Historia edycji

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  Również mnie cieszy, że Twój komentarz zyskał uznanie — był naprawdę dobrze napisany. Szczerze mówiąc, w Twoim stylu narracyjnym, tej składni i tonie, widzę ogromny potencjał prozatorski. Jeśli kiedykolwiek zdecydujesz się pójść w tym kierunku, chętnie poczytam! Natenczas, spadam :)

@janofor Uwielbiam toniczność i uporządkowanie w utworach. Takie wiersze świetnie się czyta. 

@Waldemar_Talar_Talar Temat biedy to naprawdę poważna sprawa — a Ty, Waldemarze potrafisz o nim pisać z takim zapałem, że bieda chyba sama nie wie, co ze sobą zrobić! :)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

„Jak mam być wtedy prawdziwy — zapytałeś?” Ale czymże jest prawda w człowieku, który sam siebie nie zna do końca, który się zrywa ze snu tylko po to, by znów zatonąć w majaku? Czyż nie jest tak, że każdy człowiek, szary, pospolity, z tłumu, ten właśnie, którego mijamy codziennie bez spojrzenia — ten też pragnie, choćby przez moment, udowodnić, że jest prawdziwy? Że istnieje naprawdę? Ale jak? Jak, pytam cię, skoro jego „ja” rozmywa się w lustrze cudzych oczekiwań, społecznych masek, w konwenansach, które nakładają się warstwami jak brud na szybie? A czymże ja jestem? Czym jest moje „ja”? Czy jestem sobą wtedy, gdy krzyczę w środku, lecz uśmiecham się na zewnątrz? Czy jestem sobą wtedy, gdy piszę to wszystko nie swoim językiem, lecz językiem, który sobie wymyśliłem — bo tylko tak mogę się wyrwać spod tej ohydnej, duszącej rzeczywistości? Staram się ukazywać to „ja” — tak, dokładnie tak jak powyżej, w tych gorączkowych słowach, co są raczej biciem serca niż logiką. Bo tylko tak czuję się żywy. Tylko tak wydaje mi się, że może… być może… jestem prawdziwy. Cieszy mnie to

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Dagna  @Alicja_Wysocka zamysłem był sam wiersz, lecz słuch o tym, że komentarz przypadł również do gustu cieszy mnie