Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Śpiąca wioska

Wędrowiec.1984
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Wędrowiec.1984

Wędrowiec.1984

Opublikowano
  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Opublikowano (edytowane)

Śpiąca wioska


Mój Boże, już tak późno? Toż to pierwsza w nocy;
Przewracam się znów na bok, chwilę każdą zliczam,
Jak zegar, który w sieni skrzypi i zawodzi,
Jak oddech, co z zegarem męczy się, lecz tyka.

 

Pracuje niestrudzenie stary już mechanizm,
Domostwo wypełniając dziwnym niepokojem,
Jak gdyby ów niepokój ruszał wskazówkami,
Nad czasem posiadając pieczę i kontrolę.

 

Nieważne - to zmęczenie. Oczy już pomału
Błagają, by je szczelnie przykryć powiekami;
Nareszcie czuję senność, jednak w tym czekaniu
Przypomniał mi się przekaz ongiś zasłyszany.

 

Pamiętam jak miejscowi co rusz wspominali,
Że w nocy coś dziwnego dzieje się za drogą;
Ilekroć do swych domów stamtąd powracali,
Tylekroć przysięgali żywą być przestrogą.

 

Tam leży stary cmentarz, za masywnym płotem,
By żadna z dusz czyśćcowych uciec już nie mogła,
A krzyż pośrodku grobów zdaje się klejnotem,
Światełkiem próbującym przezwyciężać rozpacz.

 

Co słyszę? Tam ktoś głośno szlocha nad mogiłą;
To dusza spowiednika śpiewa Gorzkie Żale,
Przykuta do grobowca niewidzialną siłą,
Przykuta już na wieki, śpiewać będzie stale.

 

Tam pójdźka tajemniczo w mroku pohukuje,
Nieszczęścia na mieszkańców ciągle sprowadzając,
Lecz obraz Matki Boskiej mego snu pilnuje,
Pacierze razem ze mną w nocy odmawiając.

 

Za oknem gwiazd mozaika gęstą mgłę przebija,
Współtworząc z firanami wzory rozmaite;
Przez szpary i szczeliny w szum zaklęta chwila
Wciąż zasnąć mi nie daje, wciąż ją obok słyszę.

 

Nie zasnę, wokół siebie czuję znów obecność,
Złudzenie jakby zmysłów nieprzyzwyczajonych;
A cóż to? Po suficie cień złowrogi przemknął,
Piórami nocnych ptaków bujnie przystrojony.

 

Już wstaję, wnet podnoszę ciało swoje z łóżka;
Za oknem ogrodzenie, za nim polna droga;
Złowieszczo ciągle skrzypi zardzewiała furtka,
A może to złudzenie? Może to przestroga?

 

Już biję się z myślami, chciałbym pójść to sprawdzić,
Lecz instynkt mi zabrania, odbierając rozum.
Tak wiele późną nocą dzieje się tu na wsi,
Na wiosce, przy cmentarzu, śród drewnianych domów.

 

Wychodzę, jak tu zimno, nawet gwiazd nie widać,
Jak gdyby ktoś je schował tuż pod horyzontem,
Gdy nagle jakieś widmo ręki mej dotyka
Igrając z wystraszonym, czujnym wciąż rozsądkiem.

 

Pozbierać muszę myśli, idzie wszak o życie,
Lecz strach mój jest doprawdy nie do opisania.
Wnet furtka samoistnie znów zaczyna skrzypieć,
Jak gdyby mnie ostrzegać przed czymś próbowała.

 

Nie mogę się poruszyć, chcę już zamknąć oczy,
By stworzyć myślą azyl lub bezpieczne miejsce,
Jednakże już za późno, nic nie mogę zrobić,
Jak tylko z przerażenia tu na miejscu zemdleć.

 

Gdzieś blisko da się słyszeć jakby psów szczekanie;
Ktoś idzie? Dziwny szelest sunie w moją stronę…
Rozglądam się w nadziei, że to wsi mieszkaniec,
Lecz w domach wszystkie światła dawno pogaszone.

 

Już szepcze mi do ucha, każe pójść na cmentarz;
Bez woli i na rozkaz zdążam za szeptami;
Umarłem? Czyżbym śmierci własnej nie pamiętał?
Dlaczego, jeślim żywy, wznoszę się z widmami?

