Przez palce

[Lidia Maria Concertina]

U każdego to w sumie wygląda tak samo: rodzimy się w snach i nocą, umieramy - wraz z każdym trzeźwiejącym rankiem.

 

Zawsze tak jest, że "świat nie istniał," zanim "ten konkretny człowiek" się na nim nie pojawił.

Urodzony w czepku mały wszechświat.
Ja i ty - każdy - z gołą głową.
Róg obfitości sypie piaskiem w oczy.
Znasz to? Stary numer.
Zadzwoń.

 

Promień księżyca, jutrznia, herbata czytającą gazetę...
Lustro z hartowanej stali, krystaliczny glob: TY.
A teraz następuje wielokropek.

 

Ciesz się nawet i smutkiem, bo to on cię sprawdza,

testuje, jak silną jesteś radością życia.

Radość to kobieta? Więcej: nadzieja też?
Rozpacz?
Nienawiść?!
Powinni wtrącić je wszystkie do więzienia za fanatyczne propagowanie feministycznych wartości.

 

Żaden smutek nie będzie żył dłużej niż ty, pamiętaj.
Smutek to mężczyzna: złam szóste przykazanie.

 

Bycie?
Na drugim krańcu ziemi robi odwadze niepoważne zdjęcie na tle niebieskiej cegły...
Rumieniec.
Siena palona.

Znasz to? 

 

Pod banderą niedostatku  ...
Wyjdź ze sobą poza siebie.
Napal w piecu.

 

Na ścianie zastygły urodzinowy tort i pełen spichlerz słońca...
Składam broń.
Do modlitwy.
Dłonie.

[Wiesław J.K.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Lidia Maria ConcertinaSporo się dzieje w Twoim wierszu.
Spichlerz pełen słońca kojarzy mi się z pewnym okresem czasu w moim życiorysie. Pamiętam z dzieciństwa, a było to podczas wakacji na wsi u mojej babci, taki mały spichlerz, a w nim ziarna zboża, już nie pamiętam jakiego.
Natomiast tytuł wiersza sugeruje właśnie takie przesypywane zboże przez palce.
Ten zastygły urodzinowy tort na ścianie przywołuje na myśl, dla mnie, zabawę dzieci, które obrzucają się tortem i w pewnym momencie ląduje on na ścianie. Pozdrawiam!

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[Leszczym]

@Lidia Maria Concertina No ja też pozdrawiam :)