

@Migrena Złapał mnie i i trzyma. I muszę się oswoić aby coś z tym zrobić, na razie zabrakło mi słów - znowu chadzają własnymi drogami, jak koty. Ale wrócę - przyciąga jak magnes z niezwykłej podróży. 

[Migrena]

@Berenika97 och te koty Bereniko.......ulala

[Alicja_Wysocka]

@Migrena Dziękuję :)

Wrócę do tego wiersza, niech no tylko pył opadnie, bo wzbił się w powietrze,

a ja czekam aż obraz zrobi mi się bardziej klarowny :)

@Migrena

Ten wiersz mnie rozsypał, Migreno.

W każdej jego strofie czuć, jakby świat był zrobiony z aluminium i szkła, ale przez nie sączy się coś ciepłego - może właśnie to, co zostało z człowieka?

Nie wiem, czy jestem Alicją, która przeszła przez lustro, czy raczej przez ekran. Ale to, co napisałeś, zostawiło we mnie echo cyfrowe i zupełnie osobiste.

Moje rozsypanie nie boli, pył wiruje - i chyba właśnie z niego powstają nowe myśli.

 

Dziękuję. Będę wracać. :)

[Gosława]

Ja tu znajduję dla siebie kilka przepięknych fragmentów 

I aż żal że nie potrafię malować 

Ten fragment mógłby być oddzielną miniaturą 

Znakomity 

 

" Mam w głowie ptaki z białka i smutku –
        lecą wstecz i giną, uderzając w
betonowe szkielety szklanych domów."

 

 

[Annna2]

@Migrena  bo w domach ze szkła są ludzie- żyją i czują i są widzialni.

To inaczej jak pobite lustra- są nieme- jak przechodzący obok mim.

Piękny

[Migrena]

 

 

 

@Alicja_Wysocka wracaj !!!!

Ten wiersz jest dla Ciebie.

Jest Twój :)

 

 

 

@Gosława wiesz jak miło jest czytać takie piękne słowa pod własnym tekstem ?

Pewnie, że wiesz !

Dziękuję.

 

 

 

@Annna2 no tak.

My tam jesteśmy.

Ludzie.

Dzięki Aniu.

Edytowane Środa o 09:54 przez Migrena (wyświetl historię edycji)

[Gosława]

@Migrena wiem

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[Migrena]

@Gosława :):):)

[Berenika97]

@MigrenaWróciłam, czytałam jeszcze raz i znowu. 

Twój wiersz (to właściwie misja) - bardzo mnie przejął. Jest taki jak Ty - odważny, świadomy, wyrazisty i niebanalny. Ukazujesz dehumanizację i konsumpcję jako złudzenie postępu i zagubienie człowieka - "kody patrzą w nicość", "dusza w pendrivie" - przejmujące. Cztery części depresyjnej wizji świata, że aż ciarki przechodzą po skórze. Niesamowity!

 

[Migrena]

@Berenika97 Bereniko, słodka Bereniko.

Kiedy Ty tak do mnie piszesz....

to ja nie chcę żebyś Ty wracała.....ja chcę żebyś została na stałe.

Rano będę Cię częstował kruchymi rogalikami z masłem i garściami świeżo zebranych malin.

A wieczorami przy kominku, albo ognisku, albo zwyczajnie /co staje się modne u poetów/ siedząc na rozgrzanej lipcowym słońcem trawie, będziesz nuciła swoje piękne wiersze a ja będę cichutko przygrywał Ci na bębenku z cicha przy tym zawodząc.

 

A noce.....mój Boże !

W czerwonych różach albo na jedwabnym prześcieradle.....

 

Nie odchodź.

Zostań.

Proszę.

Bereniko......

[Berenika97]

@Migrena

Nie umiem tak od razu zostać na stałe
ale może... zostanę na chwilę,
na rogalika,
na jeden wers przy kominku,
na szept wśród trawy,
na dźwięk Twojego bębenka
i na ciszę między nutami. :)

[Migrena]

@Berenika97 dobrze.

Za każdą chwilę dziękuję.

Swoją duszą.

I uśmiechniętą buzią :)

Fantastycznie, że jesteś !!!!!!