Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

głupia bajka


Rekomendowane odpowiedzi

delikatna miła zgrabna

do kurnika jest zbyt ładna

kury gdaczą już z zazdrości

sama w końcu miała dosyć

 

pienia wrzasku oraz krzyku

zakochała się w indyku

ten z radości zagulgotał

w żonie pawia się zakochał

 

wielki ciężki tylko gulgał

kochać z nim to sprawa trudna

brak czułości choć są blisko

nim wygulga przejdzie wszystko

 

więc pawica się wytężą 

odfrunęła w mig do męża

powróciła jedną chwilą

bo najlepsza pierwsza miłość

:)

 

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Jacek_Suchowicz

w świecie zwierząt różnie bywa

nie ma sądów, ni rozwodów

kogut co dzień z inną kurą

aż ktoś odciął łeb od swobód

w życiu trochę jak w kurniku,

można wierzyć, można bajać

i tak wnioski się napiszą

w puencie będzie- ale jaja!

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

dziękuję :)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Alicja_Wysocka

 

niech se gada kto co chce

dobre bajki nie są złe

bo w nich często jest zawarta

w treści skryta jakaś prawda

 

a do tego jeszcze dodam

taka bajki jest uroda

że na nikim się nie skupia

dobra bajka nie jest głupia

 

 

Z podobaniem

Pozdrawiam

 

 

 

Edytowane przez Sylwester_Lasota (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Alicja_Wysocka Ta pawia żona to - współuzależniona.
                                Żadna zdrowa dama nie wyjdzie za Pawia.
                                (Chyba, że za piórka - szepnie z boku kurka). 

Ściskam Mistrzynio, bb

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

cudo! bb

Edytowane przez beta_b (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@beta_b

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Żadna zdrowa dama

nie wyjdzie za pawia

a materialistka?

tak się zastanawiam

 

Chyba, że za piórka

powiedzmy za złote

w dużych nominałach

na przykład z banknotem

 

cosik się tym damom

w łepkach pokręciło

bo kochać za kasę?

to, przecież nie miłość

 

:)

 

@Bożena De-Tre

A podobno bajki są dla dzieci, tylko że dopiero w dorosłym życiu morał się układa,

dzięki dziewczyny, zmiatam :)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Alicja_Wysocka

 

Za coś kochać trzeba!

Za "walory" można,

potencjał na starcie,

bystry umysł, talent,

na życie otwarcie,

tak zwany charakter,

zgrabnie ciętą brodę,

za dowcip na co dzień 

i że liczyć mogę... 

Majątek na koncie,

dobre znajomości, 

za coś kochać trzeba:

mogą być i włości. ;) 

 

Za darmo to mama

w dziecieństwie kochała.  ;)

Edytowane przez beta_b (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Alicja_Wysocka ja się

na miłości nie znam,

więc nie oponuję,

ale sama chemia

życia nie zajmuje,

codzienność wypłata

wspólne doświadczenia,

czy się miłość uda

więcej danych trzeba. 

 

@Bożena De-Tre

Na łańcuch koguta

przypiąć i do nogi!

niech po cudzych kątach 

się nie plącze, drogi,

bo mu się rozjedzie

do domu kierunek,

będzie problem potem

i krzyk o ratunek, 

a tak pod kontrolą 

Kogut jest i basta!

pozwiedza zagrodę,

posmakuje ciasta, 

postroszy grzebyka

piórkami poszasta

Kogut w domu rządzi!

to samiec i basta!

 

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@beta_b Każe na pamięć wykuć i basta a i po drodze  musi piec ciasta.Słowem zwinnie operować musi no innaczej do mamusi.

@Bożena De-Tre Twój wiersz bo pięknie słowem operujesz Młoda Poetko

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dzięki za fajny czas..

@beta_b Beta Twój wierszyk w kuchni zawieszę…pięknie słowem operujesz i uśmiech dziś pewnie u niejednaj osoby wywołały Twoje błyskotliwe ropostowierszowanki-:)Pozdrawiam

