Ściemnienie. Rozbłysk

[Kuba Boryczka]

Noc wlewa do gardła asfaltowy balsam.
Oddycham więc rzadziej. Półgłosem, na palcach
zbliżam się do siebie, lecz nie chcę się zbudzić.
Grzechotały mi gwiazdy, to wyrosłem z ludzi.

/Najpierw oczy ciemnieją./

Szybka śmierć, a potem nad to stare idę
uroczysko, nazbierać patyków. Zbuduję inne
bramy światła. Żerdzie staną wokół sceny,
wysokie i ostre, noże-jupitery.

/Potem wokół nich przybywa słońca./

Teraz już wiem, że nie muszę biec. Wystarczy,
że czas biegnie. Leżąc na tarczy,
czekam, aż o północy pokryją się wskazówki.

[Arena Solweig]

Pięknie to oddałeś, nastrojowo, niebanalnie wprowadziłeś w swój świat. Sprowokowałeś zadumę, więcej - głęboką refleksję. Tylko do tytułu bym się doczepiła.
Za to urzekło mnie :
zbliżam się do siebie, lecz nie chcę się zbudzić.
Grzechotały mi gwiazdy, to wyrosłem z ludzi.
Pozdrawiam serdecznie Arena

[Messalin_Nagietka]

czy to już śmierć przyszła?
czy wskazówki oszalały?
końskie zadumy wokół dyszla
któremu nocą świecą gały

ps. to tylko moja przewrotność - interpretacja myśli - a wiersz Twój ok