Rozmowa Zwierzątek

[Dekaos Dondi]

Tekst powtórkowy, nieco zmieniony.

 

 

– No to możemy zaczynać. Jak widzę jesteśmy w komplecie. Świnka, Piesek, Kotek… no i ja, Pani Przewodnicząca.

– A kto cię wybrał, że zapytam?

– Droga Świnko, zważ na to, że jestem inna od was, nie byle czym. Mam dwie piękne nóżki, a wy wszyscy pozostali, po cztery.

– Ja zrozumiałem: wypróżniam. Nieważne. Tak czy siak, gdyby założyć, że mamy po dwie zapasowe, ale schowane, to też wychodzi po dwie.

– Piesku drogi, psu na budę twoje gadanie. Fakt jest faktem. To ja jestem najbardziej podobna do człowieka.

– O rany. Ale wybrałaś porównanie. Ja tam chodzę swoimi drogami. Szczególnie tymi, po których chodzą myszy.

– Mniemam, że do czasu.

– Masz racje Gęś. Ale bywa, że zamiast do czasu, uciekną do dziurki.

– Drogi Kotku. Chcą przeżyć. Twoje zdziwienie, o kant podwórka rozbić.

– Drogi Piesku, ja też. Ale ktoś musi polec, by ktoś nie musiał.

 

 

– No właśnie. Mieliśmy gadać o sensie życia, a nie o sprawach kulinarnych.

– Świnko. Twój sens jest oczywisty: rzeźnik, wyroby, obiad.

– A ty to niby niezniszczalna? Oskubią śpiewająco, poduszki zrobią, wypatroszą, wspomogą nadzieniem, zaś na patelnie włożą, usmażą... i taki finał będzie.

– A ja wątpię, żeby mnie zjedli. Stoję sobie przy budzie…

– Przy jakiej budzie? Teraz dyskutujemy na łące wśród polnych kwiatków.

– O psia mać! Rzeczywiście. Ale skąd tu my?

– Piesku, nie wiadomo. Nie przejmuj sierści!

– Jestem kotką drapieżnikiem, ale odczuwam lęk, bo podobno ludzie potrafią drzeć ze sobą koty. Nie pomyślałam... psia krew.

– Gdzie? Jestem ranny? Wzywajcie weterynarza!

– Tu ziemia... piesku. Nieładnie drzemać podczas epokowej dyskusji.

 

– Chwaliłam swoje dwie nogi, ale teraz jest mi cholernie wstyd. Chyba mówię do rzeczy?

– No coś ty Gęś! Częściej od.

– Jesteście złośliwi. Naprawdę.

– Chcesz dostać w dziób?

– Kocie! Wypraszam sobie…

– Kluskę. Leży obok. Przecież karmią cię nimi żebyś była tłuściutka… a później skwiercząca.

– Przestańcie. Nie lubię takich gorących wygłupów.

– Skąd tu kluska?

– Może przyszła?

– Co ty bredzisz?

– A widziałeś, że nie przyszła?

– Nie.

– No właśnie.

 

– A mnie ktoś ostatnio podłożył świnię. Sztuczną kość mi dali. Myśleli, że nie szczeknę zorientowaniem.

– Nie przypominam sobie, żeby mnie podłożono przed psią budę. Ale nieważne.

– Oj Świnko. Metaforyczną świnię. Wiesz co to jest metafora?

– Jak ktoś dostaje fory przed metą. Zgadłam? Na pewno tak.

– Jestem Przewodniczącą i powiem wam definitywnie: metafora jest wtedy, kiedy człowiek nabazgra jakieś hece pazurem, a inni mogą to przeczytać i pomyśleć sobie, co tylko chcą.

– To nie lepiej pisać bez metafor?

– Pewnie, że lepiej. Ale to ludzie. Nie pogadasz.

– Gęś… aleś ty mądra. Po same pióra. A każde bardziej puste od poprzedniego.

– Lepiej puste, niż pełne byle czym.

– A mnie kiedyś gęś kulawą nogą kopnęła.

– W które miejsce?

– Nie wiem, ale wiem, że miałczałem przez jakiś czas i to przez→ły Zgroza! A przecież tylko myszy szukałem w jej z piórach.

– Za przeproszeniem, ja tobie nie przywaliłam. Mam dwie zdrowe nogi i nie łażą po mnie myszy. A poza tym jestem dobrze wychowana i nie w głowie mi kopanie miałłczących kotów, nawet przez dwa→ły. Wolę rozmyślać o przystojnym łabędziu.

– Raczej hodowana i lepiej rozmyślaj o łabędzim śpiewie twojego żywota.

– Kocie, czy ty zjadłeś zatrutą mysz?

– To powiedział Piesek. Odgęgaj gęsinę ode mnie w tym temacie.

 

– Piesku! Surowa kość ci zaszkodziła. Nie jedz tego więcej. Proszę. Błagam.

– Gęś! Co z tobą? Pytamy wszyscy, wszystkich pozostałych. Kiedy przestaniemy nawijać o pierdołach. Przecież nikogo to nie interesuje.

– Ależ Świnko! Niby kogo ma interesować, skoro poza nami nikogo tu nie ma?

– Skąd masz tą pewność? No powiedz sama: ile rozumu może być, w takiej małej gęsiej główce?

– Nie ważna ilość, tylko jakość.

– No jeszcze banałem gęgłaś.

– To, że nikt nie słucha naszego gadania, nie upoważnia nas do tego, żebyśmy pieprzyli głupoty, na całą łąkę. Chociaż nie wiadomo. Może pasikonik ?

– Piesku drogi… słuchał, ale przestał. Wlazłam na niego omyłkowo raciczką.

– Na pewno omyłkowo?

– Ojejku! Na pewno. Gdyby świadomie, to bym na niego usiadła.

 

– Kocie! Dlaczego milczysz?

– Czekam na mysz. Głodny jestem.

– Skoro milczysz, to po co odpowiadasz?

– Żebyście wiedzieli, że milczę.

– A ja czekam na rzeczową merytoryczną dyskusję, o sensie naszego życia.

– Przecież wszystko jasne. Gęś i Prosiak, zostaną zjedzeni, ty Piesku, staniesz przy budzie, a ty Kotku, będziesz sobie chodził, gdzie będziesz chciał. Oto cały sens.

– Kto to powiedział? To niesprawiedliwe!

– Sens nie musi być sprawiedliwy, tylko sensowny.

 

[Sylwester_Lasota]

A mi się podoba taki "sweter" i już :)

 

Pozdrawiam

[Dekaos Dondi]

@Dagmara Gądek ↔Dzięki:)↔"Tutaj - tekst jest, jak sweter przyniesiony z sieciówki przez ciocię…graniczny"→a niech to. To nie ładnie:))→kogoś prześcignąć w dziwnych skojarzeniach:))

Po prostu wtedy zacząłem pisać, nie wiedząc, co za chwile napiszę, wchodząc w rolę zwierzątek.

 

***

 

 

@Sylwester_Lasota ↔Dzięki:)↔To dobrze, że nie wrzuciłem "koszuli" lub innej części garderoby.

Chociaż dziwne. Bo teraz mamy klimat gorący. To skąd sweter?:)↔Pozdrawiam:))