Bez głowy

[Lidia Maria Concertina]

U styku.
Pomiędzy.
Na równi wertykalnie pochyłej.

Dusza dzielnie maszeruje poprzez zakamarki wszechobecnej pustki.
Ciało podaje się demonom na tacy.
Kody, tokeny i pękate aktówki zaprzeczają istnieniu rozmarzonej grawitacji.

Cytrynowy przedpokój czerwcowego popołudnia.
Natchnienia sączą się przez dziurawą siatkę, powykrzywiany parasol i ceglaste słońce Kalifornii ...

Daj sobie spokój, daj.
Idź po rozum, tylko niekoniecznie do głowy.

Szaleństwo domknęło jej wrota, a pomiędzy zamyśleniami dwie solidne więźby: prawda i jej brak.

Rozpacz uchyla okno. 

 

I tak będziemy sobie istnieć.
Bez związku z fabułą okien i drzwi, ale anielscy i  ...
Spokojnie.

A tak właściwie, to ... z kim do siebie mówię? 

 

 

[Leszczym]

@Dagmara Gądek Z powyższą tezą nie idzie się zgodzić. No jakbyś nie popatrzył u powyższej Autorki od dawna idzie wielkie pisanie. No naprawdę na mój rozum gigantyczne wręcz, oszałamiające niesamowitym konceptualizmem chociażby... Mam tutaj takie "miłości" i "zachwyty" w jedną stronę :))