Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Kiedyś skrobnąłem taki wierszyk:

 

poezja wierszy nie musi pisać

a ty nią jesteś czy chcesz czy nie

wieczorem zjawiasz się cała w rymach

abym pochłonął cię jednym tchem

 

ja jednak wersy rozsmakowuję

każdy z osobna nie raz nie dwa

i jakbyś biegle władała piórem

gdy tak cichutko tuż przy mnie trwasz

 

wciąż masz pomysły na metafory

choć nie wiesz o nich zapewne nic

liryczne strofy bezwiednie tworzysz

na zawsze muzą zechciej mi być

 

 

Pozdrawiam.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dobrze, że kiedyś, bo już się przestraszyłam ;-))

Dziękuję pięknie.

 

Kiedyś pisałam znacznie więcej, raczej terapeutycznie było mi to wtedy potrzebne, mogłabym z tym wszystkim zamieszkać w internecie od rana do wieczora aż do padnięcia na udar.

Pozdrawiam ;-)

Dziękuję @Czarek Płatak za tu i tam ;-))

 

Pewnie tak, ale czy to naprawdę dobrze tyle aż pamiętać? 

Wzajemnie :-)

Opublikowano

@aff Wiesz co? Moim zdaniem teraz jesteś w dobrej formie pisarskiej. Dlaczego? Nie wiem. Ale ostatnio lepiej wychodzą Ci teksty. To już któryś lepszy. Ale to moja prywatna jest opinia, a w sumie się tak nie znam i nie mam jak się poznać :))) Ale tak to widzę :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @FaLcorN a ja jeszcze taka nieogarnięta... mam nadzieję, że zdążę ;)
    • @StraconyI to większość z nich. Bywa,że chciałbym swoją seksualność zmienić z hetero na homo i to właśnie z tego względu, ale jakoś nie mogę... Pozdrowionka.
    • @Migrena Wstydzą się oczu jeziora,                       pluskiem wody... nas woła! Pozdrawiam, wydaje się że patrzy?
    • Miłość! - jak jedwab - na ciele - spojrzeń, miraży nieskończenie wiele. Kwiaty majowe, głowa pochylona Szuka w Twych rysach rysu Apollona.   W objęciu, w uśmiechu, wśród gier, słychać cichy szelest, tylko cichy szmer, wśród słońca fanfar, wśród dzwonków, wśród tanów, tętni i wybrzmiewa pieśń wiosny łanów.   Dech rozedrgany a dłonie zwilżone, usta rozwarte a oczy zmęczone. Wzrokiem wodzimy po całej przestrzeni, sobą - jak ułomkiem chleba - karmieni.   Biel skóry, czerwień - wyrwana przed ciało, cisza świata, co krzyczy - mało, mało! Zerwać, wyszarpać, napoić, ukochać, zjednoczyć się, by potem znów szamotać.   Dwa pawie, pazury, mrok i tortury! Światło! Ach - to już! I choć nad rankiem słońce blaskiem wita, wśród nocy Erosa róża zakwita.   Porzuć myśli, porzuć słowo! Tylko w szeptach, różę pochwyć kurczowo - rwij ją w szale, chciej wyszarpać jej słodycz! Tylko gniew zachowaj - i krzycz!   12/02/2025
    • nie słyszysz ciszy choć na nią popatrz na niemą drwinę sytego świata o ustach pełnych jadła i Boga lecz pustym wzroku który odwraca od tych maleńkich niewinnych istnień co tysiącami w niebyt odchodzą bez skargi choćby cichej najcichszej w głodnych mirażach by ryż i proso i zapach mleka w niepamięć włożyć gdzie śmiech beztroski fałszywą frazą a zapadnięte dorosłe oczy martwe i suche bo już nie płaczą i to milczenie takie nieznośne że chciałbyś stłamsić sumienie wyciem jak tylko możesz głośno najgłośniej by tego krzyku ciszy nie słyszeć
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...