 

Lecimy, a przed nami czarne jak noc chmury,
Przez które słabe światło zdaje się przenikać;
To klejnot, co grobowe zdobi wciąż marmury,
A obok tych marmurów dusza spowiednika.

 

Jak cicho, już nie słyszę śpiewu spod cmentarza,
I nie ma już podszeptów, milkną Gorzkie Żale;
Z klejnotu ostre światło chmury wnet rozprasza,
I widać czyste niebo - chmur już nie ma wcale.

 

I widać jak gwiazdami ubarwiona przestrzeń,
Otula zabłąkane, ludzkie pokolenia.
Tu chwilą każdą w czasie jednocześnie jestem,
I czuję, że zbyt wiele czasu tutaj nie mam.

 

Czy stoi za tym wszystkim jakaś tajemnica?
Czy komuś zależało, by mnie tu sprowadzić?
Choć, prawdę powiedziawszy, boję się zapytać,
To szczerej odpowiedzi jestem wciąż ciekawy.

 

Lecz pytać nie ma kogo. Dawno już zniknęły
Widziadła, których czary wzniosły mnie ku górze;
Tak bardzo chciałbym przeszłość w teraźniejszość zmienić,
I widma blade spotkać znowu nad podwórzem.

 

By móc się choć zapytać o ich przeznaczenie,
I o to kto je przysłał - wiedzieć wszak mam prawo.
Gdy biję się z myślami, strachem i zmęczeniem,
Ktoś nagle zaspokoić pragnie mą ciekawość.

 

Wnet dzieje się, co chciałem, widzę je nad sobą.
Znów patrzą tak jak wtedy, widzę, że czekają,
Lecz na co? Chociaż strach mój czai się tuż obok,
Na chwilę odzyskuję utraconą śmiałość.

 

Dlaczego tu jesteście, czemu to robicie?
Czy chcecie coś ważnego przez to mi przekazać?
Już jutro, tu na cmentarz wezwie cię Zbawiciel,
Więc chcemy, byś się zdążył dzisiaj wyspowiadać.

 

---

Edytowane przez Wędrowiec.1984 (wyświetl historię edycji)
11
Marek.zak1

Marek.zak1

Opublikowano
Opublikowano

Też czuję klimat dziadów, ale bardziej osobisty. To też klimat wprost ze snów, a im bliżej końca, tym bardziej steruję ku przebudzeniu i wyjściu na jawę. Na szczęście rzadko mam takie. Pięknie, kunsztownie napisane. Pozdrawiam

Gość Franek K

Gość Franek K

Opublikowano
Opublikowano

Czy aby na pewno zdarzył?  

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


W 14-tym wersie chyba Ci zbrakło się.

Jacek_Suchowicz

Jacek_Suchowicz

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

 taką epopeję to tzreba dalej pociągnąć:

(wybacz niedocgnięcia pisane szybko)

 

już w mym skromnym obejściu słychać pierwsze pienie

porzucam wciąż mamiącą swym ciepłem łożnicę

moja druga połówka pomrukuje sennie

zaś ja jak mi przystało golę swoje lico

 

rozpostarł liche światło oliwny kaganek

rachunki z elektrowni przerosły mój budżet

rychtuje się dokładnie w ten ostatni ranek

bo dzisiaj dzień szczególny dziś mi przyjdzie umrzeć

 

wszelkimi wonnościami twarz jeszcze natarłem

zimny prysznic się pastwił nad mym nagim ciałem

używając balsamów zmyłem je staranie

biała koszula garnitur i gotowy cały

 

parę psiknięć perfumą i na jutrznię biegiem

aureola zapachów wokół się unosi

ksiądz w konfesjonale zbył mnie szybko czemu nie wiem

i rozgrzeszył natychmiast z zasłoniętym nosem

 

opuszczając kościół już widzę z daleka

żwawo bieży ulicą pani z kosą w bieli

będąc przy mnie zatkało ją lekko i rzekła

daruję takiego smrodu nie zniosą anieli

 

...

