Sznurowadło

[Lidia Maria Concertina]

Jesteśmy gwiazdami niczyjego nieba. 

Pariasami kosmosów, którym  kłaniamy się w pas wiedząc, że zbawienia nie ma w żadnej z religijnych iluzji. 

 

Nakarm mnie czymś równie uspokajającym jak Ciało Chrystusa, tylko żeby nie trzeba było aż tak bardzo żałować za ten grzech!

 

Odbijamy się kauczukiem od powierzchni nadziei. 
Przeglądamy - w wiatach bursztynowych słońc.

Czy czas nie żyje?! Dlaczego nic nie nadjeżdża?!

Patrzę bezradnie po twarzach zegarów: zatrzymaliśmy mechanizm - zasmuconą radością życia. 

Wykonalne 'pod dedlajn'  marzenia i linoleum euforii na  Mlecznej Drodze ...

Już Marszałkowska. Chodźmy! Bo nam odjedzie! 

 

Wtopmy się w wertepy grobowców na cmentarzach.

"Nie wszystek umrę!" 

Tylko dokończę lizaka. 
Ostatnia, droga? 
"Nie potknij się!"

Na pewno ostatnia?! 

 

Prosta. 

 

 

 

[poezja.tanczy]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

A to bardzo melodramatyczne :) 

Życie, także-komiczne

[Wiesław J.K.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Lidia Maria ConcertinaGrzech, to chyba również iluzja, a buty bez sznurowadeł daleko nie zajdą nawet na prostej drodze. ;-)