Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Króliczek

Leszczym
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Dominika Moon

Dominika Moon

Opublikowano
Opublikowano

@Leszczym Ten utwór wybrzmiewa jak..

jakby Ciebie czas gonił i powoli wciągał w dziurę niebycia 

i Ty łapiesz się wszystkiego co dookoła uchwytne lub też nie.. 

Po pazurach ślady zostają coraz dłuższe.

Masz chwilę i szybko musisz opowiedzieć co się tu dzieje, jakby zaraz miało Ciebie zabraknąć i nikt więcej by się nie dowiedział. 

 

Po przeczytaniu tego tekstu mam wrażenie, że biegłam

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

1
Gosława

Gosława

Opublikowano
Opublikowano

Dobra muszę się skupić Michaś bo ni cholery nie ogarniam

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ty w końcu daj się usidlić jakiejś pannie bo się cały romantyczny arsenał marnuje

1
Leszczym

Leszczym

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

@Dominika Moon nie mam pojęcia, czy Twoja interpretacja jest słuszna, czy nie ;)) Generalnie od pażdziernika 2020 roku codziennie wklejam tu tekst ;)) Z początku nawet czytałem niemalże całe forum, no ale tego tempa nie udało mi się dotrzymać ;))

@Gosława ojej, prosisz albo sugerujesz mi coś co niełatwo wykonać ;)) Ale dziękuję Reni i ja akurat cieszę się bardzo Twoją obecnością ;)

Gosława

Gosława

Opublikowano
Opublikowano

@Leszczym no przecież wiem że się cieszysz

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nie mogę sobie miejsca znaleźć w tej przestrzeni internetowej od prawie roku 

A wiesz co prawo jazdy zaczęłam robić na stare lata i to mi q.. wa sen z powiek spędza

Też mi się zachciało! 

 

1
andreas

andreas

Opublikowano
Opublikowano

@Leszczym Jeśli gonienie króliczka to dla mnie oczywiście Skaldowie.

 

gdy zaśpiewali kiedyś w Krakowie

pouczającą piosnkę Skaldowie

"ni mom chęci do roboty"

to w ratuszu czuć aż poty

tak się do pracy wzięli rajcowie

 

Życie jest formą istnienia białka

 

słuchając Skaldów Petr czeka w Pilźnie

kiedy zza ściany sąsiadka gwiźnie

bo chce sprawdzić chętna kicia

formę jego białek życia

więc pójdzie do niej w samej bieliźnie

 

Pozdrowionka.

1

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • acatiiia
      Antykwariat (20.07.2025)

      Przez acatiiia · Opublikowano

      Zamykali antykwariat, a ja -  widziałam jego śmierć. Opróżnione półki, jak bezzębne dzieci, pragnęły poczuć szorski papier.   Było słychać negocjacje, okładki drżały. Książki skazane lub niepewne przyszłości. I ta melodia końca istnienia, którą słyszą nieliczni, w rytmie żółtych kartek.  
    • Kamil Olszówka
      Jesienny wiatr

