Mistrz Mroku

[Manek]

Mistrz Mroku

 

U podstaw przeznaczenia gór,

W kolebie skalnej kręte schody

Oślizgłe klucząc wiodą w dół,

Do paszczy szczerzącego chłodu.

 

Pomroczna zgroza trwa tych miejsc,

I nie wchodź tam, ty błaźnie głupi,

Dostępu tajnych chroniąc przejść

Kościeją czelnych śmiałków trupy.

 

Za nimi gniew – zły zgrozy brat

W huk krzyczy pełen gromkich wzruszeń,

Zamętem szponi się pod wiatr.

Się ciemnią w wichrze czarne dusze.

 

Pod tymże już króluje nic.

Żałoba, pustka jego mieniem,

Koszmarów jarzma aby strzyc.

W zaświatach tych mieszkają cienie.

 

A jeszcze niżej, hen na spodzie,

Gdzie żadne światło już nie świeci,

Na tronie mistrz, w bagnistym grodzie,

W ból rodzi strasznych grzechów dzieci

 

I śle dorodne już na ziemię,

Na śmierć i potępienie.

 

Marek Thomanek

25.09.2024

[Antoine W]

@Manek nie będę ukrywał, podoba mi się... muszę poczytać jeszcze, by przez te mroki i znaczenia przebrnąć, ale pierwsze wrażenie mocne jest...

[Jacek_Suchowicz]

nastrój wiersza mroczy jest

i czytasz przez sylaby płynąc

zaś pomysł z krętych piwnic szedł

na rymy się nawinął 

:)))

 

[Manek]

@Antoine W Cieszę się że się udało. miało być mroczno i mocno. Pozdrawiam

@Jacek_Suchowicz

I tymże razem, po raz pierwszy,

Komentarz Twój mnie przekonuje.

Jest treść treściwa, wers się wierszy,

Serducho więc do Ciebie pruje.

@Rafael Marius @Andrzej P. Zajączkowski dziękuję pięknie za przeczytanie i spodobanie się.

[Jacek_Suchowicz]

za treści treściwe

i wierszące wersy

dostajesz serducho 

nie po raz pierwszy

:)))