Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Lotnik bez skrzydeł

poezja.tanczy
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
poezja.tanczy

poezja.tanczy

Opublikowano
  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Opublikowano

Z cyklu: Inni wrzucają, my wyławiamy

 

 

Lotnik bez skrzydeł

 

Dziecko które wszystko ma

I konsolę, na niej gra

 

Hulajnogę elektryczną

I historię tragikomiczną

 

Chrzęst łamanych znów słodyczy

Nikt na dziecko nie nakrzyczy

 

Przecież dziecko wszystko może

Choć w domu nic nie pomoże

 

Ale takie jest kochane

Przez rodziców rozpieszczane

 

Kolonie i wyjazdy zagraniczne

I te prezenty, chyba to dziedziczne

 

Zegarek w cenie samochodu

Zęby go bolą z nadmiaru lodów

 

I pretensje tylko małego człowieczka

Że się popatrzy, przecież to świeczka

 

Nie wie po co i komu świecona

O nim pamiętać trzeba, zrobiona

 

Ale, żeby pamiętać o drugim

Broni się dziecko w wywodzie długim

 

Dopiero jak życie kiedyś pozna

Dopiero jak los mu powie, nie można

 

Twardo na tyłku wyląduje

Ale póki co, zmiany nie przewiduje

 

                  //Marcin z Frysztaka

 

 

 

 

 

Piszę opowieści, dialogi i wiersze

 

Wszystkie moje książki
         Za darmo
Znajdziesz na stronie:
        wilusz.org

8
Rafael Marius

Rafael Marius

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nie ma to jak dziecinna beztroska.
Choć ja takiej nie pamiętam, już w żłobku było twarde lądowanie.
Kto trafił do niego w PRLu ten wie jaka tam była szkoła życia, a w przedszkolu jeszcze bardziej.

1
Nata_Kruk

Nata_Kruk

Opublikowano
Opublikowano

@poezja.tanczy ... za podjęty temat, plusik.

Niektóre wersy po cichutku proszą o "wyprostowanie rytmiki... np.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

   (...)

 

Można by także zapisać.. broni się dziecko.. wywodem.. długim.

Masz fajne pomysły, czyli dobrze obserwujesz... a to już dużo... :)

Pozdrawiam.

1
Jacek_Suchowicz

Jacek_Suchowicz

Opublikowano
Opublikowano

stosujesz moje ulubione rymy ale rytm wyrównaj

 

To o czym piszesz to miłość małpia

w literaturze spotkałem nieraz

nikt nic od dziecka nie chce wymagać

"oj jak podrośnie pojmie - cholera"

 

lecz wyrastają jakieś bezmózgi 

chociaż wysoki psychika słaba

jak nie rozumie posyła bluzgi

ograniczony z nim nie pogadasz

:)

1
poezja.tanczy

poezja.tanczy

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

@Łukasz Jasiński

Masz rację, tekst trochę już ma, ale jest nadal aktualny

 

@iwonaroma

Dokładnie tak

Niepotrzebnie wytwarzamy dodatkową grawitację

 

@Rafael Marius

Teraz dzieci mają inne doświadczenia

Czy lepsze, nie wiem

 

@Andrzej_Wojnowski

Jednemu urosną, innemu nie

Ale tak to chyba zawsze było

 

@Leszczym

Tak. Dzieci powinny pozostać dziećmi

Nie chodzi mi o nic innego

 

@Nata_Kruk

Dziękuję za korektę i miłe słowo

To zawsze mnie cieszy

 

@Jacek_Suchowicz

Warto jest gadać 

Z tymi którzy mają coś do powiedzenia :)

Dzięki za uwagi

 

@Andrzej P. Zajączkowski

 

Dzięki wszystkim za czas i odbiór

Pozdrawiam miło,

M.