      Przez Kamil Olszówka · Opublikowano

      Zimny jesienny wiatr, Szybując nieśpiesznie w przestworzach, Widząc może biało-czerwonych flag, W widoku tym się zakochał.   I pędząc tak pod niebem Warszawy, Zapragnął ku nim się zbliżyć, By widokiem tym się zachwycić, Tak bardzo nim zdumiony.   Nasz niegasnący patriotyzm, Tyloma emocjami okraszony, Najszczerszy jego wzbudził podziw, Zimnego wiatru gorący rozniecił zachwyt.   W łopoczące biało-czerwone flagi Zaplątały się jesiennego wiatru powiewy, Pięknu ich nie mogąc się nadziwić, Pięknem ich poruszone do głębi.   A wiatr między flagami wciąż tańcząc, Ciekawsko się rozglądając wokoło, Zachwycony nieskazitelną bielą i krwistą czerwienią, Uniósł się ku pobliskim dachom.   I muskając łagodnie stare kamienice, Gdzie historia w cegłach wciąż drzemie, Zapytał się ich półszeptem, O tak wspaniałego widoku przyczynę…   I opowiedziały mu kamienice stareńkie, Niezłomnego i dumnego Narodu historię, Jego bohaterskie, tragiczne dzieje, Naznaczone tak bardzo bólem i cierpieniem.   I zimny jesienny wiatr, W milczeniu się w nią wsłuchiwał, Jakby tego szczególnego dnia, W pamięci swej ulotnej chciał ją zachować.   I opowiedziały mu Ojców Niepodległości pomniki, O uciemiężonego Narodu niegasnącej woli, Mimo przeciwności losów wszelakich, Tlącej się w pokoleniach kolejnych…   A ciekawski choć ulotny wiatr, Mieszając się między wielki ten marsz, Do serc dumnych Polaków zajrzał, By odgadnąć drzemiące w nich marzenia.   Samemu będąc niewidzialnym, Na pograniczu światów materialnych i duchowych Dostrzegł niewidzialne te więzi, Łączące Naród tak dumny.   A pozostając wiernym przyrody siłom, Z praw natury się nie wyłamując, Zamierzył oddać uniżony swój hołd, Wspaniałym polskim patriotom.   I muskając łagodnie ziemię, Uniósł złote jesienne liście, Niczym niegdyś na polach bitew, Dumni żołnierze sztandary łopoczące.   I uniesione podmuchem gwałtownym, W poprzek placów i ulic szerokich, By w powietrzu zaraz zatańczyć, Jeden po drugim oderwały się od ziemi,   A ten wirujących złocistych liści taniec, Dla dumnych patriotów był hołdem, By zasłużoną oddać im cześć, Szczerym wiatru dla nich pokłonem…   I roześmiane twarze dziecięce, Operlił wnet jesiennym rumieńcem, By namalowane na nich pędzelkiem, Skrzyły się flagi biało-czerwone,   By choć na policzkach jedynie namalowane, Gdy w objęcia nocy odpłynie już dzień, Pamiętnych przeżyć rylcem W dziecięcych sercach pozostały wykute…   A wiatr... już nie zimny... Lecz nieznanym mu uczuciem rozpalony, Samemu zapałał tej jesieni, Miłością do barw tych szczególnych...   Nie mogąc osobiście uczestniczyć w wielkim Marszu Niepodległości w Warszawie, choć tym skromnym patriotycznym wierszem mojego autorstwa chciałbym połączyć się duchowo z wszystkimi jego Szanownymi uczestnikami...  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       
    • Arsis
      ***

      Przez Arsis · Opublikowano

      @violetta jęz. hiszpański jest niezwykle melodyjny i śpiewny...      
    • violetta
      ***

      Przez violetta · Opublikowano

      @Arsis masz ciekawe poczucie humoru:)  
    • Adler
      Twój głos jak blues

      Przez Adler · Opublikowano

      Szukam sposobu, jak ci to przekazać, jak metafory wpleść w naszyjnik słów, kiedy nie mrugać, kiedy się ukłonić, historia, która jak twój głos toczy się — cicho, przez sen. Na końcu zdań — oddech, na końcu milczenia — dotyk, a między nami przestrzeń drży jak struna w dłoniach nocy. Bo każde słowo, gdy milknie, wciąż śpiewa o nas , tu — jak stary refren, co wraca w takt serca i dróg. Miłość to droga bez znaków, a ja wciąż nią idę do ciebie — z nadzieją, że znów usłyszę twój głos jak blues. Czasem mnie niesie wiatr wspomnienia, na pustych stacjach słyszę twój śmiech, na szybie nocy rysuję imię, którego już nie wymówi nikt. Może jutro znów się spotkamy, w którymś z wersów, w snach, wśród mgły — a jeśli nie — zostaw mi ciszę, tam też potrafię śnić. Bo każde słowo, gdy milknie, wciąż śpiewa o nas ,tu — jak stary refren, co wraca w takt serca i dróg. Miłość to droga bez znaków, a ja wciąż nią idę do ciebie — z nadzieją, że znów usłyszę twój głos jak blues.  

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...