Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Czy ktoś widział anioła?
Nie?
A może jednak...?
A może ktoś wie gdzie mogę go znaleźć...?
Potrzebuję go
tu
i teraz
A...Wy nie?
Po co mi on?
Potrzebuje jego
silnych skrzydeł
pod którymi mogłabym się schronić
uciec...
od czego?
od
nienawiści
zła
przemocy
tęsknoty
braku miłości
terroryzmu
wojen
nieczułości
chorób
bólu
krzywdy
Od ludzi...?
Tak, właśnie tak...

Opublikowano

ostatnio przyjaciel napisał 'w wierszach nigdy nie nazywaj aniołów aniołami'

forma - fatalna, tyle pytań retorycznych, za duzo kiczowatych aniołów, za duzo uczuć wprost z pamiętnika, a jedynie wyenterowanych bez sensu

niestety, jestem na nie
Iga

Opublikowano

Oj, nie, nie ... przeraża swoją sylwetka. Anorektyka... czyta się okropnie, a jak już dotrze treść (niby-pytania, wyliczanie, naiwność i…. niby patos) …szkoda słów. Proszę przeczytać na głos i posłuchać … dalej już bez komentarza. Pozdrawiam Arena

Opublikowano

zgadzam się z przedmówcami - to się nadaje do pamiętnika.

Uwaga:
"tu
i teraz"
wpakowałbym do jednego wersu - wyglądałoby to troszkę lepiej. Ale wyliczenia na końcu niezbyt mi się podobają.

Sam pomysł może i jest banalny, oklepany, ale jednak trochę się zastanowiłem nad tym wierszem:)

Opublikowano

Być może powiedzą/pomyślą ta to się nie zna, ale...

Wiersz z punktu widzenia formy, nie zachwyca.

Wydawać by się mogło, że wymienianie troche proste, nijakie.

Anioł, jako tak mi nie przeszkadza...
Najtrafniejszy sens, może przekazany w zły(?) sposób, ale trafny, wiadomo co czujesz.

Zastanawia mnie jedno: Chcesz uciec od ludzi, bo oni powodują tak naprawdę wszystkie wymnienione przez Ciebie cechy(?), uczycia, a przecież dajesz pytania a do kogo jak nie do nas? Trochę zmyla. Lepiej jak byś nie pytał "a Wy?", tylko siebie np: "a Oni?".

No to tyle, bo wiedzę, że uznania nie ma, nie przejmuj się i powodzenia / Kasia

Opublikowano

dziekuje za Wasze komentarze...
ja sie wcale nie przejmuje Kasiu, chcialam zobaczyc jak to jest, utwierdziliscie mnie tylko w moich przekonaniach, przepraszam ze musieliscie to czytac...wracam do malowania i pisania powiesci! powodzenia i wytwalosci w komentowaniu utworow....p.s. nie kazdy musi lubic wymienianie i pytania retoryczne...wiersze maja rozne formy...ale to malo istotne, Wy przeciez wiecie najlepiej....

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Wiersz sam sobie przeczy, bo niby niema rymu, a tu nagle łup! Jest! Z Bogiem pewnie tak samo... nic to, że w galerii.  Pozdrawiam. :)
    • Bardzo ładny teks, a te wszystkie nawiązanie dodają mu tylko smaku. Pozdrawiam. 
    • @Dekaos Dondi Natura potrafi się sama obronić. Soplowy sztylet jak niespodziewany cios i to taki na amen.  Mrocznie i zimnawo. Pozdrawiam !
    • Tekst powtórkowy?     Zaczął padać śnieg. Niebanalnie przymroziło tej zimy. Pierwszy płatek spadł mu na rękę. Pomyślał sobie: wszystko jest kwestią stanu. Tak naprawdę, to zmrożona woda. Jest nieszkodliwa. No chyba, że jest jej za dużo. Na przykład na dachu. Albo na powierzchni Ziemi. Tak luzem. Tam, gdzie jej nie powinno być. Może potopić to czy tamto. Jest jeszcze para woda. Cholernie może poparzyć.    Padało i padało.    Wybrał się do lasu. Podziwiać oszronione drzewa. Uwielbiał takie widoki. Wprost szalał za nimi. I jeszcze coś lubił.     Stał pod rozłożystym świerkiem. Otaczały go też inne, bardziej potężne drzewa. Gałęzie uginały się pod białym ciężarem. Nic dziwnego. Tu jeszcze trzymał większy mróz. Promieni Słońca dochodziło niewiele. Co jakiś czas słyszał odgłosy, osuwającego się śniegu. Lubił drażnić drzewa. Nie dawać im spokoju. Szarpać malutkie zlodowaciałe gałązki. Uważał, że to nic złego. Zwykła zabawa.     Złamał nieco grubszy konar. Miał z tym trudności. Był twardy jak kamień. Ale w końcu mu się udało. To tylko zwykła, nic nie czująca, cząstka lasu. Nie musiał się przejmować. Zabawa trwała nadal.       Właśnie schylił się po odłamaną gałązkę, by ją połamać bardziej, gdy usłyszał szelest. Nie zdążył uświadomić sobie, skąd dochodził. Z góry czy z tyłu. Poczuł niesamowity ból. Coś twardego i ostrego, utknęło w jego szyi. Głęboko i dokładnie. Ogarnęła go mroźna, wilgotna ciemność.     Po chwili, był zimnym trupem, leżącym na zimnej ziemi. Jasna twarz, widniała na biało – czerwonym tle. Zawsze czuł się patriotą.     *     Śnieg stopniał zupełnie. Tak jak ostatnie sople lodu. Nie pozostał najmniejszy ślad. Zgłoszono zaginięcie. Odnaleziono go po jakimś czasie. Miał dziurę w szyi. Śledztwo nic nie wykazało. Przede wszystkim, nigdy nie odnaleziono narzędzia zbrodni.  
    • @Deonix_ przyznam się bez bicia na dwa razy ale za to ze zrozumiem, już dawno nie czytałem baśni w których wszystko dobrze się kończy szkoda że ich tak mało powstaje. Z upodobaniem. 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...