Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

wiesz Aniu co jest najlepsze w tym wszystkim?? :) czytając twój wiersz od razu skojarzyłam Cię z utworem "ślad", który jest po prostu genialny... masz niesamowicie sympatyczny styl i każdy twój tekst aż kipi od mądrych przesłań

Pozdrawiam
Kalina

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Dziękuję Ci za wszystkie miłe słowa. To, że pamiętasz "ślad" jest dla mnie najlepszą i największą nagrodą :) Bo "chodzi o to, by zostawić ślady", nie pobrudzić...

Jestem wdzięczna.
Pozdrawiam.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Próbuję stawić czoła samej sobie, może dlatego trochę smutku zostaje po przełknięciu mojej pisaniny. Ale, ale - smutek uświadomiony - a taki bywa ten, który mnie nawiedza;) - ma inny smak, można usiłować nim pokierować, byle w dobrą stronę ;)
A "ślad"... - miło mi :) Pozdrawiam serdecznie. Dziękuję za opinię :)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Hmm, może roz - poznanie swojego smutku i nie tylko smutku, jak największej ilości aspektów siebie, swoich wewnętrznych - wydawałoby się - oczywistości do czegoś doprowadzi. Ja w to nie wątpię.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Hmm, może roz - poznanie swojego smutku i nie tylko smutku, jak największej ilości aspektów siebie, swoich wewnętrznych - wydawałoby się - oczywistości do czegoś doprowadzi. Ja w to nie wątpię.

cóż... chyba życie człowieka wiąże się ze smutkiem. im wcześniej go polubimy - tym lepiej dla nas. niektórym nawet ze smutkiem do twarzy :)
a jeśli takie mają być Aniu twoje smutne wiersze - będę samolubna - smutaj się całymi dniami :D

Pozdrawiam
Kalina
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Hmm, może roz - poznanie swojego smutku i nie tylko smutku, jak największej ilości aspektów siebie, swoich wewnętrznych - wydawałoby się - oczywistości do czegoś doprowadzi. Ja w to nie wątpię.

cóż... chyba życie człowieka wiąże się ze smutkiem. im wcześniej go polubimy - tym lepiej dla nas. niektórym nawet ze smutkiem do twarzy :)
a jeśli takie mają być Aniu twoje smutne wiersze - będę samolubna - smutaj się całymi dniami :D

Pozdrawiam
Kalina

Myślę, że roz - poznanie to nie to samo, co polubienie. Sztuka w tym, żeby przerobić ów smutek w coś budującego, a wtedy przestaje być smutkiem w zwykłym tego słowa znaczeniu. To jak z uczeniem się na błędach. Pozdrawiam serdecznie:)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Mój i Narama-sima wiersz są tyle samo warte, a ja oczekiwałem czegoś więcej i stąd moja frustracja. Wiersz musi mną pozytywnie zakręcić i sprawić abym chciał do niego wrócić i to nie jeden raz
    • wybrałem pogodę i pole i las
    • @Alicja_Wysocka skoro nie porwał ten wiersz, może czas pokazać własny? z chęcią przeczytam:)   to napisałem 

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Myślę że Marek ujął tą poezję najtrafniej.
    • @Robert Witold Gorzkowski Po co ten wiersz?    @Robert Witold GorzkowskiTo Twój? O co chodzi?    
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Znowu zapłoną ognie w twych oczach Otwierasz szafy przepastne wrota Kurz już się zebrał na jasnych włosach Melancholijnie zza zaświatów kochasz.   A cóż tu robią stare sukienki Zielona w stójkę rękaw bufiasty Materiał piękny niczym gipiura Kiedyś na trawie zagniotła kwiaty.   Ręce zanurzasz w szafy otchłanie W niej zwiewnych myśli kłębią się moce Czujesz ich młodość poezja staje Ulotny obłok młodość dostaje.   Do piersi tulisz te wszystkie cuda Kręcisz się z nimi jak w pięknym walcu Wciąż jeszcze myślisz że z ich pomocą Cofnie się życia okrągły parkiet.   Bezwiednie wciskasz cud rękawiczki Na których w świetle jeszcze widoczne Składanych w nocy słów pocałunki I przysiąg czułych żarzące moce.   I po kolei wszystko wyciągasz Aż ze zdziwieniem patrzą się stroje Jakby pytały czym zasłużyły  Żeby powrócić na ciało twoje.   Ta purpurowa dwunasta biła  on obejmował tak ściskał w talii w głowie bąbelki jeszcze kłębiły wzmogły wspomnienia rzeczy ożyły.   Ta letnia z halką jeszcze ją czujesz Wiatr cię utulał układał plisy Jak się dobierał do twoich ramion Jak czule szeptał jak ją kołysał.   Ta aksamitna gdy do opery spóźniona biegłaś w jesienne słota lekko siedziała na drugim piętrze  W mroku skrywała kochanka swego.   No i ta żółta wycięty dekolt  tysiące oczu błądziło za nim  kto ci przywróci zapach konwalii  i kiedy pierwsze pachniały róże.   I choć włożona jest ta sukienka  co silnie serce wzruszała nocą pod nią już nie ma pięknego ciała mrok przykrył szafę opadły liście .
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...