Inne spojrzenie, część 122

[Corleone 11]

                                                                dla Belli

 

   - Nie jestem tradycjonalistką - powiedziała Bella, wtulona w Mila po porannych czułościach - mas eu quero a boda, ale chcę ślubu. Pamiętasz na pewno łacińskie przysłowie mówiące, że Tres faciunt collegium. Czyli, w wolnym tłumaczeniu, "Do trzech razy sztuka". 

   - Wiem, mówiłeś - podjęła, wciąż spoglądając nań z wyczekującym uśmiechem - że wolisz dotrzymać, niż obiecywać. Mimo to proszę: zgódź się. Czy jedno drugiemu przeszkadza? 

   - No nie wiem... - Mil pokręcił głową z udawanym wahaniem. - Muszę się zastanowić.

   - Ah voce, ach ty! - Bella udała, że przybiera zawiedzioną minę. - No wiesz...

   - No właśnie wiem - uśmiechnął się, by odgonić cień smutku, który wyczuł, że skrada się do Jej duszy - że się zgadzam. Chcesz wybrać miejsce, prawda? I świadków?

   Pocałowała go czule, uśmiechnąwszy się. I promieniejąc jak mała dziewczynka, rozradowana prezentem.

   - Exatamente eu sei, no właśnie wiem - Bella użyła tych samych, co Mil przed chwilą, słów. - Moją mamę i siostrę, acordo, zgoda? Sprowadzę je stamtąd, gdzie mieszkają, specjalnie na tę okoliczność. Ale się ucieszą! - zaśmiała się radośnie.

   - Ach, więc wiedzą o wszystkim - zrozumiał Mil.

   - Sim, tak - wiedzą - spoważniała. - Mają na tyle otwarte umysły, by móc przyjąć prawdę o przeszłości. Mojej, naszej wspólnej, i oczywiście także swojej. Wiesz, są doświadczonymi duszami, towarzyszącymi mi od dawna. A ty, meu querido Mil, mój kochany Milu, kogo chciałbyś jako świadka?

   - Mistrz będzie tu najbardziej odpowiednią osobą - odrzekł. - Znaczy Jezus - dodał. - Zgadzasz się?

   Przytaknęła.

   - A jakie miejsce wybierzesz? - wrócił myślą do poruszonej wcześniej kwestii.

   - Co powiesz na Wenus, planetę kobiet? - odparła pytaniem.

 

                              *     *     *

 

   Ślubna uroczystość przebiegła tak, jak powinna - bardzo radośnie, a zarazem bardzo spokojnie. Rozemocjonowana Bella co rusz ocierała łzy. Jej mama i siostra też były podobnie wzruszone. Za to Mil, jakby dla energetycznej równowagi, był bardzo opanowany.

   - Zupełnie jak podczas naszych dwóch poprzednich ślubów - przypomniała sobie Bella analogiczne wydarzenia sprzed ponad pięciuset lat i sprzed około stulecia. - Wtedy też jakby wygasił w sobie wszystkie emocje... A przecież był i jest uczuciowy... czasami nawet bardzo. To w gruncie rzeczy doskonale - stwierdziła. - Nie chciałabym go, gdyby był lub stał się inny... 

 

                              *     *     *

 

   Na miejsce nocy poślubnej wybrała Bella pałac wenusjańskiej królowej. Co prawda, sprawa wymagała przeprowadzenia przez Jezusa delikatnie dyplomatycznej interwencji. Bowiem rzeczona władczyni, powodowana nie tyle kobiecą dumą - a w jej przypadku jednocześnie królewską - ile przestrzeganym od zarania miejscowej społeczności zwyczajem, który z racji wielowiekowości przekształcił się w niepisane prawo - nie chciała zgodzić się na obecność jakiegokolwiek mężczyzny na planecie, a więc także i w jej własnym pałacu. Z obecnością Jezusa była inna sprawa, tu z oczywistych powodów ustąpić musiała. Chociaż z drugiej strony początkowo kręciła nosem uważając, że Jego bóstwo Jego bóstwem, a zwyczaj jej planety zwyczajem jej planety. Włącznie, rzecz jasna, z pałacem, stanowiącym jej osobistą przestrzeń. W końcu, rozumowała, od kogo jak od kogo, ale od Boga można w końcu spodziewać się zrozumienia. I oczekiwać akceptacji oraz wymagać szacunku. Dla społeczności, składającej się wyłącznie z kobiet i dla wspomnianego już miejscowego zwyczaju.

 

                              *     *     *

 

   - Czujesz? - zapytała Bella w chwilę po tym, jak kolejne uniesienie Ich kolejnej poślubnej nocy dobiegło końca. Poziom doznawanych własnych emocji - i odczuwanych przecież przez Nią uczuć Mila, tak fizycznie, jak duchowo - nie wpływał na wysoką samoświadomość, płynącą z poziomu duchowego rozwoju, na którym się znajdowała. Która pozwalała Jej natychmiast identyfikować procesy, zachodzące w Jej ciele. Zarówno w wymiarze intelektualnym, jak i ponadzmysłowym.

   - Czujesz? - powtórzyła widząc, że nie czuje. Z uśmiechem ujęła jego dłoń i położyła sobie na brzuchu.

   Zrozumiał od razu czując, jakby coś z Jej wnętrza próbowało dotknąć nieśmiało i ostrożnie jego dłoni. Mimo to popatrzył na żonę spojrzeniem pełnym niedowierzaniem.

   - Tak - potwierdziła z uśmiechem. 

   Oszołomiony Mil przez dobrych kilka minut nie potrafił powiedzieć nawet słowa... 

Cdn.

 

   Voorhout, Wielka Noc 2023 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Edytowane 9 Kwietnia 2023 przez Corleone 11 (wyświetl historię edycji)

[Wiesław J.K.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Corleone 11Amazonki z Wenus, hmmm.

 

Jeśli szukasz sobie żonki,
unikaj wojowniczej amazonki.

[Somalija]

@Corleone 11 Nieźle to rozegrała nie jestem tradycjonalistką....

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nadal czekam na odpowiedź dlaczego żony Jezusa nie mają potomstwa....

[Corleone 11]

@Wiesław J.K.

   Drogi Wiesławie

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

, spodziewałem się takiego skojarzenia. Jednak Amazonki to  wojowniczki, prawda? A powyżej mowa o społeczności żyjącej w pokoju i ukrytej przed oczami wojowniczych Ziemian. Ale znanej osobom wyższej świadomości, jak Bella.

   Ponadto, jak słusznie zauważył John Gray, kobiety są z Wenus. 

   Dziękując Ci bardzo za wizytę i czytanie, pozdrawiam Cię świątecznie . 

 

Edytowane 9 Kwietnia 2023 przez Corleone 11 (wyświetl historię edycji)

[Corleone 11]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

   Nieźle to ujęłaś . Ale wybacz, że zadam pytanie o dwukropek i cudzysłów . Słusznym wydał mi się w obecnej sytuacji i z taką wspólną przeszłością, ślub po raz trzeci . Zresztą, cytując Christmasa/Johna Stathama z "Niezniszczalnych 2", "Kto by nie chciał takiej żony?"

   Jeszcze nie wiem, "dlaczego żony Jezusa nie mają potomstwa". Przemyślę ten wątek. Bardzo Ci dziękuję za sugestię . 

   Świąteczne pozdrowienia .