Diabełek, który kocha Anioła

[Adam Paśko]

Ze mnie nie człowiek, a diabeł prawdziwy,

serca, jak dusza, już dawno sczerniało,

zły i okrutny, jakby Neron żywy,

lubieżnością niskim ciało się oddało.

 

I spotkałem Ciebie, na Wolanda balu,

zawsze radosna, ty kochasz świat cały,

nie wadzisz nikomu, bez goryczy, bez żalu.

Jako ja bies - ty anioł biały.

 

Wróciłem do domu, domu pustego,

lecz czuję wciąż pustkę, czegoś brakuje...

Uśmiechu twojego! Tak rozkosznie ciepłego,

że śmiejesz się dla mnie, taką wizję snuję.

 

Nie może być jednak anioł narzeczoną szatana,

i choć marzenie to bardzo brzmi złudnie,

a pełna boleści i trudu jest ta zmiana,

to cierpieć dla Ciebie - ach, jak to cudnie! 

[Jacek_Suchowicz]

zaś anioł się zamyślił nawet nie zasmucił

pomyślał: jak kocha zaraz się nawróci

:)

[Sylwester_Lasota]

Anioł i diabeł są z tej samej bajki,

tak czy inaczej, prawda to prawdziwa,

że jak w zaświatach, zdarzają się przypadki,

w doczesnym życiu też podobnie bywa.

 

Jednak najczęściej widzi się aniołem

diabeł, co rogi twarde ma jak kamień,

a myśli czarne jak kociołek smoły,

w którym anioła wciąż nazywa diabłem.

 

Nic tu nie jest proste, wszystko zagmatwane

Niebo i Piekło miesza się w kosmosie,

anioł się przejmuje życiem zmarnowanym,

diabeł wesoły, ma to wszystko w nosie.

 

 

Pozdrawiam

 

 

[Adam Paśko]

@Sylwester_Lasota Świetny wiersz, naprawdę dobrze się go czyta

 

[Alicja_Wysocka]

@Sylwester_Lasota Zgadzam się z kolegą wyżej :)

[Sylwester_Lasota]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Którym? :))

[Alicja_Wysocka]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Z Adamem, który napisał, że dobrze się czyta :)

[Rafael Marius]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Trzeba się nawrócić to będzie możliwe.

Spotyka się takie przypadki.