Krzyk podczas ciszy

[Adam Zębala]

Nie mogę powstrzymać 

złości krzyczę głośno. 

Moje słowa płyną 

wszędzie je słychać. 

 

Biały sad dookoła 

uschnięte drzewa dawno

opadły z nich liście. 

 

Mój krzyk sprawił 

że szybko uschły

słowa mają moc niszczą

co jest na ich drodze.

 

Blask słońca zatoczył 

koło nad moją głową 

można pomyśleć że

ktoś mnie wybrał. 

 

Pomiędzy drzewami stoję 

blask ciągle nade mną.

Po co ktoś miał by

mnie wybrać. 

 

Poruszyć słońce niech 

krąży wokół ziemi. 

Parę gwiazd strącić z nieba 

i rzucić pod nogi. 

 

Płonące gwiazdy spaliły 

sad tylko dym się unosi

słońce i gwizdy płoną 

tylko ogień i żar widać.