Poczekam

[aniat.]

Nie teraz.

Bo właśnie deszcz pada na dworze tak rzewnie.

Poczekam.

Nie będę się nigdzie spieszyć niepotrzebnie.

Usiądę tutaj.

I w samotność się wtulę.

Może też porozmawiam ze sobą czule.

 

Usiądę i poczekam.

Na czas lepszy, który się z jutrem przywita.

Na kwiat w doniczce szarej, który rozkwita.

Na marzenia, co właśnie pieszczą firankę.

Poczekam.

W dłoniach trzymam filiżankę.

[Naram-sin]

Nad tekstem unosi się duch hygge. Podmiotka liryczna wycisza się w ciepłym, miękkim, także wewnętrznym, komforcie.

Dość swobodnie podeszłaś do rytmu, choć w tym akurat tekście to aż tak bardzo nie męczy. Gorzej już z rymami, bo są na tyle słabe, zwłaszcza w drugiej cząstce, że przykuwają uwagę i prymitywizują tekst, który nie daje rady się im przeciwstawić.

[aniat.]

@Naram-sin

Dziękuję za przeczytanie i komentarz. Cieszę się, że nastrój został odebrany jako ciepły i wyciszony – właśnie to chciałam uchwycić. Rymy pojawiły się intuicyjnie, bez ambicji formalnych, raczej jako naturalny rytm myśli. Rozumiem zastrzeżenia i dziękuję za wskazanie – wezmę to pod uwagę przy kolejnych tekstach.

[Adaś Marek]

@aniat.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Odczytuję wiersz jako luźne przemyślenia przy kawie, bo z filiżanką myśli przychodzą różne, szczególnie w dzień deszczowy.

Relaks, zaduma, plany na przyszłość,kawa wówczas lepiej smakuje,i nastrój świetnie regeneruje.

Rymy mi odpowiadają, przy takich luźnych przemyśleniach mogą być także luźne jak te co są.

 

Pozdrawiam Adam

[violetta]

Poeci tak czekają:)

[Waldemar_Talar_Talar]

Witaj - zawsze warto poczekać a nóź los się uśmiechnie - 

                                                                                                        Pzdr.usmiechem.