Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

motyle

Anastazja Sokołowska
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Anastazja Sokołowska

Anastazja Sokołowska

Opublikowano
  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Opublikowano

dla większości motyli kończy się czas
wznoszone pożądaniem gasną w ciszy
swoje życie przeżywają tylko raz
przestają latać gdy serce milczy

 

wymagają troski te kruche skrzydła
objęcia ciepłego pośród zimnej nocy
gdy intensywność lotu łzą przestyga
ich oddech w pamięci nabiera mocy

 

by wznosić nas wyżej na przypływach
tętniąc pod bladą skórą razem z krwią
wtem detal nostalgią je znów podrywa
one cichym trzaskiem nocą życia się tlą

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

fot. archiwum własne (bieszczady '21)

13
error_erros

error_erros

Opublikowano
Opublikowano

Bardzo ładne i zgrabne. Super! Troszkę kłuje w oczy prostota rymu nocy/mocy, bo reszta rymów jest bardziej finezyjna, ale wiadomo, czasem po prostu inaczej trudno to rozegrać. Dlatego nie ma się czego czepiać, wiersz i tak lśni.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Toyer
      Zapisz mnie nowymi znakami

      Przez Toyer · Opublikowano

      Niech wybrzmi słowo ciche, szepczące, przeplecione aksamitną duszą, gdzie marzenia nigdy nie gasną — wiecznie trwają, nieskończone! Nie pomijaj wykrzykników — niech żyją w dni wpisane, jak w książki; nie krzyczące, że czegoś zabrakło, lecz mające litość po kropce, delikatne — jak ciszy oddech. Naucz mnie nowych liter; tamte — już wyświechtane — zużyły się bez pytań, w jedno długie zdanie, przez przecinki wyśmiane. Opowiedz mnie raz jeszcze — stroną nieporwaną, gdzie w ciszy anioł umiera, próbując przepisać życie na historię nową.
    • Berenika97
      Ziemia

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      Imię bez głosu. Ciało bez granic. Krucha — jak snów porcelana, w mroku zrodzona, z gwiazd, popiołu i tchnienia. W niej śpią korzenie światła, płyną soki życia, jak krwiobieg rzek. W jej oczach odbija się milczenie planet. Gdy ją dotykasz — otwiera w tobie czas, gdy obejmujesz — zasiewa ciemność. Jest kołyską bez dzieciństwa, która nie umiera. Dla ciebie - powrotem w gwiezdny pył. .
    • Berenika97
      naleweczka z ciszy

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Alicja_Wysocka Piękny, delikatny wiersz! Naleweczki - dzika róża i orzech włoski - jako małe radości, które można sobie stworzyć nawet w trudnych chwilach. Ta metafora "zamknięcia się w słoiku" jest bardzo trafna i wzruszająca. Lubię też, jak subtelnie pokazujesz, że nawet w tej piwnicy, w tej samotności, pozostaje miejsce na nadzieję - zapach róży i światło przez okienko. Jest w tym coś bardzo prawdziwego o tym, jak radzimy sobie z trudnymi emocjami.  
    • Berenika97
      w matni

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Wochen Napisałeś smutną fraszkę - kontrast między światem kultury wysokiej a brutalnością codzienności. Mimo obfitości pięknych słów w literaturze, w realnym życiu dominuje przemoc i wulgarność. Pozdrawiam.   
    • Berenika97
      Złe zrozumienie

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Marek.zak1 - Cóż, uczniu, jeśli czytelnik zrozumie utwór źle, znaczy to, że autor napisał go zbyt dobrze! Bo prawdziwe arcydzieło to takie, które każdy rozumie inaczej, a wszyscy mają rację.   Pozdrawiam. :)))  

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...