Kosmospolitka

[Lidia Maria Concertina]

Kapie ze mnie aureola - może łez, może deszczu. 

Morze... 
Spacery po ludzkich twarzach. 
Bywają też i puste pomieszczenia. 
I twarze bez twarzy ...

Pozór - ma bardzo nasyconą barwę. 
Wiruje karuzelą, fajerwerkiem kaprysu
Przechodząc pod mostem - zawsze mam przed sobą widok, który sama stwarzam. 
Po moście - mknie horyzont, który niczego nie łączy. 

Wszyscy nieustannie zdajemy się zapewniać - samych siebie i siebie nawzajem: "nie chcemy umierać, nie - nie mamy nawet takiego zamiaru!"
Dlatego budujemy bloki i projektujemy logo, czytamy codzienną prasę i porządkujemy alfabet, 
zamiatamy planety i zadręczamy miłość 

A kiedy już nas nie ma, najbardziej irytują nas ci, którzy przychodzą na cmentarze ze swoim gromkim "Jestem."

Sam środek lata, popijam lemoniadę, siedzę w przytulnej kawiarni w samym środku ziemi
i rozpadam się na dwie półkule - jedną z nich jest cudzy wszechświat. 

I okazuje się, że mogę zabrać tylko moją ...
Wyprowadzam nas z błędu wyjściem ewakuacyjnym. 

 

Na zewnątrz uparcie czeka  ...  wszechświat.
Ma moją twarz, a jaki cudzy!
Nie podaje mi ręki.

Spieszno mu do domu ... 

[janofor]

@Lidia Maria Concertina  Tyle dobrego materiału, że można by obdarować nim wiele, wiele stron prozy.