Ostatnia kartka z kalendarza

[Kasia Koziorowska]

Poległa we mnie ostatnia na świecie

barykada tęsknoty.

W proch obróciła się gwiazda,

która uchodziła za słońce.

 

Twój uśmiech, przypieczętowany

i zbyt pochopnie namaszczony,

to wymówka; przysięga,

padająca z nieodpowiednich ust.

 

Trudno ugłaskać gwiazdy, gdy niebo

znajduje się tu,

na wyciągnięcie serca.

Strumienie cieni, pasma światła -

to tylko wyimaginowany aksjomat,

prawda niepasująca

do tej epoki, do wszechświata.

 

Nawraca się jutro, wraz z przyszłością

czeka na mój powrót.

Zamykam ciało, pozbywam się duszy.

Ostatnie namaszczenie nie dotyczy oaz,

nie kojarzy się z firmamentem,

przymilającym się

do ostatniej kartki z kalendarza.

 

Nie chcę, aby łzy oznaczały myśli.

Zatracam się na granicy

szeptu i krzyku,

szukam w sobie przebłysków wiary w to,

co przynosi ustom słowa,

zsyła pocałunki zbyt płoche,

aby zakończyć czas, położyć kres chwili.