Mali ludkowie

[Sylwester_Lasota]

Ona malutka i on niewielki,

mieszkali sobie w domku maleńkim.

Domek miał ściany białe na zewnątrz,

a w środku było przeważnie ciemno.

 

Mieli podwórko i psa i kota,

na sznurkach pranie, garnki na płotach.

Szalały czasem nad nimi burze,

zawsze przez chwilę, nigdy nie dłużej.

 

Kręciły w górze się galaktyki,

skakały w łące pasikoniki,

mijały lata, biegły miesiące

i coraz szybciej wschodziło słońce.

 

Ona wychudła, on się przygarbił,

i dnia pewnego, jak żyli, zmarli.

Więcej już o nich nikt nie pamiętał...

On był malutki, ona maleńka.

 

 

 

Edytowane 19 Maja przez Sylwester_Lasota (wyświetl historię edycji)

[wierszyki]

 

Kto ty jesteś?

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Pzdr.

[Sylwester_Lasota]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Polak mały.

Równ.

[M_arianne]

Zgrabnie napisana historyjka o tych dwojga.

Całe życie w kilku zwrotkach.

 

 

 

Edytowane 17 Maja przez _M_arianna_W_ (wyświetl historię edycji)

[andreas]

@Sylwester_Lasota I bez znaczenia, czy byli wielcy, bogaci i sławni, czy tacy maleńcy jak w Twoim wierszu; Koniec jednaki.

Pozdrawiam.

[Dominika Moon]

Kwintesencja ludzkości. Ciepły jest ten utwór do czytania, warto go mieć ze sobą w kajeciku. Prawie jak wyznacznik, do czego dążymy.

 

Pozdrowienia.

[iwonaroma]

Świetne

[Roma]

Od pasikoników po galaktyki...

Twój wiersz poza tym, że jest przemyślany i bardzo dobrze napisany, to wzrusza, gratuluję.

[Naram-sin]

Działa jak wyzwalacz (w rozumieniu psychologicznym) wielu różnych tęsknot, które w drzemią w człowieku. Przypomina baśnie, gdzie tacy mali ludkowie (często właśnie para staruszków żyjących na uboczu, gdzieś w chatce pod lasem) potrafili oderwać się od głównego nurtu rzeczywistości i szczęścia poszukać w sobie, a nie w tym, co mogą dostać od świata.

Edytowane 18 Maja przez Naram-sin (wyświetl historię edycji)

[Alicja_Wysocka]

@Sylwester_Lasota  Twój wiersz, przypomniał mi,

 

Dziad i baba

 

Był sobie dziad i baba,

Bardzo starzy oboje,

Ona kaszląca, słaba,

On skurczony we dwoje.

Mieli chatkę maleńką,

Taką starą jak oni,

Jedno miała okienko

I jeden był wchód do niej.

Żyli bardzo szczęśliwie

I spokojnie jak w niebie,

Czemu ja się nie dziwię,

Bo przywykli do siebie.

Tylko smutno im było,

Że umierać musieli,

Że się kiedyś mogiłą

Długie życie rozdzieli.

II

I modlili się szczerze,

Aby Bożym rozkazem,

Kiedy śmierć ich zabierze.

 

Brała oboje razem. —

„Razem! to być nie może,

Ktoś choć chwilą wprzód skona” —

„Byle nie ty nieboże”.

„Byle tylko nie ona”.

„Wprzód umrę, woła baba,

Jestem starsza od ciebie,

Co chwila bardziej słaba,

Zapłaczesz na pogrzebie”.

„Ja wprzódy, moja miła,

Ja kaszlę bez ustanku

I zimna mnie mogiła

Przykryje lada ranku”. —

„Mnie wprzódy”. „Mnie, kochanie”.

„Mnie mówię”. „Dość już tego,

Dla ciebie płacz zostanie”.

„A tobie nie? dlaczego?”

I tak dalej i dalej,

Jak zaczęli się kłócić,

Tak się z miejsca porwali,

Chatkę chcieli porzucić. —

III

Aż do drzwi — puk powoli.

„Kto tam?”

IV

„Otwórzcie proszę,

 

Posłuszna waszej woli,

Śmierć jestem: skon przynoszę”.

V

„Idź babo drzwi otworzyć!”

„Ot to: Idź sam, ja słaba,

 

Ja pójdę się położyć”,

Odpowiedziała baba. —

„Fi! śmierć na słocie stoi,

I czeka tam nieboga”,

„Idź otwórz z łaski swojej” —

„Ty otwórz moja droga”

VI

Baba za piecem zcicha

Kryjówki sobie szuka,

Dziad pod ławę się wpycha,

 

A śmierć stoi i puka.

I byłaby lat dwieście

Pode drzwiami tam stała;

Lecz znudzona nareszcie,

Kominem wleźć musiała.

