Marzanna

[Ridziu]

Mróz się niesie w borze,

Knieja w kożuchu z bieli,

Ścieli mi koce na łoże,

Panna blada z zawiei,

 

Nagie jej stopy w puchu,

Szkarłat ma po kostki,

Kładzie mi na brzuchu,

Lodowatą dłoń z troski,

 

Srebrzą się jak perły,

Oczy bielmem skryte,

Na głowie wianek przymarły,

Usta czerwono krwiste,

 

Daję jej czarną różę,

Wkłada ją w bujny bukiet,

W ramionach się zanurzę,

Ból koi i mój smutek,

 

Widzę własne tchnienie,

W mrozie ulotną parę,

Niknie o mnie wspomnienie,

Mocniej się tulę w Marę,

 

Jestem już równie zimny,

Odsuwa mnie od piersi,

W łożu mym kamiennym,

Nie boję się już Śmierci.

[Annna2]

@Ridziu ciekawa personifikacja śmierci

[Łukasz Jasiński]

Ładny erotyk 

 

Łukasz Jasiński 

[Gosława]

Znakomity wiersz 

[Berenika97]

@RidziuŚwietny wiersz, moja wyobraźnia zadziałała, już widze tę scenę. Bardzo plastyczny!