Ab urbe condita

[Lidia Maria Concertina]

To lato - w którym księżyc stale zagląda przez ramię
To lato - gdy nieznaną drogą idziemy dokładnie w "to samo"

W to lato - nikt nie obiecuje, że cokolwiek się zmieni
To lato - do głów wpycha i niebo i łopaty ziemi

Jesienią - kruche piękno wysyła listy do niklowanego Norylska
Ta sama jesień zawłaszcza Paryż: tęsknotą wszędobylską

Triumfalnym łukiem rzucam pod okna zimę

Wiecznością nabite pióro?

Tabula rasa ze śniegu...? 

Stanowczo przyrzekam, że ...
Minę.

[sam_i_swoi]

westchnąłem :), cóż sielanka albo śmietanka :)

dobry wiersz

Pozdr.