Edytowane przez Jacek_Suchowicz (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Stukacz
      Zima

      Przez Stukacz · Opublikowano

      Kończy się jesień, przychodzi zima, Brunatne liście pod dębem gniją, Smutny patrzę mokrymi oczyma – Jakiego wyroku i winą czyją?   Żegnam dzień szary, a jutro: Zimne powietrze, deszczowo, Znów dzień szary, i smutno – Choćby jedno pocieszyło słowo.   Kończy się jesień, przychodzi zima, Asfalt od deszczu odbija światło, Łez nieba więcej wytrzyma – Mnie nie przychodzi to łatwo.   Z spuszczoną głową przez ulicę, Powłócząc ciężkimi nogami, Betonu krążki i kroki liczę – Sam ze sobą, godzinami.   Kończy się jesień, przychodzi zima, Mokre powietrze przenika do głębi, Smutek serce gorące zatrzyma – Nie słychać gruchotu gołębi.   Dzień szary, smutek i nędza, Na strunie duszy rozpacz zagrała, W melancholii świat zapędza – Nadzieja nie przetrwała.   Kończy się jesień, przychodzi zima, Nie policzę, ile złego przybyło, Dobro już się mnie nie ima – Serce smutne z bólu zawyło.   Zgubiona nadzieja, szklane oczy, Dni krótkie, noce nieprzespane, Życie jak kamień się toczy – Myśli szarością posypane.
    • rockthewriter
      Krzyk

      Przez rockthewriter · Opublikowano

      Krzyk Długi, głuchy krzyk Rozrywa mi płuca Zgniata mi serce Wyżera od środka martwy już mózg Ale na zewnątrz nie słychać nic Duszę się swoją niemocą Duszę się bólem Na gardle czuję podeszwę istnienia Które coraz głębiej wbija swoje kolce w moją krtań Nie umiem wstać Nie umiem podać ręki słońcu Parzy mnie współczucie A poczucie winy wypala znamię na mej duszy Zapadam się I czuję jedyne kojące ciepło Dziewiątego kręgu piekła Gdzie witają mnie zdrajcy godności I na tronie zakładają mi koronę cierniową.
    • Wiechu J. K.
      Przykartuski Las. Wizyty

      Przez Wiechu J. K. · Opublikowano

      @Corleone 11 Pewne jest to i zacytuję Google.com:     "Tak, świat bez drzew zaginąłby lub stałby się miejscem skrajnie nieprzyjaznym dla życia, ponieważ drzewa są kluczowe dla produkcji tlenu, regulacji klimatu (pochłanianie CO2), utrzymania bioróżnorodności, stabilności gleby i zapobiegania erozji. Ich całkowity zanik doprowadziłby do globalnego ocieplenia, masowego wymierania gatunków i załamania ekosystemów, czyniąc planetę niezdatną do życia.  Kluczowe role drzew: Produkcja tlenu i pochłanianie dwutlenku węgla: Drzewa poprzez fotosyntezę produkują tlen, którym oddychamy, i pochłaniają CO2, główny gaz cieplarniany, co zapobiega smogowi i globalnemu ociepleniu. Równowaga klimatyczna: Regulują temperaturę, cieniując i parując wodę, a ich brak pogłębiłby efekt cieplarniany. Siedlisko życia: Są domem dla milionów gatunków, a ich utrata powoduje masowe wymieranie. Ochrona gleby i wody: Korzenie stabilizują glebę, zapobiegają erozji, a lasy regulują cykl wodny, oczyszczają wodę i powietrze. Zmniejszanie hałasu: Działają jak naturalne bariery akustyczne, co jest ważne zwłaszcza w miastach.  Konsekwencje globalnej utraty drzew: Nieodwracalne zmiany ekologiczne: Powrót do stanu sprzed zniszczenia byłby praktycznie niemożliwy. Kryzys egzystencjalny: Świat stałby się niezdatny do życia, prowadząc do głodu, chorób i konfliktów, zgodnie z przysłowiem: "Gdy ostatnie drzewo zostanie wycięte, ostatnia rzeka zatruta, ostatnia ryba złowiona, odkryjemy, że nie można jeść pieniędzy". 
    • Sylvia
      przedświąteczne elfcheny

      Przez Sylvia · Opublikowano

      :))))) (końcówka) pozdrawiam
    • Wiechu J. K.
      Sklepienie

      Przez Wiechu J. K. · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Berenika97 Myślę, że człowiek po prostu dąży do poznania Wszechświata, przecież jest tyle pytań bez odpowiedzi i według mnie takie tematy są jak studnia bez dna, można czerpać z niej przez wieki, a dno coraz bardziej głębokie.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...