Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Coś w tym jest! ;>

Ja za nim nie przepadam, jest takie wyeksploatowane... :P Ale tutaj mi pasowało do konwencji ;D

Oczywiście, że osobno, uciekła mi spacja, dziękuję bardzo!

Opublikowano

Był taki film, amerykański oczywiście :)

Kilkoro studentów robiło sobie doświadczenia ze śmiercią kliniczną,

żeby podejrzeć właśnie to światełko lub co jeszcze tam podejrzeć się da.

Puenty oczywiście nie podpowiem, żeby ciekawości nie popsuć drążenia ;)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Wiersz przywołuje uśmiech, chociaż niekoniecznie dla kogoś z depresją

taką reakcję wywoła. Zresztą ciężko powiedzieć, bo z tym bywa różnie.

Mam tylko jedną uwagę a propos powyższego cytatu.

Moim zdaniem są dwa rozwiązania, bo teraz trochę nie bangla, między kopnąć / ocknął, a więc:

 

Tak, by się ocknąć w dogodnym czasie?

Tak, bym się ocknął w dogodnym czasie?

 

Pozdrawiam.

 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

To brzmi znajomo, ale nie potrafię sobie przypomnieć, co ta za film, ani nawet czy na pewno go widziałem ;>

 

Czasem zdarza mi się napisać wiersz tak, że nie wiadomo, czy śmiać się, czy płakać. Chyba to wynika po prostu ze stanu, w którym byłem, wymyślając do niego słowa.

 

Próbuję zrozumieć, co właściwie w mojej wersji jest źle, że proponujesz zmiany, ale chyba nie mogę odnaleźć problemu.

Ok, wygooglowałem sobie, co to za machina. Ile takie coś kosztuje? Chcę w tym sypiać!

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ok, w takim razie skróćmy ten dwuwers i może będzie widać lepiej

Kopnąć w kalendarz
Tak, by się ocknął

Chodzi mi o logikę zdania, której w tym momencie brak, bo pytanie teraz brzmi

"kto" ma się ocknąć? Jednym słowem jeśli PL pisze, że chce się 'kopnąć',

to w następstwie należałoby się 'ocknąć', a nie 'ocknął", bo to już dotyczyłoby kogoś innego. Zgoda?

 

Kopnąć w kalendarz
Tak, by się ocknąć

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Mój zamysł był taki, żeby ten kopnięty kalendarz się ocknął. Żeby go peel pobił do chwilowej nieprzytomności, ale nie całkiem na śmierć. W mojej logice jest na to miejsce, ale skoro jako czytelnik masz wątpliwości, przemyślę to jeszcze, dzięki!

Opublikowano

Bardzo dobry wiersz, a ta formuła dyskretnego czarnego humoru pasuje mi.  Ciekawość jest bardzo silną motywacją, więc jest w stanie zwyciężyć obawę przed śmiercią i jej następstwami.  Nie wiem czy ta śmierć pro forma też nie jest metodą przezwyciężenia tej obawy i tchnięcie nadziei, że będzie tam fajnie. Pozdrawiam. 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Starałem się napisać trochę ironicznie, trochę dekadencko, ale za pomocą tych środków chciałem właśnie poruszyć taką kwestię, o jakiej napisałeś w ostatnim zdaniu ;>

Dziękuję!

Opublikowano

@error_erros No naprawdę mega wyszło. Jest coś fenomenalnego w Twoim podejściu do wierszy. Masz jakiś taki wyrobiony bardzo ciekawy punkt widzenia i świetnie potrafisz go wpisać w te zwyczajowe trzy zwrotki. Nie aż tak się znam, ale dla mnie to sztuka naprawdę wysokich lotów :))) Nie kadzę, po prostu wydaje mi się, że stwierdzam fakt.

Opublikowano (edytowane)

Prawiczkiem jest się, albo nie. A podlir chce zjeść ciastko i mieć ciastko. Po to są skoki z urwiska, aby nie było powrotu. Nie da się wpół rzucić, niedorodzić. Stanąwszy w połowie mostu nie jest się na żadnym brzegu. Ale są tacy, co trochę kochają i trochę żyją, na wpół mmartwi. Osobiście lubię konkret, również w sprawie śmierci. Może dlatego, że była blisko. bb

Edytowane przez beta_b (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dziękuję! Nie spodziewałem się takich słów akurat pod tym wierszykiem <3

A sformułowanie "wydaje mi się, że stwierdzam fakt" sobie zabieram, bo to jest złota myśl ;D

Jak to pomimo? To, że jest o umieraniu, to jego najmocniejsza zaleta! ;D

Da się, nie da się, można, nie można - jakie to ma znaczenie w kontekście marzenia? Marzyć można o wszystkim, a o rzeczach niemożliwych marzy się najczęściej ;>

WIEM ;]

Również pozdrawiam!

