Wracam do domu

[beta_b]

Staje sie taka, jak moja mama
i chociaż kiedyś to wyśmiewałam,
dzisiaj rozumiem, patrzę w pokorze.

I choćbyś nie wiem jak się odwrócił,
jak się oddalił, to przyjdzie moment,
kiedy z oddali wspomnisz korzenie.

Daleką drogę musiałam odbyć,
od kiedy w buncie zanegowałam
ścieżki po niebie, moje korzenie.

 

Wracam do domu. Wracam do siebie.

Edytowane 2 godziny temu przez beta_b (wyświetl historię edycji)

[agfka]

Ładnie, mądrze, prawdziwie.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[Sylwester_Lasota]

Któryś z poetów, nie pamiętam już który, uważał, że idee (myśli) "wiszą" w eterze, a my jesteśmy tylko odbiornikami, lepiej lub gorzej dostrojonymi. Po raz kolejny przekonuję się, że to może tak działać, bo coś podobnego też za mną chodziło od pewnego czasu.

Pozdrawiam serdecznie. 

[Marek.zak1]

Ciekawy wiersz, z bardzo dobrym tytułem. Czasami po okresie buntu, protestu, oddalenia przychodzi moment powrotu do korzeni. U facetów jest może inaczej, bo syn jednak trochę rywalizuje z własnym ojcem i ten powrót mógłby traktować jak porażkę, ale to tylko myśl na spontanie. Pozdrawiam serdecznie z niedaleka. 

Edytowane 1 godzinę temu przez Marek.zak1 (wyświetl historię edycji)

[violetta]

Mój dom jest we mnie:)