Żal

[Ewelina]

Odwróciła się do niego plecami. 

Jej wiotkie ramiona jeszcze bardziej w dół 
opadły, 
gdy wzrokiem cierpiącym oderwała się od jego twarzy. 

Stała tam jakiś czas. 
Jak posąg - sztywno, prawie nieruchomo.
Chciała zapłakać, 
podjęła mozolne próby, kilka razy.
Na próżno. 

Łzy nie popłynęły, 
choć w duszy powódź jak rzeka 
wartko się wiła.
Łzy... 
Jej  broń zawiodła. 
Odeszła w pośpiechu daleko 
na jego gest nie chciała już czekać. 

Odeszła, by ze swoim żalem
jak z miłością życia 
w odległym kraju zamieszkać. 

[A-typowa-b]

@Ewelina ładnie napisane, treść smutna. 

Za formę i obraz jaki pokazałaś serducho przesyłam. A Żal, niech w te święta odejdzie, i zmieni swoją stronę. Pozdrawiam.