Pocałunek słońca

[Bcmil]

Kiedy ten raz ostatni

spojrzał na dół, w urwisko,

wiedział, że zaraz wzleci,

wiedział, że może już wszystko.

 

A tam na górze burze.

Tam niebios strop wysoki

nieubłaganie zalały

ciężkie od czerni obłoki.

 

Nad nimi szerzy się wiecznie

pustka nieprzemierzona -

w wątrobie ludzkiego świata

rana po boskich szponach.

 

A tam na dole w mozole

pisze się życia poemat -

malutcy ludzie się gubią

w swoich malutkich problemach.

 

Leciał, nie wiedząc gdzie,

bo na nic mu były cele -

chciał tylko ulotnej chwili,

co z tego, że to niewiele?

 

Najkrótszy moment ciepła,

i pocałunek słońca.

Sekunda miłości bez granic

wiecznym ogniem płonąca.

 

Kiedy ten raz ostatni

podniósł do góry ręce

wiedział, że sięgnął nieba

i nic nie trzeba mu więcej.

 

Gdy on - spadająca gwiazda

płonął i krzusił się w pyle:

pomyślał: pięknie umiera,

kto nie bał się żyć przez chwilę.

 

[Alicja_Wysocka]

@Bcmil Czekam na więcej :)

[Bcmil]

@Alicja_Wysocka miło to słyszeć!

 

Akurat ten tekst napisałem do umuzycznienia, co właśnie teraz robię.

[Leszczym]

@Bcmil Super !!

[Łukasz Jasiński]

I tak też można 

 

Łukasz Jasiński 

[Naram-sin]

Do umuzycznienia - jak najbardziej. Trochę rytm się gubi, ale pewnie w śpiewie da się tu i ówdzie naciągnąć kołderkę na słonia ;) 

[Manek]

Dobre.

Rytm się trochę zmienia ale to nie przeszkadza a raczej urozmaica wiersz. Należy tylko wiersz odpowiednio sobie przeczytać i nie będzie to miało nic wspólnego z żadnymi kołderkami czy słoniami.