Zaklęta w bursztyn

[Kasia Koziorowska]

Ciszo, zaklęta w bursztyn! Samotności,
schowana w ramionach nocy!
Przychodzę, aby zrozumieć, skąd tyle
łez w tych stronach.
Powracam, choć nie wiem,
dokąd prowadzi droga powrotna.

Nie, nie umiem kochać tak,
żeby klękały anioły, kłaniał się Demiurg.
Przyszpilona do północnego nieba,
rozwarstwiam się na sekundy,
rozpadam na godziny,
którym tak blisko do mnie.

Czy to smutek, czy to utęsknienie
próbują wyważyć drzwi
do szczęścia? A może melancholia
wróciła, aby napić się
ze mną kawy, czarnej jak sumienie?

Obiecuję, że przyzwyczaisz się
do mojego ciała, wysłuchasz duszy.
Myśli są zbyt czerstwe, aby mówić
o wspomnieniach.

Sprzedałam serce po zbyt niskiej cenie.
Rozebrałam się z nadziei, żeby odszukać
istnienie pośród martwych wysp,
napić się wody ze szklanki
do połowy pustej.

[Bożena De-Tre]

@Kasia Koziorowska Piękny wiersz Katarzyno. Gratuluję.....kobiety są jak bochny chleba spękane...pomyślałam wczytując się po raz kolejny w Twój wiersz.