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Zatem inaczej definiujemy marzenie. Dla mnie marzenie to plan do realizacji, obarczony większym stopniem trudności, wydłużonym terminem, ale nadal plan. Reszta to wykwity wyobraźni, nie marzenia. Ale inaczej świat odbieramy, a nawet słowa, więc tylko podzielę się doświadczeniem i starym tekstem, pozdrawiam bb:

 

- Czy się Boże za mną ujmiesz?
i pokażesz sens istnienia?
wolno wzrastam, przyznać muszę
i się grzebię w strefie cienia.


Długo czekać nie musiałam,
dowód zesłał wprost, prawdziwy,
co nazywa się nowotwór
i przyznaję się do winy,

że w mig wrócić chęć mi przyszła
do zwykłego w życiu bycia.
Wyleciały w kosmos myśli
i sens pytań o sens życia.

Nagle świat wygląda cudnie.
Egzystencji filozofia.
Gdy realny problem wchodzi
warta świeczki jest prostota.

 

Wniosek łatwy, więc uważaj

o co prosisz, o co pytasz,

bo odpowiedź może nie być

już tak bardzo wyśmienita.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ja marzenie rozumiem jako czystą fantazję - a więc coś, co może pomieścić również rzeczy niemożliwe. Jeśli natomiast podejmujemy działania ku ich urzeczywistnieniu, to wtedy już nie jest to marzenie, a cel. I tyle ;>

Opublikowano

Bing wam pomoże :)

Marzenie, które nie jest celem ani fantazją, może być postrzegane jako wizja lub aspiracja. To jest coś, co pragniemy osiągnąć lub doświadczyć, ale niekoniecznie mamy konkretny plan lub ścieżkę, aby to osiągnąć. Może to być również wyraz naszych najgłębszych pragnień i wartości. W kontekście duchowym, marzenie może być uważane za wyraz naszej duchowej tęsknoty lub poszukiwania. W każdym przypadku, marzenie jest ważnym elementem naszego wewnętrznego życia, który kształtuje naszą tożsamość i kierunek.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
  • Ostatnio w Warsztacie

    • Pani Dyrektor ogłosiła, że na Wigilię zostaną zaproszeni najlepsi maturzyści z ostatnich dwudziestu lat. Jak się okazało było to zaledwie kilka osób. Inicjatorem okazał się tajemniczy sponsor, który opłacił catering szkolnej Wigilii i DJ"a pod tym jednym warunkiem...

      Frekwencja dopisała, catering i DJ również stawili się punktualnie.

      Na początku był opłatek, życzenia, kolędy a później, no a później, to trzeba doczytać.

       

      Na scenę wyszła pani Krysia, woźna, która za zgodą pani dyrektor miała zaśpiewać Cichą noc. Pojawiła się umalowana, elegancka w swojej szkolnej podomce i zaczęła śpiewać, ale nie dokończyła, bo ujrzała ślady błotka na parkiecie. Oj, się zdenerwowała babeczka, jakby w nią piorun strzelił. Trwała ondulacja w mig się wyprostowała i dziwnie iskrzyła, jak sztuczne ognie. Przefikołkowała ze sceny, czym wywołała konsternację zgromadzonych, bo miała około siedemdziesiątki i ruszyła w stronę winowajcy. Po drodze chwyciła kij od mopa z zamiarem użycia wobec flejtucha, który nie wytarł porządnie obuwia przed wejściem. Nieświadomy chłopak zajęty gęstym wywodem w stronę blondynki otrzymał pierwszy cios w plecy, drugi w łydki i trzeci w pupę. Odwrócił się zaskoczony i już miał zdemolować oprawcę ciosem, gdy na własne oczy zobaczył panią Krysię, woźną, złowrogo sapiącą i charczącą w jego stronę i zwyczajnie dał nogę.

