Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

 

w milczenia zagięciu 

noc wspomnieniem brzemieje 

gdy ty

zgniecionym sercem w mrok wepchnięty 

u wrót własnych pomyłek obumierasz 

 

w konturze zatracony

przez gwiazdy z bólu zgięte sącząc się

drzazgą fałszywej miłości czasu pasma cerujesz 

 

iskrzącym mieczem patrzę

gdy zaszczuty z otchłani wzywasz

prosząc by brak skrzydeł rozświetlić

by klątwę narzuconych wcieleń zrzucić

 

czy starczy duszy do przemiany

 

gdy po przędzy JEJ zaklęcia spływasz

pochodnią groźnych cieni tętnisz

 

cierniem JEJ uśmiechu obłąkany 

 

 

Opublikowano

@emwoo tak trochę Cię kocham, wiesz? Wiersz jest tak malowniczo ubrany w słowa, ale jego sens jest dla mnie czytelny. Taki styl impresjonistyczny mi bardzo odpowiada, sama tak piszę - z różnym skutkiem, bo brak mi takiej wirtuozerii słów jak u Ciebie. Właściwie każdy wers tego wiersza mógłby być tu osobnym bytem. Każdy ma w sobie coś pięknego - " drzazgą fałszywej miłości czasu pasma cerujesz" - to mnie urzekło najbardziej. Mimo tej jawnej inwersji wszystko mi się tam łączy tak jak powinno - ale sama piszę szykiem przestawnym jak własnym ;)) 

Tak jak @error_erros pisał - oficjalnie zgłaszam się na Twoją padawankę. Jesteś Jedi ;)

Ściskam!

Opublikowano

@wolnosc_mojej_duszy hihi w takich łaskach i lukrach to ja się tu jeszcze nie pławiłam :) miło mi, że się podoba. Dla takich komentarzy chce się pisać, dziękuję

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

czyli zostałam mistrzynią inwersji .... niech i tak będzie

Opublikowano

@wolnosc_mojej_duszy albo bardziej mistrzyni-złodziejka gdyż podkradłam słowo "brzemieje" K.K.Baczyńskiemu

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

zawsze mi się tak podobał jego utwór, który zaczyna od "jak miękkie gruszki brzemieje lato...", mam nadzieję, iż mi wybaczy, słowo jest przednie lecz ciężko go szukać gdzie indziej poza tym wersem jego utworu. A takie fajne :) 

Opublikowano

@emwoo No dobra, wchodzę cały na czarno i mówię: śmierć! :P Piękna, ostateczna śmierć, z perspektywą na zawieszenie w spokojnej, bezpiecznej nicości, niewpychającej w żadne kolejne wcielenie. Bez żadnej duszy, bez świadomości, bez pamięci - bez niczego. Takiej śmierci bym sobie życzył i na taką mam nadzieję. Dusza mi niepotrzebna ;>

Opublikowano

@error_erros hehe no toś wpadł z drzwiami i z framugą w tą przestrzeń ;) a tak serio to próbowałam jakoś przemielić w tej impresji swoje ostatnie miłosne  rozczarowanie. Wiersz bardzo osobisty i ważny :) dziękuję za czytanie

@error_erros i przyznaj, tytuł Cię przyciągnął

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Z poetami nigdy nic nie wiadomo, bywają przeczuleni na punkcie osobistych wierszy ;>

 

Owszem, kuszący Ale sam przyciągnąłby do kogoś innego, a tu przylazłem za nickiem

Opublikowano

@error_erros racja, niektórzy bywają przeczuleni ale nie ja, jestem wyluzowaną arystokratką

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

wiec spokojnie, zawsze pisz szczerze tak jak serducho dyktuje  

Mnie ciężko obrazić, naprawdę:) a Twój komentarz był bardzo spoko.

Opublikowano

To jest fajne. Może ciut zbyt barokowe i nie za bardzo wiem o czym, ale płyniesz słowami z gracją.

Opublikowano

@Franek K hihi ależ Cię wmanewrowałam sprytnie byś tu zajrzał :) kobieca przebiegłość nie zna granic

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

to teraz będę pracować nad eliminowaniem barokowego echa dzięki Franek, że zajrzałeś 

Opublikowano

@emwoo Ekstra!!!! Koleżanka wróciła na dłużej, czy tylko na chwilę? ;)

@emwoo Inna sprawa, ale to tylko moja osobista skaza, że za terminem "przemiana" jakoś tak osobiście nie przepadam :)) Jest dusza, nie ma duszy, ale jakoś tak człowiek (ba, mężczyzna) zmieniać się nie chce :)))  

Opublikowano

@Leszczym dzięki leszczymku :) nie potrafię odpowiedzieć na Twój pytanie, wiesz jak to jest z nami babami

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

zmienne do rozpuku

Ale miło, że pamiętasz i zaglądasz do mnie 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Natuskaa

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Buch!    Rach!   Ciach!   Maszyna  Czy strach?   I życie ukryte  Za zasłoną świadomości    Bo czas nie ma  Dla nikogo litości    Gdy pędzi za nieznanym 
    • MRÓWKI część trzecia Zacząłem się zastanawiać nad marnością ludzkiego ciała, ale szybko tego zaniechałem, myśli przekierowałem na inny tor tak adekwatny w mojej obecnej sytuacji. Podświadomie żałowałem, że rozbiłem namiot w tak niebezpiecznym miejscu, lecz teraz było już za późno na skorygowanie tej pozycji.  Mrówki coraz natarczywiej atakowały. W pewnej chwili zobaczyłem, że przez dolną część namiotu w lewym rogu wchodzą masy mrówek jak czująca krew krwiożercza banda małych wampirów.  Zdarzyły przegryźć mocne namiotowe płótno w 10 minut, to co dopiero ze mną będzie, wystarczy im 5 minut aby dokończyć krwiożerczego dzieła. Wtuliłem się w ten jeszcze cały róg namiotu i zdrętwiały ze strachu czekałem na tą straszną powolną śmierć.  Pierwsze mrówki już zaczęły mnie gryźć, opędzałem się jak mogłem najlepiej i wyłem z bólu. Było ich coraz więcej, wnętrze  namiotu zrobiło się czerwone jak zachodzące słońce od ich małych szkarłatnych ciałek. Nagle usłyszałem tuż nad namiotem, ale może się tylko przesłyszałem, warkot silnika, chyba śmigłowca. Wybiegłem z namiotu resztkami sił, cały pogryziony i zobaczyłem drabinkę, która piloci helikoptera zrzucili mi na ratunek. Był to patrol powietrzny strzegący lasów przed pożarami, etc. Chwyciłem się kurczowo drabinki jak tonący brzytwy, to była ostatnia szansa na wybawienie od tych małych potworków. NIe miałem już siły, aby wspiąć się wyżej. Tracąc z bólu przytomność czułem jeszcze, że jestem wciągany do śmigłowca przez pilotów. Tracąc resztki przytomności, usłyszałem jeszcze jak pilot meldował do bazy, że zauważyli na leśnej polanie masę czerwonych mrówek oblegających mały, jednoosobowy zielony namiot i właśnie uratowali turystę pół przytomnego i pogryzionego przez mrówki i zmierzają szybko jak tylko możliwe do najbliższego szpitala. Koniec   P.S. Odpowiadanko napisałem w Grudniu 1976 roku. Kontynuując mrówkowe przygody, następnym razem będzie to trochę inną historyjka zatytułowana: Bitwa Mrówek.
    • Ma Dag: odmawiam, a i wam Doga dam.        
    • Samo zło łzo mas.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...