 

Józef Ignacy Kraszewski

[Jacek_Suchowicz]

przeszli przez życie jak małe myszki

gdzieś świat strumieniem płynął dość bystro

uwodził modą mamił brudami

oni w czystości dziś zapomniani

:))

[Sylwester_Lasota]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Może nie całe, ale jedynie mała jego cząstka. Bardzo dziękuję za przeczytanie i dobre słowo.

Pozdrawiam. 

 

 

 

 

Tak, to prawda.

Dzięki za czytanie i komentarz.

Również pozdrawiam.

 

 

 

Niezmiernie cieszy mnie taki odbiór i komentarz.

Również pozdrawiam. 

 

 

 

Od pasikoników po galaktyki... hmmm... to niesamowite, co może pomieścić się w ludzkich umysłach. Nieprawdaż?

Za resztę dzięki :)

Pozdrawiam.

 

 

 

No cóż, pozostaje mi się jedynie cieszyć, że ten skromny wierszyk sprowokował Cię do napisania takiego komentarza. Podoba mi się. :)

 

Pozdrawiam.

 

 

 

 

 

Edytowane 20 Maja przez Sylwester_Lasota (wyświetl historię edycji)

[Sylwester_Lasota]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dzięki :)

Nie mogę powiedzieć, że nie znałem tej bajki, ale miło było mi ją ponownie przeczytać. Rzeczywiście, pewnego podobieństwa można by się doszukiwać, ale to nie ona była inspiracją.

Miałem kiedyś sąsiadów w podeszłym wieku. Byli bardzo cisi. Kiedyś wyjechałem na urlop, a oni w tym czasie oboje zmarli. Po powrocie nawet tego nie zauważyłem. Dowiedziałem się dopiero od innego sąsiada, po dłuższym czasie, gdy do domu zaczęli wprowadzać się nowi lokatorzy. Kiedyś napisałem o tym wiersz, jest na tym forum. Ten, to nie jest ich historia, ale to ona była znów inspiracją do jego powstania.

 

Serdeczności :)

 

 

 

 

 

 

Edytowane 20 Maja przez Sylwester_Lasota (wyświetl historię edycji)

[Sylwester_Lasota]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Świat jest dla myszek oraz dla słoni,

dla gęsi, papug, owiec i koni...

Kręci się życie bez większych przeszkód,

gdy każde stoi na swoim miejscu.

 

Lecz gdy słoń nagle chciałby do nory,

na drzewo wspina się chory konik,

gęsi chcą golić owce dla papug

- szukać w nim sensu, to próżny zachód. 

 

Pozdrawiam.

 

Edytowane 18 Maja przez Sylwester_Lasota (wyświetl historię edycji)

[Alicja_Wysocka]

@Sylwester_Lasota  Dzisiaj usłyszałam, że bardzo niedawno była w necie wiadomość,

o małżeństwie, które przeżyło razem ponad 70 lat. Nie czytałam o tym, ale ponoć modlili się

o to, żeby umrzeć razem w tym samym dniu. Jedno z nich zmarło rano, a drugie po południu.

Są ludzie z którymi trudno mi wytrzymać kilka godzin, a tutaj popatrz, 70 lat razem...

 

Serdeczności, Sylwestrze :)

[Sylwester_Lasota]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Byłem kiedyś świadkiem, jak pewna kobieta zamawiała mszę w intencji dobrej śmierci... Zmarła nagle na weselu swojej wnuczki.

Czasami myślę sobie, że to jak dobro pojmuje Opatrzność może znacznie odbiegać naszego o nim wyobrażenia. Podobnie może być z pojmowaniem zła, ale to już tak na marginesie.

Nie wiem w jakim odstępie czasowym zmarli moi sąsiedzi, ale musiało to być krócej niż dwa tygodnie. Tyle trwał mój urlop. Życie czasami pisze takie scenariusze, których nigdy byśmy nie wymyślili.

[Waldemar_Talar_Talar]

Witaj - super pisanie - podoba się - 

                                                                  Pzdr.

[Rafael Marius]

@Sylwester_Lasota

 

Super.

 

Teraz już takich ludzi nie ma, a kiedyś byli w Warszawie i innych dużych miastach też.

Miałem w rodzinie to wiem. Przetrwali wszystkie burze historii, które przetoczyły się nad stolicą i nie bardzo one ich co do istoty rzeczy dotyczyły.

 

 

 

Edytowane 18 Maja przez Rafael Marius (wyświetl historię edycji)

[Sylwester_Lasota]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Bardzo dziękuję.

Pozdrawiam.

 

 

 

Dokładnie.

 

Dziękuję za czytanie i ciekawy komentarz.

 

Pozdrawiam.

[Deonix_]

Niby smutne, ale może im nie zależało na tym, 

by cokolwiek po nich zostało?

Przeminęli, ale chyba szczęśliwie... 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

nie powinno być?

 

Pozdrawiam :)))

 

Deo