 

 

3

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Arsis
      Migoty blasku. Drżenia

      Przez Arsis · Opublikowano

      Chodź. Wejdźmy tam. W las głęboki, w polany dzikich listowi o korzennym aromacie wieczornych westchnień. Wiesz, słońce jaśnieje w twoich włosach koroną, kiedy je rozczesujesz dłonią, jakby w zadumie.   Idziemy serpentyną wijącą się, zagubioną w przestrzeni gorącego lata, wśród stłoczonych lękliwie czerwonych samosiewów, wiotkich winorośli… W krzaku jaśminu, co lśni kroplami rosy, jawi się pajęczyna drżąca. I w tym drżeniu, w tej przedwieczornej zorzy, my.   Chodź. Weź mnie za rękę. Chcesz, wiem, choć kroczysz w panteonie niedomówień i jakichś takich, jakby pobocznych spojrzeń, które w tobie kiełkują z nasion niepewności.   Idziemy w cichym kołysaniu wierzb, w powiewach wiatru kładących się na pniach, na przydrożnym płocie drewnianym, na sztachetach, między którymi słońce przepuszcza w migotach swoje cienkie nitki jaskrawego blasku, na kładce przerzuconej nad perlistym nurtem strumienia, wśród feerii mżących kryształów.   Na naszych ustach i dłoniach, na skroniach…   Chodź. Wejdźmy w te szepty rozochoconych brzóz. W ramiona kasztanów ze skrzydlatych cieni. Niech nas oplotą, abyśmy mogli wzbić się na nich ku słońcu lekko. Z cichym krzykiem zamarłym na ustach.   Idziesz z tyłu ścieżką, bądź kilka kroków przede mną.   Dokądś wciąż wchodzisz. Skądś wychodzisz. Z jakichś zakamarków pełnych anemonów, z leśnych ostępów i w kwiecistym pióropuszu na głowie. Bogini natchniona śródpolnym wiatrem łagodnym. Uśmiechnięta.   Chodź. Idziesz. Znowu idziemy. Ty, przede mną. To znowu odrobinę za mną. Obok. Przechodzisz. Przemykasz lekko. Zatrzymujesz się, rozmyślając nad czymś.   To znowu zrywasz się truchtem, wybiegając o parę kroków wprzód.   Idę za tobą w ślad.   Kiedy wyprzedzam cię, oglądam się za siebie. Podaję ci rękę.   Nikniesz w cieniu na chwil parę, jakby celowo, naumyślnie. Na moment albo może i na całą wieczność. Nie wiem tego na pewno, ponieważ olśniewa mnie przebłysk spadający z nieba, co się wywija z korony wielkiego dębu.   Wiesz, to wszystko jest takie ciche i ciepłe. miękkie od poduszek z mchu i paproci.   Szepczę, układam słowa, kiedy ty, wyłaniasz się bezszelestnie z cienia (nagle!) i cała w pozłocie.   Od migotów blasku. Od drżeń.   Tuż za mną. Jesteś. I jesteś tak blisko przede mną, jedynie na grubość kartki papieru tego wiersza, który właśnie piszę (dla ciebie) albo źdźbła trawy, którym muskasz niewinnie moje spragnione usta.   Wychodzisz wprost na mnie, przybliżasz się, jakby w przeczuciu nieuniknionego zderzenia Wyjdź jeszcze bardziej. Proszę. A proszę cię tak, że już bardziej się nie da. Wiesz o tym. Więc wyjdź… Wyjdź za mnie.   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-07-31)    
    • Starzec
      Krótki wiersz o akceptacji

      Przez Starzec · Opublikowano

      @Nata_KrukNo, bo jak krótki może być długi ? :) Dziękuję i pozdrawiam:) @Marek.zak1Akceptujesz, zgadzasz się na wszystkie plusy i minusy. Dziękuję i pozdrawiam:) @LeszczymAlbo i nie :) Któż to wie :) Dziękuję i pozdrawiam:)
    • Starzec
      Letnie promocje

      Przez Starzec · Opublikowano

      @Alicja_Wysockaten świat jest taki mały Las Palmas jest za rogiem? to ja się oszukałem marzenia mógłbym spełnić w knajpie ? w Gdyni, a nie w Krakowie?   :)) dziękuję i pozdrawiam:)    
    • Stracony
      „Niech ktoś mnie wyłączy”

      Przez Stracony · Opublikowano

      @Nela Sam wiersz bardzo dobry, niesamowicie trafnie oddaje stan ducha. Dobrze, że piszesz, jest tutaj mnóstwo wrażliwych osób, mamy swoje wzloty i upadki. Jeśli to osobiste odczucia, to warto coś z tym zrobić. Pisanie o tym. to dobry początek. Bardzo pozdrawiam.
    • Kwiatuszek
      Zaduma z gitarą

      Przez Kwiatuszek · Opublikowano

      @Relsom Pięknie! Ciekawe jak brzmi to z muzyką? Pozdrawiam serdecznie

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...