Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Co pozostanie ?

Father Punguenty

Przez Father Punguenty
w Wiersze gotowe

 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Father Punguenty

Father Punguenty

Opublikowano
Opublikowano

Już wszystko skończone, tego już nie ma.

Mrok cię pochłonie - płomień lub ziemia.

I choćby słowa stawiać przeciw powodzi,

Żadna myśl szczerozłota już się nie zrodzi.

 

Niechby ktoś ciało w łuk skalny wyprężał,

Pęk pięknych myśli w stos ksiąg natężał,

Bogów cudzych, gdyby błagał na kolanie,

Ktoś `dust to dust` powie i tak pozostanie.

 

A przecież niedawno z własnej próżności

Wielkością lśniłeś, wśród świata szarości.

Talentem się czasem dzieliłeś - na scenie,

Lecz spadła kurtyna, za progiem zbawienie.

 

Więc ujmą ci z karku twardy rzemień uzdy

I złożą cię w kopczyk ziemi suchej bruzdy,

By zgłoski martwe w mosiądz przekuwać,

Byś mógł na wieki pod krzyżem spoczywać.

 

Czasem ktoś przyjdzie, by ci świec zapalić,

By rozgrzać modlitwą, lecz szybko oddalić.

Deszcz skropi cię z góry zimnym oddechem,

Zmiesza garść kurzu razem z twym grzechem.

 

A może coś zostanie ? Może coś uchronisz ?

Jeśli zatrzymasz chwilę, słów nie uronisz.

Myśl jasną jak kryształ wlejesz w złoty kielich,

Myśl w górę wystrzeli, by zajaśnieć w bieli.

 

I ta myśl zapłonie jak krzew, co goreje,

Co niesie szczyptę prawdy, radości, nadzieje -

I rozleje się światło, które kryłeś w sobie.

Więc może nie wszystek złożą cię w grobie ?

     

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

(wersja udźwiękowiona)

6
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Deonix_
      Bóle wschodzącego słońca

      Przez Deonix_ · Opublikowano

      @Leszczym No ok, to wszystko jasne ;) Miałam nadzieję, że Peelem nie jesteś. Zawsze staram się oddzielać Peela od autora, ale tak mi się jakoś niefortunnie napisało, jakbym tego nie robiła. W Twoje życie nie mam zamiaru ingerować ;)

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      A tego to akurat zazdroszczę, bo ja w swoich snach rzadko mam coś ładnego.    Pozdrawiam    Deo      
    • Leszczym
      Bóle wschodzącego słońca

      Przez Leszczym · Opublikowano

      @Deonix_ Deo, dzięki za troskę, ale zostawmy. Niektóre "strzelanki" miały miejsce ze 20 lat temu. Niektóre we wspomnieniach marginalizują się i maleją i relatywizują, a inne urastają do czegoś co w tym kształcie w ogóle nie miało miejsca. Zresztą w tym wierszu nie jestem raczej alter ego peela. Choćby dlatego, że śpię codziennie ze 12 godzin i bez kitu śnią mi się same piękne i interesujące sny... Już nie mówiąc o tym, że mi akurat terapie niemalże wcale nie pomagają i sa tylko jakąś taką nieprzyjemną wariacją dotyczącą tak naprawdę rozdrapywania ran i blizn i jątrzeniem i odzieraniem z tajemnic... A i z wybaczeniem też się spotkałem także jak mawiają gra gitara i luz... @Deonix_ No i bardzo polecam swoje teksty z kategorii lżejsze i weselsze ;)))
    • Waldemar_Talar_Talar
      Cisza mą kochanką

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      Cisza mnie lubi jest zawsze obok potrafi płakać uśmiechać się   Cisza mnie kocha śpi obok mnie jest szczera niewiele chce   Cisza mi poezją umie pocieszyć jest mego jutra oknem i drzwiami   Cisza jak siostra dużo o mnie wie jest zemną nawet gdy wiatr i deszcz   Cisza mą nadzieją nie unikam jej rozmawiam z nią nocą i dniem   Cisza moją trumną pochowa mnie przykryje sobą ja o tym wiem
    • Leszczym
      Wywrotki

      Przez Leszczym · Opublikowano

      Przeliczne, przekomiczne, a tak w ogóle wczoraj popszeniczne. Seranon, 8.05.2024r.
    • Marcin Sztelak
      Dzieci Abla

      Przez Marcin Sztelak · Opublikowano

      Bezgrzeszne jak powietrze oczyszczone potopem – zaśpiewali. Tutaj Kain uśmiechnął się pod wąsem, zaczajony w rogu arki spokojnie ostrzył sztylet w oczekiwaniu Araratu.   Za nic miał gołąbka z gałązką z góry wiedząc  jak się kończą historie, szczególnie gdy na pokładzie panuje szaleństwo  przeplatane z wznoszeniem modłów.   Jak na tę chwilę dookoła bezkres i głupia nadzieja na zmiany, lecz w zanadrzu tylko wymiana pokoleń i powolne umieranie gwiazd.   Dzieci Kaina są mimo wszystko mądrzejsze – istniejąc. Choćby nawet przez ułamek sekundy.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...