zaufanie

[hauser]

Jest jak misternie recznie malowana babcina filizanka z kruchej polprzezroczystej porcelany.

Delikatne.

Jakby zbudowane z powietrza: ogladane pod slonce i poruszajace sie od najlzejszego oddechu.

Wibrujace od najlzejszego dotyku.

 

Rozbite na drobne kawaleczki krzywym jak bumerang slowem uczynkiem lub przemilczeniem lezy pod nogami razem z pogruchotana podstawka z nadziei wiary i calej tej klocek po klocku budowanej budowli z kart.

Mozna probowac – jasne, probowac zawsze mozna – skleic je, scalic do pierwotnego stanu lepkimi jak klej slowami, wyszlifowac wystajace ostre krawedzie usmiechem i zamalowac cieplem, ale nigdy juz nie bedzie takie samo.

 

Male pekniecia, rysy, niewidoczne na pierwszy rzut oka blizny zostana zawsze.

I nie da sie ich wymazac.

 

Zadnym pocalunkiem.

[Adaś Marek]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ale próbować trzeba...

[hauser]

@Adaś Marek czas, tylko czas

[Amber]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Bardzo ładny opis, słychać w nim dźwięk porcelany. Pozdrawiam.

[hauser]

@Amber dziękuję :) 

cieszę się że wybrzmialo