Irsabeth

[Florian Konrad]

wymyślam cię kompletnie swojską i nieoniryczną,
pełną surowej poczciwości i czasami nie dającego
się znieść pragmatyzmu. ponadto: w ludowych 
motywach, niczym gliniana sosjerka 
cała w pstrokate kwiatki. 

 

masz być w klimacie moich obrośniętych 
szczeciną neologizmów, którym to zdarza się 
przemykać za sklepem w skarpetach
założonych do sandałów,

 

ty – tycjanowłosa i roztyta, pachnąca ciepłym 
potem i kapuśniakiem, zawsze uśmiechnięta,
czasami w piegach, wiecznie tępo, kretyńsko radosna.
nie tyle "odmagiczniona", co "zniemagiczniała". 

 

ty – bez grama mistyki, oleista i karczemna, 
taka, od patrzenia na którą człowieka 
zaczynałaby brać chęć mazania ścian rybim 
tłuszczem, śpiewając przy tym arię 
o skąpanym w maśle Shreku.

 

jedynie imię ma być w tobie dzikie, bo nie z tych
stron, nieoswajalne. imię nocne, szepczące 
szeherezadyzmy, zamorsko-brytyjsko-czort-wie-jakie,
imię osobne i tajemne, tylko twoje. imię-szkatułka, 
w której ukryję ci ­­lampkę oliwną 
z niegasnącym płomieniem. 

 

twórz się, choć nie wiem, po co.

[Amber]

@Florian Konrad Jest modnym nosić skarpetki nie do pary i nie od święta, może nawet sprzeczne w rozmiarze do siebie. Imie jakie by nie było, wypełnia i tworzy osoba, poniekąd reprezentuje je. Wiersz lepki jak sierpniowa aura. Pozdrawiam :))

Edytowane 30 Sierpnia przez Amber (wyświetl historię edycji)

[Hiala]

@Florian Konrad pozdrawiam 

[corival]

@Florian Konrad Ciekawie napiane. Szczególnie intrygujące jest końcowe wezwanie.

Pozdrawiam :)