Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Zauroczenie

Deonix_
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Deonix_

Deonix_

Opublikowano
  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Opublikowano

przestwory spojrzeń masz niebem kreślone

gdy chcę je poznać to się współrumienię

i wzrok opuszczam tak onieśmielona

w intymne kąty i martwe przestrzenie

 

lecz przez tę chwilę sprawiłeś przecież tyle

syropem płynie we mnie rozkochanie

i choćby mogło jak bańki z mydła prysnąć

woli zastygnąć szkłem iryzowanym

12
Deonix_

Deonix_

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

@agfka

Tak, mam taką potrzebę, od dawien dawna :)

Fajnie, że zwróciłaś na to uwagę :)

Lubię odrobinę sztuczności w sztuce, bo daje oryginalność.

Ale oczywiście wtedy, kiedy wychodzi spod rąk prawdziwego człowieka a nie AI ;)

Dzięki bardzo za czytanie i ciekawy komentarz :))

 

Deo

@violetta

 

Dziękuję :))))))))

 

@iwonaroma

Dzięki za serce pod sercowymi sprawami :)))

2
Deonix_

Deonix_

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

@violetta

 

Oj, ze sztuczną inteligencją to bywa różnie :) 

Jeszcze parę lat temu uczenie się maszyn to był proces bardzo toporny,

teraz też z botem ciężko dojść do porozumienia (z ludźmi jednak prościej :)), ale, ale...

Czasami jestem jednak zaskoczona umiejętnościami AI i to w sposób pozytywno-negatywny.

Pozytywny - bo potrafi zrobić coś niezwykłego, a negatywny - bo istnieje obawa, iż może ludzi w tym zastępować. 

1
Deonix_

Deonix_

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

I ja się właśnie tego boję i mam z tego powodu Weltschmerz, zwłaszcza jeśli chodzi o sztukę. 

Interpretacje też pisze, nawet do swojego niedawno upublicznionego wiersza znalazłam, całkiem nie najgorszą...

O tak, jakież to praktyczne! I z jednej strony fajne, a z drugiej... ludzie tracą pracę. I owszem można powiedzieć, że to cena postępu, bo jedni stracą, a inni, ultrawykwalifikowani - mogą zyskać, bo przecież ktoś tym ustrojstwem musi kierować, chyba że stanie się ono (a czasami już niestety jest) tak samodzielne, że zacznie kierować... nami(?)

A to chyba już zbyt wysoka cena...

1
Jacek_Suchowicz

Jacek_Suchowicz

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

przestwory bezkresy albo przestworza 

to synonimy spojrzeń bez granic

już się współrumienisz jak dziewczę hoże 

wzrok cię czaruje nie wiesz co grane

 

wystarczyła chwila i cię omamił

czujesz że płyniesz ciut alkoholu

stygniesz kompletem iryzowanym

zgaszona świeca późnym wieczorem

 

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Edytowane przez Jacek_Suchowicz (wyświetl historię edycji)
2

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Marek.zak1
      GINEKOLOG

      Przez Marek.zak1 · Opublikowano

      Jesteś niemożliwy:). Nie wiem wprawdzie, jak to odbiorą dziewczyny, bo mają jednak większe doświadczenie. Pozdrawiam.
    • Rafał Hille
      dwa styczniowe bałwany

      Przez Rafał Hille · Opublikowano

      @KOBIETA @M jak Malkontent również milo
    • huzarc
      GINEKOLOG

      Przez huzarc · Opublikowano

      @Migrena  Nie znam się… chociaż, nie zawsze jest tak, jak tutaj „Przeglądowo/okresowo”
    • Migrena
      GINEKOLOG

      Przez Migrena · Opublikowano

      W poczekalni pachnie lękiem i lawendą, jakby ktoś spryskał powietrze zapachem wszystkich tajemnic, które kiedykolwiek urodziły się w ciele kobiet. Siadam na krześle, które trzeszczy jak archiwum kobiecych wnętrz, jakby jego śrubki znały alfabet ud, miednic i brzuchów, z których powstawały małe światy, wielkie dramaty i czasem tylko zwykłe „wszystko w normie, proszę pani”. Wchodzi on - ginekolog, nawigator po oceanie kobiecego świata, pół‑detektyw, pół‑astronom macicy, który nawet cień owulacji potrafi wyczytać z mapy kosmosu, jakby szukał sygnałów życia w galaktyce, gdzie kosmici zapomnieli wysłać instrukcję obsługi ciała. - Proszę się położyć, mówi, tonem nauczyciela cyrku, który zaraz pokaże sztuczkę, ale z delikatnością kota na rozgrzanej blasze. Rozchylam nogi, odsłaniając wszystko tak dokładnie, że czuję się jak eksponat w świetle reflektorów, a on wchodzi z uśmieszkiem jak ktoś, kto właśnie dostał dostęp do części świata zwykle zamkniętej na trzy zamki, z narzędziem, które wygląda jak miniaturowy teleskop do planet rodzących życie i dramat jednocześnie. Przesuwa się delikatnie, a moje ciało otwiera się jak mapa nieznanych galaktyk. Tam, gdzie światło reflektora pada najczułej, kryje się punkt G - maleńka, pulsująca perła, jakby sam wszechświat zostawił w tym zakątku tajemnicę radości, miniaturową gwiazdę gotową rozbłysnąć. Łechtaczka - subtelna świątynia przyjemności - rozkwita w mikroskopijnym rytmie życia, otwierając się jak kwiat poranka, którego zapach zna tylko kosmos i ja. Ginekolog spogląda z powagą astronoma, który odkrywa nowe planety w galaktyce wnętrza kobiety, z zachwytem notując każdy puls, każdy fałd, każdą drobną tajemnicę, jakby patrzył na arcydzieło, które powstało z najczystszej geometrii życia. - Hm…  mruczy jak stary kocur, który właśnie odkrywa nowe królestwo myszy. - To jest prawdziwa galeria natury! Każda fałdka, każdy zakamarek, każdy sekret - arcydzieło! Czuję, że moje ciało staje się mapą starożytnych labiryntów, a on jest Minotaurem‑przewodnikiem, który wie, gdzie czai się każdy strach i każda nadzieja. - A tutaj…  wskazuje narzędziem - -  kwitnie życie i… ewentualnie mała niespodzianka. Chichotam w duchu, bo w tej ceremonii nie ma miejsca na wstyd, tylko na absurd i kosmiczny zachwyt nad ludzkim wnętrzem. Na koniec odchodzi z miną człowieka, który własnie zgarnął złoty medal w konkursie „Co kryje się w środku?”, odbierając statuetkę z miniaturowym teleskopem i konfetti z hormonów. A ja zostaję tam - pół naga, pół święta - leżąca jak robot na przeglądzie technicznym, bez osłony, gotowa na diagnozę życia, z nogami otwartymi jak szuflada w warsztacie, zastanawiając się, czy życie naprawdę jest tak proste, że wystarczy jeden ginekolog, żeby zrobić mi tylko przegląd okresowy i powiedzieć z entuzjazmem: „Wszystko działa, proszę pani, proszę tylko nie zapominać o smarowaniu.”    
    • andrew
      Szczęście

      Przez andrew · Opublikowano

      @Berenika97

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...