Pejzaż

[Rinimod Ikcyżuk]

Gięła się pod stępem mym trawa.

Szarość dnia moją pierś wypełniła.

Mój oddech skracała obawa

Przed mą duszą, która się zachwyciła.

 

Czarne drzewa, co z szarej ziemi

Ku niebiosom się wyciągały

Mimo wagi tłamszących je śmieci

Rosły prężnie, jakby się odgrażały.

 

Nad nimi biel chmur górowała,

Które podszyto całunem szarości,

Że wisiały nad głową jak skała

O kolorze spopielonych kości.

 

Wiatr ciągnął je po nieboskłonie,

Aby odkryć blade słońca promienie.

Lecz nie było mu dane już wyjrzeć

Na ziemi szarej smutne stworzenie.

 

A stwór ten padłby na kolana,

Gdyby było to w jego naturze.

Głowa stwora ziemią obsypana,

Gdy do gruntu słowa szepcze on duże:

 

"Nienawidzę cię ziemio za torturę,

Z której prosto się wyrwać nie mogę.

Czemu musisz być tak piękna,

Lecz ohydztwem swym budzisz mą trwogę?

 

Czemu chociaż mam ciebie dosyć

Zachwycasz mnie swoim urokiem

Gdy dobro wszelkie pod tobą ginie

Jak trawa gnąca się pod mym krokiem?

 

Brudzisz szarość czernią i bielą

Uciec od niej planuję latami

Ponieważ ty jesteś mi celą,

A ciało moimi kratami."

 

Stwór uroni krople błękitu,

Kiedy skończy prawić swe żale

Czując głęboko w swym sercu

Że szary grunt nie słuchał go wcale.

[Stary_Kredens]

Szczerze mówiąc dziwny wiersz , stwór w ponurym pejzażu , pada na kolana i mówi o pięknie ziemi , która jest szara w tym wierszu i ponura jakby po jakimś kataklizmie, albo coś tu nie gra albo to ja ( co jest bardzo możliwe) nie kumam

Pozdrawiam serdecznie Kredens 

[Alicja_Wysocka]

@Rinimod Ikcyżuk

 Żeby myśli stały się widzialne, trzeba je ubrać w słowa.

Czasem te "ubranka" wybieramy za duże, albo za małe, przyciężkie jak zbroje i wtedy coś nie gra, nie pasuje. Mam takie wrażenia przy niektórych wierszach.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

W jednym zdaniu, zaprzeczenie. Jest piękno czy obrzydzenie?

Zgubiłam się.

[Naram-sin]

W tym wierszu jest tyle sensu - tu zacytuję S. Płatka, poetę, krytyka, publicystę - co w delirium naćpanego kocura. Napisany został sztucznym, napuszonym stylem, bez jakiejkolwiek pracy nad warstwą formalną. Utwór nie ma żadnego rytmu, więc się czyta koślawo. Jeżeli tekst miał mieć jakieś przesłanie, to całkowicie zniknęło ono w natłoku słów, które zachowują się w tym wierszu jak trolle jaskiniowe - robią wszystko, aby wytworzyć jak najwięcej zamętu. Samo obrazowanie wyciągnięte zostało z jakiegoś trzeciorzędnego sci-fi., więc te "ubranka", o których wspomniała @Alicja_Wysocka , to jakieś przerażająco-tandetne kostiumy, które odstręczają od lektury. Język, wyobraźnia, metafory, myśli - tu wszystko wymknęło się spod kontroli.