Co słychać?

[viola arvensis]

Nie pytaj co słychać u mnie

Bo u mnie się nic nie zmieniło 

Te same upadki i wzloty

Ta sama zgubiona miłość

 

Czas stale ucieka tak samo

Lecz wcale już za nim nie gonię 

A życie zadaje wciąż ciosy

Przed nimi się dawno nie bronię

 

Raz klęczę, raz wstaję, raz biegnę

Raz leżę i nie drgnę czas długi 

I spala mnie własne cierpienie

I łez oczyszczają mnie strugi

 

Ja ciągle ta sama, niezmienna

Dziewczynka z zapałką i mieczem 

Rozpalam ogniki nadziei

Lecz otchłań przy nodze się wlecze

 

Nie pytaj co słychać dziś u mnie

Niezmiennie śpiew ptaków, szum wody

Z naturą zbratana, nią żyję

A innym spod nóg zbieram kłody.

 

Nie pytaj, nie pytaj kochanie

Bo czy ma to jakieś znaczenia

Gdy jutro się zerwę jak listek

Niczego w tym życiu nie zmieniam

 

Lecz wszystko mnie zmienia na dobre

Na lepsze, być może, któż powie

Wciąż unieść się pragnę na wietrze

Co słychać? Niech on ci odpowie.

 

Edytowane 6 Maja przez viola arvensis (wyświetl historię edycji)

[Alicja_Wysocka]

@viola arvensis   Lubię Cię czytać, u Ciebie wszystko płynie

i wiem w którą stronę,

serdeczności :)

[- - -]

któż, nie którz

 

Ulotnie, melodyjnie, o filozoficznym pogodzeniu się z życiem i nabraniu dystansu do niego.

Otchłań jak kula u nogi, a może jak cień (ciemna strona jaźni), a może jak wierny pies (ruminacje o memento mori?) wydaje się błyskotliwa, chociaż podmiotka liryczna rozprasza się w swojej krzątaninie, czuje się w niej bezpiecznie.

 

[lena2_]

Blaski i cienie życia...a jednak puenta nastraja optymistycznie, jeżeli wciąż jest nadzieja która wznosi:):) bardzo lubię Twoje wiersze:):)

[andreas]

Miło i lekko się czyta.

[viola arvensis]

@Alicja_Wysocka bardzo dziękuję, szczególnie za Twoją piękną wrażliwość.

@Naram-sin dziękuje. Cieszę się, że zatrzymałeś się u mnie i napisałeś szczerze o wrażeniach z wiersza. To cenne. 

@lena2_ dziękuję serdecznie. Bardzo się cieszę, że dostrzegasz ten optymizm. 

@andreas dziękuję. Wiersz nie jest lekkie jak piórko, tym lepiej, że lekko się czyta ;)

[Jacek_Suchowicz]

@viola arvensis

i na to nadejdzie czas kiedyś

poczujesz że z wiatrem się bratasz

zdziwiony uniesie cię lekko

bo będziesz z innego już świata

 

dziewczynka w twym sercu wciąż żyje

wciąż nowe ci daje nadzieje

to dobrze z naturą splatana

nie złamie cię żadne cierpienie

 

choć wokół jest stale to samo

masz misję pracujesz się spełniasz

dla innych tyś słońcem jest rano

miłości promykiem ogrzewasz

:))

[viola arvensis]

@Jacek_Suchowicz ojejej, jakie to ładne i słodkie! Masz ci ten talent niewątpliwy :)

[Jacek_Suchowicz]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ciiiiiiiiiicho  - wiem o tym  Sułek :))))

 

ps może nie wiedzieć pan Sułek i pani Eliza byli radiową parą lat 70

Edytowane 6 Maja przez Jacek_Suchowicz (wyświetl historię edycji)

[viola arvensis]

@Jacek_Suchowicz Cudownie. A jakie radio, jeśli można spytać ?

[Jacek_Suchowicz]

trójka - program 60 minut na godzinę Jacka Fedorowicza

pan Sułek - Krzysztof Kowalewski

pani Eliza -Marta Lipińska

 

 

[Marek.zak1]

Pięknie. Wiersz płynie, kołysze melodią i pogodną akceptacją życia. Pozdrawiam.

[viola arvensis]

@Marek.zak1 oo, dziękuje Marku. Bardzo mi miło. 

[Roma]

jak dla mnie to bardzo przemyślany i dopełniony wiersz, a przy tym odnajduję się w treści. Pozdrawiam ciepło :)

[viola arvensis]

@Roma wspaniale. Zawsze to miłe, utożsamić się z wierszem.  

[_Maryanne_]

@viola arvensis

 

Co słychać? Niech wiatr Ci odpowie...

 

Pozdrawiam.

 

[Dagna]

Spójny wiersz, melodyjnie napisany, pozdr.

[viola arvensis]

dziękuję!

@Marianna_ Katarzyna i wszystko w temacie.

Pozdrowienia.

[Wędrowiec.1984]

@viola arvensis Tak, rzeczywiście bardzo ładne. Czytając, od razu wiadomo, kto był autorem. 

[viola arvensis]

@Wędrowiec.1984 dziękuję. Zastanawiam się tylko czy to dobrze być tak charakterystycznym w pisaniu, że ktos inny rozpoznaje autora...