       

      – Gdzieeee w tych buuutaaach pooo szkooole?! Chuuliganieee! – Ryknęła Pani Krysia i jak wściekła niedźwiedzica rzuciła się w pogoń za chuliganem.

       

      Zgromadzeni wzruszyli ramionami i wrócili do zabawy. DJ, chcąc bardziej ożywić atmosferę, puścił remiks „Last Christmas”, od którego szyby w oknach zaczęły niebezpiecznie drżeć.

       

      Wtedy to się stało.

       

      Wszystkich ogarnęło dzikie szaleństwo. No, może nie wszystkich, bo tylko tych, którzy zjedli pierniczki.

      Zaczęli miotać się po podłodze, jakby byli opętani. Chłopcy rozrywali koszule, dziewczęta łapały się za brzuszki, które błyskawicznie wzdęły się do nienaturalnych rozmiarów. Chłopięce klatki piersiowe rozrywały się z kapiszonowym wystrzałem i wyskakiwały z nich małe Gingy. Brzuszki dziewcząt urosły do jeszcze większych rozmiarów i nagle eksplodowały z hukiem, a z ich wnętrza wysypał się brokat, który przykrył wszystko grubą warstwą.

      Muzyka zacięła się na jednym dźwięku, tworząc demoniczny klimat.

       

      Za to w drzwiach pojawił się niezgrabny kontur, który był jeszcze bardziej demoniczny.

      Sala wstrzymała oddech, a Obcy przeskoczył na środek parkietu szczerząc zęby, na którym widoczny był aparat nazębny.

       

      – Czekałem tyle lat, żeby zemścić się na was wszystkich!

       

      – Al, czy to ty? – zapytał kobiecy głos.

       

      – Tak, to ja, Al, chemik z NASA. Wkrótce na Ziemi pojawią się latające spodki z Obcymi, którzy wszystkich zabiją.

       

      – Chłopie, ale o co ci chodzi?

      – zapytał dziecięcym głosem ktoś z głębi sali.

       

      – Wiele lat temu na szkolną Wigilię upiekłem pyszne pierniczki. Zostały zjedzone do ostatniego okruszka, ale nikt mi nie podziękował, nikt mnie nie przytulił, nikt nie pogłaskał po główce, nikt mnie nie pobujał na nodze. Było mi przykro. Było mi smutno. Miałem depresję!

      Nienawidzę was wszystkich!

       

      Tymczasem na salę wpadła pani Krysia, woźna, kiedy zobaczyła bałagan, dostała oczopląsu, trzęsionki, wyprostowana trwała ondulacja stała dęba i zaryczała na całą szkołę:

       

      – Co tu się odbrokatawia!

       

      – Ty, stary patrz, pani Krysi chyba styki się przepaliły. – Grupka chłopców żartowała w kącie.

       

      Pani Krysia odwróciła się w ich stronę i poczęstowała ich promieniem lasera. To samo zrobiła z chłopcami-matkami małych Gingy i dzięwczętami, które wybuchły brokatowym szaleństwem.

      – Moja szkoła, moje zasady! – krzyknęła pani Krysia, woźna.

       

      Na szczęście nie wszyscy lubią pierniczki.

       

      Maturzyści, zamiast uciekać, wyciągnęli telefony. To nie była zwykła Wigilia – to była `Tykociński masakra`. DJ, zmienił ścieżkę dźwiękową na „Gwiezdne Wojny”.

       

      Grono pedagogiczne siedziało na końcu sali, z daleka od głośników DJ'a, sceny, całego zamieszania i z tej odległości czuwali nad porządkiem. Nad porządkiem swojego stolika.

       

      Później Pani dyrektor tłumaczyła dziennikarzom, że Wigilia przebiegła bez zakłóceń, a oni robią niepotrzebny szum medialny.

       

      Nie wiadomo, co stało się z chemikiem z NASA, ale prawdą było, że pojawiły się spodki, ale nie z UFO, tylko na kiermaszu świątecznym, które każdy mógł dowolnie pomalować i ozdobić.

       

      Pani Krysia, woźna, okazała się radzieckim prototypem humanoidów - konserwatorów powierzchni płaskich.

       

      To była prawdziwa Tykocińska masakra, która zaczęła się niewinnie, bo od...

       

      Wesołych Świąt!

       

       

  • Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach



×
×
  • Dodaj nową pozycję...