Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)
 

 

 

Kupowanie spodni

        Witam. Czy czcionka jest wyraźna? –– Bardzo dobrze, zatem – zaczynamy! Zapewne kupiliście sobie nieraz część garderoby, która z jakiegoś powodu okazała się nieodpowiednia? Jeśli tak… albo i nie…, przeczytajcie proszę mój tekst.

Ogólnie – istnieje taka… jedna jedyna rzecz… Prawie nigdy na nikogo nie pasuje… Wiecie, ile zmarnowanych pieniędzy wąchają teraz smakosze, którzy tylko czekają, aż ktoś kupi przedmiot warty mniej niż jeden psi kłak?! – Tyle, że mogą nimi poczęstować cały nasz świat i jeszcze będzie dosyć! Nie żartuję! Jest taki pewien element garderoby. – To są spodnie.

Pewnego razu, gdy potrzebowałem jednej pary,
a wiedziałem, jaki rozmiar, musiałem się tyle nabiegać, że gdy wieczorem stanąłem na wadze, okazało się, iż pokazała jedynie czterdzieści dwa kilogramy, zatem trzeba było wszystko ustalać od nowa!

Łudziłem się jednak nadzieją, że może to ta waga była zepsuta? – Sprawdzałem więc… – ale za każdym razem, kiedy na niej stawałem, pokazywała coraz mniejsze wartości.

Gdy ważyłem już tylko trzydzieści pięć kilogramów, postanowiłem, że dam sobie z tym spokój. Miałem kupić spodnie, a nie naprawiać wagę! – Jednakże zapomniałem
o tym wszystkim, kiedy czasu było coraz mniej!

Zatem na zakupy udałem się następnego ranka. Tyle ogromnych galerii przeszukałem, że, moje szanse były już bardzo nikłe. Zostały jednak jeszcze te mniejsze – więc zacząłem i je badać, i wreszcie, po sześciu godzinach szukania, znalazłem sklep z dżinsami. Byłem wtedy tak zadowolony
z siebie, iż wydałem niezwykle głośny okrzyk zwycięstwa: „Łaaaaa!” – jak to w moim zwyczaju.

Wtedy pani kasjerka obrzuciła mnie takim spojrzeniem, jakby miała zaraz zadzwonić do szpitala psychiatrycznego.
Najwyraźniej nigdy nie kupowała spodni! –– Była w spódnicy?
– Sprawdziłem to. – Nie… – Ani w sukience, ani w spódnicy, ani w trykocie, ani nawet w tunice! –– W czym więc chodziła, skoro nigdy nie kupowała spodni? –– – Nie wiem!

Dobrze, wróćmy może do tematu. – Zatem znalazłem już sklep ze spodniami i wtedy… Zrozumiałem, że najpierw trzeba było wybrać model dżinsów, a potem rozmiar, przymierzyć
– i znowu rozmiar, przymierzyć – i znowu rozmiar – aż znajdę odpowiedni.

Dobrze – spodnie, których potrzebowałem, to rurki. Niedobrze! Z nimi często bywa najwięcej problemów! Wszystko poza przymierzaniem mam już tak naprawdę z głowy! –– –– Nie, to nieprawda – jeszcze gorzej jest z cenami! –– Ale – co mogłem zrobić? – Nic… Przyszedł czas spytać kasjerkę
o rurki.

Kiedy zadałem to pytanie, ona odrzekła – są, oczywiście, zaraz przyniosę. – Zatem chwilę poczekałem – i wkrótce je ujrzałem – moją zdobycz wojenną. –– Ach! To nie był jeszcze czas na radość! – Trzeba było najpierw kilka par przymierzyć.

Po piętnastu minutach wreszcie się zdecydowałem. Zatem zdjąłem wybraną parę, podałem je z powrotem kasjerce, potem zapłaciłem i wróciłem do domu! –– Oczywiście, założyłem spodnie, w których tam przyszedłem… – jeszcze
w przymierzalni.

Byłem pewien, że to koniec! –– Ale nie! Po upraniu
rurki stały się workami. –– Powiedzmy sobie szczerze
– zmarnowałem czterysta złotych! – A mogłem sobie kupić nowy zestaw klocków Lego! –– I poszedł bym z nim na jakąś ważną uroczystość? Bez spodni?! –– Jak to brzmi!

Możecie mnie teraz po tym wszystkim zapytać – czy wiesz, dlaczego tak się stało? – –– Naturalnie, że wiem!
– Przedsiębiorca, który zleca szycie tych spodni jest tak chciwy, że chyba on sam żadnych by nie kupił! – Nawet używanych! –– Nie żartuję.

Wiecie, co? – Nie poddałem się…, chociaż nie udało mi się kupić odpowiednich spodni jeszcze przez całe trzy miesiące…, jednak warto było poczekać. –– A wiecie, ile wydałem? –– – Ponad dziesięć tysięcy złotych… A jeszcze niedawno myślałem o nowym komputerze!

To nie koniec przykrych wypadków. – Byłem tak pochłonięty kupowaniem spodni, że dopiero, gdy pierwszy raz założyłem moje nowe rurki, zdałem sobie sprawę, iż uroczystość, na którą zostałem zaproszony, miała miejsce ponad dwa miesiące temu w mojej dokładności
– dziewięćdziesiąt dni.

Dziękuję wszystkim za uwagę!

Edytowane przez Walka z Czernią (wyświetl historię edycji)
  • 6 miesięcy temu...
Opublikowano

@Walka z Czernią

Opowiedziane trochę chaotycznie, a - co do problemu - znam ten ból...

