Gorzków gniazdo moje cz. I

[Robert Witold Gorzkowski]

 

Ciałopalne kształty płyną w letnim wietrze 

Podążam za wzrokiem w obejściu bezpiecznym

Ciało stoi jeszcze a dusza już śpiewa

Kraino odwieczna poryw dym rozwiewa.

 

Gdzie pól nieprzebranych Żółkiewka płynąca

Świątynia góruje nad zbożem wschodzącym

Gdzie upał zawisnął i serce goreje

Wzburzając ukryte odwieczne pragnienie.

 

A jeszcze niedawno nieświadom ich byłem 

Tej ziemi i nieba zaklęte to chwile 

Dusza moja milczy palcem tknę litery

Na dwóch epitafiach zatartych acz szczerych.

 

Gdzie gmachu świątyni podpory stalowe 

I wieża co formą krew mąci mi w głowie 

I brama wjazdowa dzwonami usłana 

Tak mógłbym tam krzyżem przeleżeć do rana. 

 

Kraino ojczysta majątku mój drogi 

Gdzie spojrzę historią zasłane są progi

Przodków moich duchy zboże rozsiewają 

A szyszki chmielowe do nieba sięgają.

 

Archanioł ochrania nieprzebrane łany

Tuman słów zasłania rozdrapane rany

Tu serce zostawię wiek płomienie gasi

Tu iskrę ostatnią polny kamień zgasi.

 

 

Edytowane 13 godzin temu przez Robert Witold Gorzkowski (wyświetl historię edycji)

[Marek.zak1]

W duchu Pana Tadeusza, a przypominam sobie podobne wiersze z Beja. Z przyjemnością czytam, bo czuć autentyczną miłość do tego, co tam zostało. Pozdrawiam

[Robert Witold Gorzkowski]

@Marek.zak1 Marku żeby kontynuować trzeba też przypomnieć co było wcześniej, dziękuję za Twoje słowa.

[Michał Smółka]

@Robert Witold Gorzkowski Poczułem przywiązanie do miejsca, z którego pochodzę, czytając ten utwór. Bardzo przyjemny wiersz :)