Solarpunk

[Florian Konrad]

wiosna aż podchodzi do gardła. koty – z nosami
przy kretowiskach. trwa nawąchiwanie. 
jak się poszczęści – będzie żarte.

 

właśnie ukończyłem misunderstudia, 
dzięki którym rozumiem jeszcze mniej. 
jestem teraz dyplomowanym ukosem, bryzą, 
kawałkiem wietrzyka, co kosi na przestrzał.

 

czasami marzę aż do świrostwa, zatapiam się 
w pragnieniach, jakich lepiej nie powtarzać:

niech przyjdzie wyraźniejsza pora roku
(maczetniczka albo taka z kosą), by odchlastać 
którykolwiek z łbów. i niech się rozkrzewią
zielenie na dachach, woźne zapalą gromnice
w salach lekcyjnych i aulach (zaparowane szkiełko
i oko bez źrenicy kontra przeczucie i dzika, nie 
biorąca jeńców wiara, ef od iks przeciw zaklęciom).

 

w sercu – słonecznie i duszno, aż chciałoby się 
zadławić nadmiarem promieni, znaleźć pojemnik 
z łatwym do przedawkowania specyfikiem, 
przypudrować dziurki. o, udało się!

 

i patrzę na świat, którego na szczęście nie doczekam: 
skończyłem czytać kryminał napisany przez mikrofalówkę, 
mordercą okazał się android, za zabicie inteligentnej 
formy ognia skazano go na zsyłkę do kolonii Rozprogram. 

 

jedna z byłych dziewczyn (nie moich)
poprosiła AI o zrobienie manicure. licho wie, 
co się stanie z dodatkowymi palcami,
które wyrosły w niespodziewanych miejscach.
nawet tam.
 

[wierszyki]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

A jednak mamy tylko jedno życie.

To jednak taka metafora niebezpieczna na dzisiejsze czasy, zwłaszcza w połączeniu z gronem pedagogicznym, patrz dość bliska już Francja i mocno się zawahałam, czy komentować. Wiesz, 

a łeb tylko jeden. 

 

Czasy zwariowane,

[Florian Konrad]

@agfka Tak, zwariowane. A ja zwariowańszy od czasów :)