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • spotkało się zimno i deszcz   a ja ja rowerem do pracy trochę daleko czterdzieści kilometrów ufam że…   spojrzenie w górę rozmowa z... nie lubię znajomości czasami jednak...   cuda  się zdarzają  wystarczy wierzyć ruszam samochód zostaje w garażu   11.2024 andrew Czy zmoknę…
    • @Jacek_Suchowicz Super bajka Miło zasnąłem    Pozdrawiam serdecznie  Miłego dnia 
    • Opływa mnie woda. Krajobraz pełen niedomówień. Moje stopy. Fala za falą. Piana… Sól wsącza się przez nozdrza, źrenice... Gryzie mózg. Widziałem dookolnie. We śnie albo na jawie. Widziałem z bardzo wysoka.   Jakiś tartak w dole. Deski. Garaż. Tam w dole czaiła się cisza, choć słońce padało jasno i ostro. Padało strumieniami. Przesączało się przez liście dębów, kasztanów.   Japońskie słowo Komorebi, oznacza: ko – drzewo lub drzewa; more – przenikanie; bi – słoneczne światło.   A więc ono padało na każdy opuszczony przedmiot. Na każdą rzecz rzuconą w zapomnienie.   Przechodzę, przechodziłem albo bardziej przepływam wzdłuż rzeźb...   Tej całej maestrii starodawnego zdobienia. Kunsztowna elewacja zabytkowej kamienicy. Pełna renesansowych okien.   Ciemnych. Zasłoniętych grubymi storami. Wyszukana sztukateria...   Choć niezwykle brudna. Pełna zacieków i plam. Chorobowych liszai...   Twarze wykute w kamieniu. Popiersia. Filary. Freski. Woluty. Liście akantów o postrzępionym, dekoracyjnym obrysie, bycze głowy (bukraniony) jak w starożytnej Grecji.   Atlasy podpierające masywne balkony… Fryz zdobiony płaskorzeźbami i polichromią.   Metopy, tryglify. Zawiłe meandry…   Wydłużone, niskie prostokąty dające możliwość rozbudowanych scen.   Nieskończonych fantazji.   Jest ostrość i wyrazistość świadcząca o chorobie umysłu. O gorączce.   Albowiem pojmowałem każdą cząstkę z pianą na ustach, okruch lśniącego kwarcu. I w ostrości tej jarzyła mi się jakaś widzialność, jarzyło jakieś uniesienie… I śniłem na jawie, śniąc sen skrzydlaty, potrójny, poczwórny zarazem.   A ty śniłaś razem ze mną w tej nieświadomości. Byłaś ze mną, nie będąc wcale.   Coś mnie ciągnęło donikąd. Do tej feerii majaków. Do tej architektonicznej, pełnej szczegółów aury.   Wąskie alejki. Kręte. Schody drewniane. Kute z żelaza furtki, bramy...   Jakieś pomosty. Zwodzone nad niczym kładki.   Mozaika wejść i wyjść. Fasady w słońcu, podwórza w półcieniu.   Poprzecinane ciemnymi szczelinami puste place z mżącymi pikselami wewnątrz. Od nie wiadomo czego, ale bardzo kontrastowo jak w obrazach Giorgio de Chirico.   Za oknami twarze przytknięte do szyb. Sylwetki oparte o kamienne parapety.   Szare.   Coś na podobieństwo duchów. Zjaw…   Szedłem, gdzieś tutaj. Co zawsze, ale gdzie indziej.   Przechodziłem tu wiele razy, od zarania swojego jestestwa.   Przechodziłem i widzę, coś czego nigdy wcześniej nie widziałem.   Jakieś wejścia z boku, nieznane, choć przewidywałem ich obecność.   Mur.   Za murem skwery. Pola szumiącej trawy i domy willowe. Zdobione finezyjnie pałace. Opuszczone chyba, albo nieczęsto używane.   Szedłem za nią. Za tą kobietą.   Ale przyśpieszyła kroku, znikając za zakrętem. Za furtką skrzypiąca w powiewie, albo od poruszenia niewidzialną, bladą dłonią.   W meandrach labiryntu wąskich uliczek szept mieszał się z piskliwym szumem gorączki.   Ze szmerem liści pożółkłych, brązowych w jesieni. Uschniętych...   *   Znowu zapadam się w noc.   Idę.   Wyszedłem wówczas przez szczelinę pełną światła. Powracam po latach w ten mrok zapomnienia.   Stąpam po parkiecie z dębowej klepki. Przez zimne pokoje, korytarze jakiegoś pałacu, w którym stoją po bokach milczące posągi z marmuru.   W którym doskwiera nieustannie szemrzący w uszach nurt wezbranej krwi.   Balet drgających cieni na ścianach, suficie… Mojej twarzy...   Od płomieni świec, które ktoś kiedyś poustawiał gdziekolwiek. Wszędzie....   Wróciłem. Jestem…   A czy ty jesteś?   Witasz mnie pustką. Inaczej jak za życia, kiedy wychodziłaś mi naprzeciw.   Zapraszasz do środka takim ruchem ręki, ulotnym.   Rysując koła przeogromne w powietrzu, kroczysz powoli przede mną, trochę z boku, jak przewodnik w muzeum, co opowiada dawne dzieje.   I nucisz cicho kołysankę, kiedy zmęczony siadam na podłodze, na ziemi...   Kładę się na twoim grobie.   (Włodzimierz Zastawniak, 2024-11-25)    
    • Ale dlaczego więźniarką ZIEMI?
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...