Jak wiele bólu potrzeba

[Kasia Koziorowska]

Zrozumiałam, jak wiele bólu potrzeba,

aby pojąć samotność skradzionej łzy.

Zrozumiałam, ile słów brakuje, aby miłość

postawiła kolejny krok i ucałowała

twoje nieprzespane skronie.

 

Dziś, kiedy ciemność jednoczy się

z blaskiem gwiazd, pozostało mi jedynie

przyśnić przeszłość, która nie ma prawa

wstępu do teraźniejszości.

 

Dostrzegam w tobie złociste refleksy nadziei,

dostrzegam serce, za jakim można udać się

za granicę światłocienia.

Wiem, że mogę zadedykować światu

tylko marny okruch naiwności.

Wiem, że jestem w stanie podziękować Bogu,

że zaprowadził mnie na manowce marzeń.

 

Dobrze jest mi na tym wrzosowisku,

które zna tylko strzępy rzeczywistości,

moje bezsenne łzy, które pragną deszczu.

[Wędrowiec.1984]

@Kasia Koziorowska Swoją drogą, ciekawe co by się stało, gdybyśmy nagle potrafili spełnić każde swoje marzenie. Pewien jestem, że mnóstwo wspaniałych wierszy po prostu by nie powstało.