Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Gardziele

Florian Konrad
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Florian Konrad

Florian Konrad

Opublikowano
Opublikowano

brnie się przez te tunelidła w coraz większą
bezdźwięczność. tracą się imiona, blakną listy zakupów,
na pierwszokomunijnych obrazkach w kielichach
wyrastają czapy pleśni. w liszajach jest I, H, nawet S.

całe ogromy odchodzą od nas bezpowrotnie, niczym
większość mirafiori, granad, golfów "jedynek".

jesteśmy przytulani przez niewidzialnego olbrzyma
o skórze z papieru ściernego. zdrapują się wady, zalety,
pogłębiają zmarszczki.

jednocześnie mamy uczucie, jakby zresetowało się Boga,
życie zmieniło się w fabułę filmu, który mogą oglądać
jedynie obdarci ze skóry (ech, siedzą przed bezdennym
ekranem różnolite mordy, tracą wzrok obserwując
nasze niezborne uczucia,  mało udolne zmagania
z problemiwem wszelakim).

nastało w nas nowe, bez wątpienia: gorsze.
miłość, ale z popsutym silnikiem. nie sposób jej
wykrzyczeć, bo bardziej się schrzani,
korba wyjdzie bokiem.

więc pełzniemy nie mówiąc ani słowa,
żmudnie i po tłustym. bezecnik i Karmicielka
pogrążają się w ciemnych zakamarkach.

"faktycznie, była taka subkultura,
ale nie pamiętam, co nosili - agrafki w nosach,
tatuaże na ramoneskach,
czy latali z bejsbolami" - ktoś kiedyś powie o nas.
albo tylko uśmiechnie się na samo wspomnienie.

1

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Migrena
      Niebo odeszło, Fiolet pozostał

      Przez Migrena · Opublikowano

      Zostałem po niej jak świt, który utracił własny oddech - świat niby wschodzi, ale każde światło drży, jakby mgła niosła w sobie więcej bólu niż wszystkie ludzkie serca zebrane w jednym miejscu. Ona była światłem - nie światłem zwykłym, lecz tym pierwotnym, które przecinało kosmos, delikatne jak skrzydło rodzącej się gwiazdy i potężne jak milczenie wszechświata, zanim wymyślono jakikolwiek czas. Jej oczy...dwie głębokie studnie nieba, z których wyciągałem marzenia jak srebrny pył - marzenia, które nie chciały spaść, bo nawet ziemia nie była godna ich ciężaru. A teraz - zostały po niej mgły. Gęste jak pamięć rozdarta w miejscu, którego nawet śmierć nie potrafi zabliźnić. Chodzę przez wrzosy, przechowujące jej oddech w liściach, a każde drżenie tych liści mówi mi szeptem, że nie odeszła dlatego, że chciała, lecz dlatego, że świat był zbyt ciasny dla jej światła. Zniknęła piękniej, niż ja kiedykolwiek potrafiłbym żyć. Tęsknię tak, że myśli rozmazują się jak dym, tracą granice, chcą stać się mgłą, by ją odnaleźć - choćby jako cień światła, choćby jako najcieńsza iskra w nicości. Czasem mgła zatrzymuje na sobie odcień Fioletu, jakby szukała kogoś, kogo brakuje jej tak samo jak mnie. I wtedy wiem, że nie brak mi tylko światła - brak mi Fiołków, które potrafiły pachnąć nawet w nocy. Tęsknię tak, że wiatr niesie smak jej imienia, jakby sama przestrzeń płakała po tym, czego nie zdołała zatrzymać. Czasem, gdy stoję między mgłami i zamykam oczy, przychodzi do mnie jej zarys - niepełny, urwany, jak skrzydło anioła, któremu przerwano lot w połowie snu, a pióra wciąż krwawią światłem, które nie ma gdzie wrócić. To drżenie boli bardziej niż jej odejście, bo przypomina, że jej światło przetrwało nawet śmierć, ale już nie przetrwa drogi powrotnej do mnie. Kochałem ją, jak się kocha ciszę na pustyni - do dna, do sucha, do bólu, z pragnieniem, które nie ma gdzie spaść. Byłem tylko cieniem człowieka z dłonią wyciągniętą ku niebu, którego już nie ma. A jednak nocą mgła podchodzi pod samo serce, jak pytanie, na które nie istnieje odpowiedź. I przez krótką, nierealną chwilę jej wszechświat błyska we mnie raz jeszcze - jak gwiazda, która powraca tylko po to, by umrzeć drugi raz w tym samym miejscu. A jej gasnące światło wypełnia ciszę szarpnięciem tak głębokim, że nawet Bóg nie zdołałby wypowiedzieć jego bólu. I wtedy wiem jedno: to nie ja płaczę. To świat płacze po niej. Mgła. Wrzosy. Czas płaczą. A ja tylko stoję, ze światem w popiele, z sercem pełnym jej cienia, i oddycham tym, co po niej zostało - światłem, które przeszło przez wszechświat, światłem, które nie zna powrotu, światłem, które nie ma już właściciela, a jednak trwa - jak echo jej istnienia, jak drżenie mgły, jak pamięć samego wszechświata, który stracił kogoś, kogo nie potrafił zatrzymać.      
    • Rafael Marius
      ciała

      Przez Rafael Marius · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Jaka cała reszta. Nic nowego pod słońcem.
    • Konrad Koper
      Wąż

      Przez Konrad Koper · Opublikowano

      Filozofia wiarą. Świat zadaje pytania-wikła. Niebieska jest strzała! Wąż przyjął kształt…  
    • Konrad Koper
      Moja pewność siebie jak...

      Przez Konrad Koper · Opublikowano

      @EsKalisia Bardziej za 4  
    • Niewygoda
      Katon przeżywa. A wy, że z RP? No.tak.

      Przez Niewygoda · Opublikowano

      (Ile ma d.. u dam Eli?)       Rabina tani bar.    

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...