Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

all i papcie

Groschek
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Groschek

Groschek

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

nie roń szczęścia bez oleju
mniej łut wieńcząc ulać all i
pałką trącać się gdy śmieje
termos ciągnąć strój paroli;

pomni każdy swojej rządzę
w wyrywaniu pamiętników;
łez kapanych grą pieniądza
jeśli wzejdzie paść donikąd

powolutku rozwód zmaścić
póz kiwania pod tapczanem
po dół biegu bluesa garścią
komandorów przytłaczając;

po oktawie  na czas ściemy
roztańczona płatkiem lekko
utrzymując przekrój biernie;
prze do stania pisma kredka

 

 

Edytowane przez Groschek (wyświetl historię edycji)
2
wierszyki

wierszyki

Opublikowano
Opublikowano

Dostać pismo,  stanąć na baczność, przeć to też faza rodzenia.

 

Termos to taki nierozłącznik bardzo ważny dla sporej grupy ludzi i zupełnie to nie to samo napić się z termosu gdzieś samemu na ławce, jeśli stać człowieka tylko na tyle.

 

Udanej pozostałej części majówki, pzdr :-)

Sylwester_Lasota

Sylwester_Lasota

Opublikowano
Opublikowano

Zastanawiam się czy nie warto czasem poświęcić kanon formany dla osiągnięcia lepszej klarowności przekazu. Tym razem odnoszę wrażenie, że forma nieco oksleczyła treść i wyszedł wiersz skłaniajacy się nieco w kierunku dadaizmu, chociaż jeszcze nie dadaistyczny.

 

Pozdrawiam :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Łukasz Jasiński
      Hańba

      Przez Łukasz Jasiński · Opublikowano

      @Domysły Monika   A oto moje motto życiowe: "Polonus sum, Poloni nihil a me alienum puto!" - czy rozumie łaskawa pani?   Łukasz Jasiński 
    • Naram-sin
      Między nami

      Przez Naram-sin · Opublikowano

      Dobry. Każda interakcja społeczna jest grą. Największy problem polega na tym, że współczesne relacje najczęściej są efemeryczne i traktowane użytkowo. Czytałem niedawno o ludziach z portali randkowych, którzy zanim umówią się na spotkanie, najpierw umawiają się na półminutowe przelotne "obejrzenie się", żeby ocenić, czy warto "tracić" czas. I nie wiem, dokąd zmierza ludzkość, jeśli spotkanie, rozmowę z drugim człowiekiem uznaje się za stratę czasu i jakichś własnych zasobów. Poświęcenie drugiej osobie wiersza w takim kontekście byłoby niewybaczalnym marnotrawstwem. Podbudowuje fakt, że jeszcze niektórym chce się zatrzymać, uważnie przyjrzeć kartom w tej grze.
    • Marek.zak1
      Avatarowy patriotyzm

      Przez Marek.zak1 · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Zmieniają kraj zamieszkania, ale wiersz jest nie o tym, ale o o pouczaniu innych przez osoby, o których nic nie wiemy. 
    • Łukasz Jasiński
      Legenda o świętym Łukaszu

      Przez Łukasz Jasiński · Opublikowano

      @honeybeeYT17   Proponuję panu obejrzeć następujące filmy pod tytułem: "Lot" w reżyserii Roberta Zemeckisa i "Smoleńsk" w reżyserii Antoniego Krauzego - w takiej kolejności i zacząć samodzielnie myśleć, a nie ulegać propagandzie i obrażać innych ludzi w iście wiadomym celu.   Łukasz Jasiński 
    • Rinimod Ikcyżuk
      Pejzaż

      Przez Rinimod Ikcyżuk · Opublikowano

      Gięła się pod stępem mym trawa. Szarość dnia moją pierś wypełniła. Mój oddech skracała obawa Przed mą duszą, która się zachwyciła.   Czarne drzewa, co z szarej ziemi Ku niebiosom się wyciągały Mimo wagi tłamszących je śmieci Rosły prężnie, jakby się odgrażały.   Nad nimi biel chmur górowała, Które podszyto całunem szarości, Że wisiały nad głową jak skała O kolorze spopielonych kości.   Wiatr ciągnął je po nieboskłonie, Aby odkryć blade słońca promienie. Lecz nie było mu dane już wyjrzeć Na ziemi szarej smutne stworzenie.   A stwór ten padłby na kolana, Gdyby było to w jego naturze. Głowa stwora ziemią obsypana, Gdy do gruntu słowa szepcze on duże:   "Nienawidzę cię ziemio za torturę, Z której prosto się wyrwać nie mogę. Czemu musisz być tak piękna, Lecz ohydztwem swym budzisz mą trwogę?   Czemu chociaż mam ciebie dosyć Zachwycasz mnie swoim urokiem Gdy dobro wszelkie pod tobą ginie Jak trawa gnąca się pod mym krokiem?   Brudzisz szarość czernią i bielą Uciec od niej planuję latami Ponieważ ty jesteś mi celą, A ciało moimi kratami."   Stwór uroni krople błękitu, Kiedy skończy prawić swe żale Czując głęboko w swym sercu Że szary grunt nie słuchał go wcale.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...