Po 3 godzinach łażenia i przymierzania (czego NIENAWIDZĘ) najmniejszych sweterków damskich ,

"przygodę" zakończyłam "za pięć dwunasta"  w dziale dziecięcym.

Zakup ładnego sweterka chłopięcego  na 146 cm za 40 zł - to jeden lepszych moich "interesów" odzieżowych w ostatnim czasie! (jeszcze nie wiem, co się stanie po wypraniu)

Wstyd jak nie wiem co, na szczęście cenę i metkę można było z łatwością usunąć.

Niestety europejskie rozmiary ubrań  jakoś ostatnio... "urosły",

a Chińczycy i ich mikro-mikro rozmiarówka -  to już przeszłość ...

Jak kameleon zmieniają swoje trendy ii dostosowują do potrzeb europejskich. Niestety. :)

Pozdrawiam!

 

  • 6 miesięcy temu...
  • 7 miesięcy temu...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Gosława Jest w tym wierszu autentyczność, szorstkość i piękno. Super.
    • Nie spodziewała się. Nie spodziewała się, i to absolutnie całkowicie - bądź też całkowicie absolutnie - że jej uczucie do niego przetrwa. Pomimo tego, że do chwili, kiedy zyskała pewność odnośnie do swoich doń uczuć, upłynął już długi czas - ponad rok. Ponad dwanaście miesięcy od chwili, kiedy nie dotrzymała danego mu słowa i znikła bez wyjaśnienia - zamiast przyjechać tak, jak obiecała.    Myślała o nim przez cały ten czas, to prawda. I było jej głupio przed samą sobą z powodu wtedy podjętej pod wpływem chwilowego impulsu decyzji. Było głupio nawet pomimo faktu, że przeżyta po aktórych krajach południowo-wschodniej i zachodniej Europy, a dokładniej po Grecji, Holandii, Słowenii, Albanii oraz Włoszech, w jaką wybrała się za namową bliskiej koleżanki i wraz z nią, była ekscytująca.  Chociaż zarazem fizycznie wyczerpująca - szczególnie na Rodos i w Atenach - przy sześciodniowym tygodniu pracy w tamtejszym upale, a jeszcze bardziej przy wylewnej emocjonalności mieszkańców.     - Od wspólnych z nim chwil - pomyślała po raz kolejny, słysząc znów po raz kolejny i znów od wspólnych znajomych - minął już tak długi czas. To naprawdę ponad rok, określiła trzema słowami tę kilkunastomiesieczną prawdę. Może przyjdzie, skoro dowiedział się, że wróciłam do pracy do miejsca, w którym poznaliśmy się, zamienić chociaż kilka słów. Chociaż przywitać się. Chociaż spojrzeć. Chciałabym - nie, nie chciałabym: chcę - go zobaczyć. Chcę usłyszeć. Chcę ujrzeć w jego oczach te chęci i te zamiary, o których wtedy zapewniał. Chcę usłyszeć w jego głosie te uczucia, które wtedy poczułam. I przed którymi...     - Wybaczysz mi? - pomyślałam po raz następny, nadal przepełniona wątpliwościami. - Nie wiem, czy ja sama wybaczyłabym ci, gdybyś to ty mnie zostawił.     Przyszedł.     - Chodź, poprzeszkadzam ci w pracy - powiedział jakby nigdy nic, z tym swoim - ale już nie takim samym - lekkim uśmiechem. Serce zabiło mi dwuznacznie. Z jednej strony radośnie na jego widok, z drugiej aspokojnie na widok tego, że uśmiecha się inaczej niż wtedy. Aspokojnie na tak właśnie odczutą świadomość, że on jest już innym człowiekiem. Że zmienił się, podobnie jak ja.     - Dajcie nam trochę czasu - zakończyłam swoją opowieść szefowej prośbą o dodatkową przerwę. - Odlicz mi ją - poprosiłam wiedząc doskonale, że to zrobi.     Usiedliśmy.     - Chcesz wrócić? - zaczął bez ogródek. - Jeśli tak, to pamiętaj: jeden błąd i po nas - nacisnął mnie spojrzeniem i tonem. Udałam całkowity spokój.     - Pozwól, że opowiem ci, co wydarzyło się u mnie przez ten czas - włożyłam awidocznie wysiłek, aby mój głos zabrzmiał swobodnie. I pierwsze, i drugie udanie wyszło mi łatwiej, niż sądziłam.     - Jestem już inną dziewczyną niż wtedy - uznałam wewnętrznie. - Na pewno mnie chcesz? - spytałam go niemo kolejnym spojrzeniem.     - Kontynuuj opowieść - poprosił, dodawszy "proszę" po krótkim odstępie. Poczułam, że celowo.     Opowiadałam, a on słuchał.    -  Muszę to wszystko poukładać - powiedziałam na zakończenie. - Sam teraz już wiesz, że to skomplikowane.     - Pomogę ci we wszystkim, w czym tylko będę mógł - obiecał.     Spojrzałam na niego, uśmiechając się. Do niego i do swoich uczuć.    - Bardzo cię lubię - zapewniłam go. - Ale małymi kroczkami będzie najlepiej...               *     *     *      Dwa dni później przysłał mi zdjęcie białego anturium w doniczce.      Gdańsk - Warszawa, 25. Października 2025   
    • @Gosława dodam jeszcze, i w taki elektryzujący pierwiastek, kobiecy :))))) 
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Dekaos Dondi ...przeczyć nie trzeba, gdyż jako drewno, cal za calem, stanie się wkrótce w piecu opałem.   Pozdrawiam z uśmiechem 

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...